Ebook Twoja kompetentna rodzina. Nowe drogi wychowania pdf

to jest on właściwy, dzięki czemu rodzina może stać się dla dzieci miejscem bezpiecznym. Dwie rzeczy są potrzebne do stworzenia dobrej atmosfery w rodzinie: miłość i chęć bycia ze sobą. Nie wystarczy, że dwoje dorosłych się kocha - muszą jeszcze chcieć ze sobą być. Wszyscy przeżywamy czasami chwile czy godziny, albo nawet całe dnie, kiedy wolelibyśmy żyć sami: jest zbyt wiele kłótni, czujemy się pozostawieni samym sobie, życie wydaje się zbyt Takie uczucia są całkiem normalne i dzieci nie powinny ponieść z ich powodu większej szkody, jeśli sobie z tymi uczuciami radzimy. Być uczciwym wobec siebie i otwarcie o nich mówić - to wszystko, co możemy i co powinniśmy robić. Dzieci pragną harmonii. Nienawidzą, kiedy między rodzicami panuje dysharmonia, choć potrafią sobie z tym poradzić, jeśli czują, że rodzice naprawdę chcą ze sobą być. Nie ma zatem powodu, by zatajać przed nimi konflikty - poza tym i tak nie jest to możliwe. Dzieci często wyczuwają zbliżającą się kłótnię jeszcze zanim dorośli zdadzą sobie z tego sprawę. W sytuacjach konfliktowych nie należy szukać winnego, ale brać na siebie odpowiedzialność za swój wkład w każdym konflikcie czy walce o władzę zawsze biorą przecież udział dwie osoby. Często pochodzimy z zupełnie różnych rodzin i przynosimy zupełnie różne doświadczenia i marzenia. Nikt od razu nie opanowuje sztuki życia akurat z tą osobą, z którą chce założyć rodzinę. Nazywam to sztuką, ponieważ wchodzą tu w grę rzeczy, które są potrzebne również do stworzenia prawdziwego dzieła sztuki: intuicja, uczciwość, radość, krytyczna refleksja, a przede wszystkim praktyka, praktyka, praktyka. W chwilach powodzenia całe ciało i duszę ogarnia zaś uczucie spełnienia. Wydaje się, że życie rodzinne byłoby prostsze, gdyby partnerzy byli do siebie bardziej podobni. Albo gdyby można było wysłać kogoś do serwisu i odebrać po jakimś czasie zreperowanego i bez wad. Niestety, to niemożliwe. To samo dotyczy dzieci: przychodzą na świat z indywidualnymi cechami i ich zachowanie zależy w dużej mierze od tego, jak dorośli podchodzą do ich indywidualności. Życie z dziećmi w rodzinie nie polega na tym, co potocznie nazywamy wychowaniem. Decydująca jest jakość indywidualnego i wspólnego życia dorosłych. Życie dorosłych ma większy wpływ na dzieci niż jakiekolwiek świadome próby i metody wychowawcze. ODPOWIEDZIALNOŚĆ CZY POSŁUSZEŃSTWO? Jaki jest cel wychowania? Tytuł tego rozdziału wskazuje na zasadniczy wybór, przed którym stoimy. Dla dzieci, tak samo jak dla dorosłych, nie jest dobrze, jeśli rodzice próbują obrać kurs pośredni między odpowiedzialnością i posłuszeństwem. Historycznie rzecz biorąc, posłuszeństwo było dla wielu pokoleń oczywistym celem wychowania. Społeczeństwo jako całość miało charakter autorytarny i to odbijało się także w życiu rodzin, funkcjonowaniu szkół i miejsc pracy. Zachowywać się społecznie znaczyło: nie sprzeciwiać się autorytetom. Można jednak powątpiewać w psychologiczne i egzystencjalne korzyści takiego nastawienia. Potem społeczeństwa zachodnie zostały zalane falą antyautorytaryzmu i demokracji. Kobiety powstały przeciw dyskryminacji. Nasza wiedza na temat dzieci dosłownie eksplodowała, zmieniając fundamentalnie nasze poglądy. Przez wiele dziesięcioleci wychowanie autorytarne, ze swoimi sztywnymi zasadami, normami i karami, konkurowało z wychowaniem demokratycznym, dającym dziecku więcej wolności. W końcu wielu z nas odkryło, że ani jedno ani drugie nie jest do końca przekonujące. Jeśli wierzyć wynikom badań, to najlepszym sposobem wychowania jest to, które nazywamy dzisiaj wychowaniem przez autorytet. Najwięcej nadziei pokładamy w wychowaniu, w którym rodzice stanowią dla dziecka autorytet, ale nie są autorytatywni. W którym rodzice uznają swoją władzę i nie unikają wiodącej roli w rodzinie, ale dbają o integralność dzieci. Wielkie pytanie brzmi: jak się to robi? Na szczęście, wiemy już sporo na ten temat i znamy rodziny z tego rodzaju doświadczeniami. Jednak faktem jest, że tego typu wychowanie pozostaje wciąż czymś nowym. Dopiero pokolenie, które nie dalej jak dziesięć lat temu zostało rodzicami, dzisiaj pierwsze próbuje w ten sposób wychowywać swoje dzieci. Nie jest to łatwe: nie wystarczy unikać błędów popełnianych przez własnych rodziców i wyszukać sobie jakiegoś guru wśród ekspertów i autorów. Dzieci są bardzo różne - tak, jak rodzice. To, co sprawdza się w jednej rodzinie, w innej może być całkowitą pomyłką. Nawet często używane pojęcia: granice, troska, reguły, poświęcanie uwagi itd., są różnie rozumiane przez różnych ludzi, którzy podchodzą do nich z perspektywy własnych poglądów i doświadczeń. To nieuniknione - i bardzo dobrze! W przeciwnym razie mielibyśmy uniformizację roli rod