Trupojad i dziewczyna

Pierwszą książką Ahsana Ridhy Hassana, którą miałem przyjemność przeczytać, był "Zabobon". Zafascynowany stylem pisarskim i w ogóle całą tą książką, na kolejną powieść tego autora rzuciłem się jak Reksio na szynkę. Wybór z pewnych względów padł na wydanego trzy lata wcześniej "Trupojada i dziewczynę" i powiem Wam, że była to jedna z najdłużej przeze mnie czytanych historii. Oj długo mi szło to czytanie, długo... Że niby tyle stron? Że taka trudna? Nie, nic z tych rzeczy. "Trupojad i dziewczyna" to po prostu nudna opowieść, do której podchodziłem jak pies do jeża.

Główną bohaterką jest młodziutka Ariadna, która próbując ominąć szwendającego się po torze kartingowym czarnego kota, ulega poważnemu wypadkowi i zapada w śpiączkę. Budzi ją... czarny kot i oto nagle okazuje się, że Ariadna nie jest już pacjentką w krakowskim szpitalu, lecz tajemniczą Panią Klątwą, która w magiczno-baśniowym świecie musi (tylko nie wiadomo po co) rozwiązać parę mrocznych zagadek.

Początkowy realizm świata Ariadny alias Pani Klątwy zastąpiony został mrocznym fantasy, gdzie pojawiają się między innymi gadające koty, uzbrojone w szpady myszy, tytułowy Trupojad i gnieżdżące się w ludzkich mózgach robale. Autor nawiązuje do wielu znanych baśni, ale niech Wam ani przez chwilę nie przyjdzie do głowy czytać to dzieciom (!). Ze strony na stronę fabuła książki staje się coraz gęstsza. Nie myślcie jednak, że to zagęszczanie atmosfery oznacza coraz bardziej napiętą i absorbującą atmosferę. Wręcz przeciwnie! Jako czytelnik miałem wrażenie, że brnę w fabularnej smole, ociężały i coraz bardziej znużony. Niby próbujące się tu rozwinąć wątki prowadzą do jednego finału, coś tam autor próbuje zazębić, coś tam próbuje przekazać, czymś zaciekawić, może nawet zaskoczyć, ale niestety mimo że narracyjnie wszystko wygląda ok, fabuła leży. Ja nie czuję tu magicznej atmosfery, nie czuję klimatu fantasy, a nijacy bohaterowie (z bezpłciową, zagubioną Panią Klątwą na czele) jeszcze bardziej dołują temat.

Krótko: nie polecam.