T.T.

­weł cmok­nął, skon­ster­no­wa­ny. - Prze­pra­ - Nie szko­dzi. Mój brat lubi pła­tać mi psi­ku­sy. Od­wró­cił się i zbli­żył do Lup­ki. Z bli­ska wpa­try­wał się w jego oczy. - Na­gle, po­wia­da pan? Hm, na­ Co na­gle, jak to mó­wią... Pa­weł Lup­ka usi­ło­wał za­cho­wać spo­kój. Na­prze­ciw nie­go stał czło­wiek z jed­ną wiel­ką bli­zną na po­ło­wie twa­rzy. W za­sa­dzie był to ślad po czę­ści, któ­rej już nie ma. Jak za­pad­nię­ty kra­ter, jak za­rwa­ny dach. Po le­wej stro­nie bra­ko­wa­ło nie tyl­ko mię­śni i skó­ry, ale i ko­ści, pod okiem, na czo­le i bro­dzie. Oko, wy­schnię­te i skur­czo­ne do wiel­ko­ści pest­ki wi­śni, tkwi­ło w za­skle­pio­nym pra­wie zu­peł­nie oczo­do­le. Ucho przy­po­mi­na­ło przy­pa­lo­ny ta­la­rek ce­bu­li, a nos miał tyl­ko jed­ną dziur­kę. Rzad­kie, nie­do­go­lo­ne wło­sy wy­ra­sta­ły w kil­ku miej­scach, jak kęp­ki tra­wy na zie­mi oca­la­łej z su­szy. Trud­no było oce­nić, w ja­kim był wie­ku. Mógł mieć rów­nie do­brze trzy­dzie­ści, jak i pięć­dzie­siąt lat. Lup­ka prze­łknął śli­nę. W po­ran­nej ci­szy w pu­stej bra­mie od­głos ten roz­brzmiał, jak huk spa­da­ją­cych ka­mie­ni. - Lu­cjan Soł­dat. Pa­mię­tasz ko­mik­sy Pap­cia Chmie­la? Czy pa­mię­tał? To było jego dzie­ciń­stwo, jego noc­ne chwi­le wol­no­ści pod koł­drą, z la­tar­ką i sza­lo­ny­mi hi­sto­ria­mi, ry­so­wa­ny­mi kan­cia­stą kre­ską. Od­parł: - Ty­tus, Ro­mek - prze­rwał w pół zda­nia. Soł­dat uśmiech­nął się, a gry­mas, któ­ry wy­pełzł na jego usta, za­mie­nił je w nie­sy­me­trycz­ną japę. Po­ja­wi­ły się w niej te­raz wiel­kie żół­te zęby, nie­kom­plet­ne i krzy­we. Pa­weł Lup­ka po­jął zna­cze­nie i traf­ność prze­zwi­ska. Nie wie­dział, że Ra­dek może być taki zło­śli­wy. - No! - Soł­dat od­wró­cił się i ru­szył w głąb bra­my. - To chodź­my. Kie­dy wcho­dzi­li na po­dwó­rze, nad łu­kiem wej­ścia Pa­weł zo­ba­czył na­pis, wy­ko­na­ny spray­em, z iście ar­ty­stycz­nym wy­koń­cze­niem: Wi­taj w kra­inie gdzie obcy gi­nie Wes­tchnął i po­wlókł się za Lu­cja­nem. Ma­rzył o moc­nej ka­wie. 2. Sie­dział za sto­łem, na któ­rym sta­ły brud­ne na­czy­nia, po­kry­te war­stwą przy­naj­mniej rocz­ne­go ku­rzu, i wpa­try­wał się tępo w parę wi­ru­ją­cą nad kub­kiem. Go­rą­ca kawa była w tej chwi­li je­dy­nym ży­wym ele­men­tem tej smut­nej sce­no­gra­fii. To miej­sce mia­ło być jego miesz­ka­niem przez naj­bliż­sze lata. Do­mem. Jak dłu­go? Nie wie­dział. Na­wet kie­dy my­ślał, że do koń­ca ży­cia, to nie wie­dział. Na­wet kie­dy my­ślał, że bę­dzie jego wię­zie­niem, to też nie wie­dział. Było ta­nie. Dwie­ście zło­tych za mie­siąc plus ja­kieś nie­du­że opła­ty, mu­sia­ło dać się znieść. Zimą do tego trze­ba bę­dzie do­li­czyć prąd za ogrze­wa­nie, ale na ra­zie był kwie­cień i po­win­no się ocie­plać. Znaj­do­wa­ło się na ubo­czu. Na ubo­czu ży­cia, jak zwykł okre­ślać swo­je ocze­ki­wa­nie. Już sama prze­pro­wadz­ka do Piotr­ko­wa była dużą zmia­ną, zej­ściem z li­nii cio­sów losu. Nie­zbyt da­le­ko, tak by nie móc w ra­zie cze­go zo­ba­czyć się z do­ra­sta­ją­cą cór­ką, na tyle jed­nak od­le­gle, by nie na­po­ty­kać py­ta­ją­cych spoj­rzeń zna­jo­mych, nie mi­jać te­ściów, nie wi­dzieć żony, a nuż przy­bi­tej albo, co gor­sza może, szczę­śli­wej. I wresz­cie, a może to naj­waż­niej­sze, by nie mógł w cią­gu kil­ku mi­nut spo­tkać się z Jo­an­ną, by mógł ochło­nąć, gdy ze­rwie się w środ­ku nocy z dła­wią­cym uczu­ciem nie­do­sy­tu i pust­ki i za­pra­gnie biec do niej, peł­znąć i bła­gać, by go do­tknę­ła i po­wie­dzia­ła, że ja­koś to bę­dzie. Mu­siał so­bie z tym wszyst­kim po­ra­dzić. Dla­te­go miesz­ka­nie, któ­re za­ła­twił mu przy­ja­ciel, w ka­mie­ni­cy swo­je­go bra­ta, było na mia­rę jego obec­nej sy­tu­acji i moż­li­wo­ści. Pa­weł uniósł ku­bek z kawą. Ro­zej­rzał się po po­ko­ju, któ­ry miał być jed­no­cze­śnie jego sa­lo­nem, kuch­nią i sy­pial­nią. Przy­po­mi­nał me­li­nę, po­kój, w któ­rym za­pi­jał się na śmierć ja­kiś nie­szczę­śnik. Na dwóch pa­ra­pe­tach sta­ły rzę­dem pu­ste flasz­ki po wód­ce, wi­nie, spi­ry­tu­sie i pi­wie. Po­dob­nie za ka­na­pą i pod sto­łem. Zlew był pe­łen za­sko­ru­pia­łych ta­le­rzy i garn­ków. Na ga­zo­wej ku­chen­ce, któ­ra na szczę­ście zdo­ła­ła bez więk­szych pro­ble­mó