Ebook Twarz pokerzysty mobi,epub

yst­ko, co­śmy kie­dyś ra­zem ro­bi­li, tra­ci­ło sens. Po po­raż­ce po­cie­sza­ło nas to jed­no: że na­sza wal­ka była czy­sta, że szło o spra­wę świę­tą i że nasz udział był na mia­rę bo­ha­ter­ską, an­tycz­ną. Do tej wal­ki pro­wa­dził mnie Za­wi­sza. Nie mo­głem uwie­rzyć, żeby miał ja­kieś inne, ubocz­ne cele, nie mó­wiąc już o zdra­dziec­kich. Wie­rzy­łem w nie­go jak w sa­me­go sie­bie, bar­dziej niż w sa­me­go sie­bie, i nie prze­sa­dzę, je­śli po­wiem, że by­łem go­tów od­dać za nie­go ostat­nie tchnie­nie. Czy trze­ba zresz­tą aż tyle? Czy nie wy­star­czy stwier­dze­nie, że był jed­nym z nas? Nie tyl­ko do­wód­cą, ale i przy­ja­cie­lem. Za­stę­po­wał mi ojca, któ­ry dał się szyb­ko za­bić we wrze­śniu trzy­dzie­ste­go dzie­wią­te­go. Cze­kaj pan, jak­że z tym oj­cem? Je­śli przyj­dą do pana i po­wie­dzą, że oj­ciec to i tam­to, ze­świ­nił się na przy­kład -- to pan co? Uwie­rzy? Pierw­szym obo­wiąz­kiem jest nie wie­rzyć, za­prze­czyć, sprze­ci­wić się. -- Uśmiech­nął się: -- Obo­wiąz­kiem oj­ców jest pa­mię­tać, że dzie­ci pa­trzą im na ręce, że nie po­win­ny się za oj­ców ru­mie­nić. Ale może ten cały układ zo­bo­wią­zań sta­je się nie­ak­tu­al­ny? Może są to prze­żyt­ki daw­nych cza­sów, ru­dy­men­ty przed­po­li­tech­nicz­nej ery? Kie­dy mło­de po­ko­le­nie bę­dzie do­ra­stać w pro­bów­kach, a wy­cho­wy­wać się w in­ter­na­tach, wszyst­kie szcząt­ko­we uczu­cia i po­wią­za­nia oka­żą się wy­tla­łe i zwię­dłe. Do mu­zeum z tym, tak, pro­szę pana!" -- To zna­czy, że co? -- ode­zwał się wię­zień roz­draż­nio­ny. -- To zna­czy, że on cały czas uda­wał? -- Praw­do­po­dob­nie -- po­twier­dził ma­jor. -- Uda­wał -- na­ra­ża­jąc się na śmierć? Uda­wał -- kie­dy pod­czas ak­cji po­ło­wa krwi z nie­go wy­cie­kła? Uda­wał w po­wsta­niu -- strze­la­jąc do ostat­nie­go na­bo­ju? -- Tak. Mu­siał. Wcho­dził w rolę jak wiel­ki ak­tor. -- Nie -- za­prze­czył Dy­mitr. -- On nie miał za grosz ak­tor­skiej żył­ki. Był za­wsze szcze­ry i pro­sty jak czło­wiek z ludu. Albo jak wiel­ki pan. I w ogó­le to się tak nie od­by­wa. Toby było zbyt wy­myśl­ne. Jak w ki­nie. W ży­ciu wszyst­ko jest pro­ściej. Żad­nych ciem­no­ści w po­łu­dnie! Ja wiem. To tak, jak­by pan po­wie­dział, że Ko­ściusz­ko uda­wał. Czy ja wiem kto. Ta­kie hi­sto­rie wy­my­śla­ją cięż­cy na po­my­ślun­ku pro­pa­gan­dzi­ści. Ale po­tem wy­cho­dzi na jaw praw­da, wszyst­ko się roz­sy­pu­je. Ma­jor po­chy­lił gło­wę. Wy­da­wa­ło się, że śpi. ,,Może my­ślał o ja­kichś swo­ich spra­wach -- mó­wił nie bez pew­nej zło­śli­wo­ści były Dy­mitr. -- Za­bi­łem mu ćwie­ka. Mia­łem wte­dy dwa­dzie­ścia pięć lat, ale dużo do­brej lek­tu­ry za sobą, czy­ta­li­śmy pod­czas oku­pa­cji wszy­scy, czy­ta­li­śmy rze­czy po­waż­ne, roz­dzie­ra­ją­ce, dra­ma­tycz­ne. Czu­łem, że za­su­ną­łem tej tyce nie­li­cho." -- Zbyt wy­myśl­ne, po­wia­da­cie? -- spy­tał pod­no­sząc wzrok. Mu­siał się już prze­móc albo roz­gryźć pro­blem, bo spo­glą­dał iro­nicz­nie. -- Wi­dzia­ło się bar­dziej wy­myśl­ne za­wi­ja­sy w ży­cio­ry­sach lu­dzi czy­nu. Praw­dzi­we esy-flo­re­sy. -- Nie, zna­ki za­py­ta­nia -- po­pra­wił Dy­mitr. Ma­jor wstał. Po­ło­żył Dy­mi­tro­wi dłoń na ra­mie­niu. -- Umiesz bro­nić swo­ich -- po­wie­dział. -- To umiesz. -- Chrząk­nął. Sta­wa­ło się oczy­wi­ste, że ma coś waż­ne­go do po­wie­dze­nia, coś ta­kie­go, przed czym sam się wzdra­ga. Jak­by mu za­bra­kło śmia­ło­ści. -- Dy­ -- Tak jest. -- Spró­bu­ję ci za­ufać. ,,Stał za mną, kie­dy to mó­wił -- opo­wia­dał ły­sie­ją­cy pan. -- Ob­ró­ci­łem się na krze­śle, żeby spoj­rzeć mu w twarz. Zro­bi­łem to tak gwał­tow­nie, że mi­li­cjant po­de­rwał się z krze­sła." -- Nie ro­zu­miem -- szep­nął Dy­mitr. Ma­jor uni­kał jego spoj­rze­nia. Pod­szedł do kasy pan­cer­nej i po chwi­li me­dy­ta­cji za­py­tał: -- Gdy­by­ście sami zdo­by­li do­wo­dy, że Za­wi­sza jest Zło­wro­gim, to wte­dy co? Przez chwi­lę więź­nio­wi bra­kło tchu. Po­trzą­snął gło­wą: -- Nie chcę o tym my­śleć. -- Trze­ba my­śleć. -- Ma­jor stał już przy nim. -- Co wte­dy? -- na­le­gał. -- Pan wie -- szep­nął Dy­mitr. -- Po­trze­bu­je­my go ży­we­go -- uzu­peł­nił ma­jor. Dy­mitr mil­czał. Ma­jor za­pro­po­no­wał na­gle: -- Chodź­my na spa­cer. ,,Tego się nie spo­dzie­wa­łem, ro­zu­mie pa