Ebook Trójka mobi,epub

- A to Eze­chiasz - przed­sta­wi­ła wszyst­kim kota dziew­czyn­ka. Mia­ła cerę i wło­sy mat­ki. Kie­dyś bę­dzie tak samo pięk­na. Cor­to­ne za­sta­na­wiał się, czy na­praw­dę jest cór­ką Ash­for­da. Jej uro­da na to nie wska­zy­wa­ła. - Jak się masz, Eze­chia­szu? - za­py­tał i uprzej­mie uści­snął łapę ko­cu­ra. Suza po­de­szła do Dick­ste­ina. - Dzień do­bry, Nat. Chcesz się po­ba­wić z Eze­chia­szem? - Jest bar­dzo ład­na - po­wie­dział Cor­to­ne do Ash­for­da. - Ale pan wy­ba­czy, mu­szę po­ga­dać z Na­tem - oświad­czył i pod­szedł do Dick­ste­ina, któ­ry klę­czał i gła­skał kota. Nat i Suza wy­glą­da­li na do­brych kum­pli. - Suza, to mój przy­ja­ciel Alan - do­ko­nał pre­zen­ta­cji Nat. - My się już zna­my. - Dziew­czyn­ka za­trze­po­ta­ła rzę­sa­mi. Cor­to­ne po­my­ślał, że mu­sia­ła się tego na­uczyć od mat­ki. - By­li­śmy ra­zem na woj­nie - do­dał Dick­ste­in. Suza spoj­rza­ła na Cor­to­ne­go. - Czy za­bi­ja­łeś lu­dzi? Wa­hał się przez chwi­lę, w koń­cu jed­nak od­parł: - Oczy­wi­ście. - I to cię drę­czy? - Nie­spe­cjal­nie. To byli źli lu­dzie. - Ale Nata to drę­czy. Dla­te­go nie lubi o tym mó­wić. To dziec­ko wie­dzia­ło o Dick­ste­inie wię­cej niż wszy­scy do­ro­śli. Kot zwin­nie wy­śli­znął się z rąk Suzy, więc po­bie­gła za nim, zo­sta­wiw­szy Dick­ste­ina i Cor­to­na. - Nie po­wie­dział­bym, żeby pani Ash­ford była nie do zdo­by­cia - oświad­czył Cor­to­ne. - Nie po­wie­dział­byś...? - Nie ma wię­cej niż dwa­dzie­ścia pięć lat. On jest przy­najm­niej o dwa­dzie­ścia lat star­szy i za­ło­żę się, że ża­den z nie­go pi­sto­let. Je­śli po­bra­li się przed woj­ną, mu­sia­ła mieć ja­kieś sie­dem­na­ście lat. Poza tym nie wy­glą­da­ją na za­ko­cha­nych. - Chciał­bym ci wie­rzyć - mruk­nął Dick­ste­in. Nie wy­da­wał się zbyt­nio za­in­te­re­so­wa­ny tym te­ma­tem. - Chodź, obej­rzysz ogród. Wy­szli przez oszklo­ne drzwi. Na dwo­rze słoń­ce świe­ci­ło moc­niej i mi­nął już ostry chłód. Ogród przy­po­mi­nał zie­lo­no­brą­zo­wą pusz­czę i cią­gnął się aż do brze­gu rze­ki. Ode­szli ka­wa­łek od domu. - Nie spodo­ba­ło ci się zbyt­nio to to­wa­rzy­stwo - stwier­dził Dick­ste­in. - Woj­na się skoń­czy­ła - od­parł Cor­to­ne. - Te­raz każ­dy z nas żyje w in­nym świe­cie. Ci pro­fe­so­ro­wie, par­tie sza­chów, przy­ję­cia z sher­ Rów­nie do­brze mógł­bym tra­fić na Mar­sa. Moje ży­cie to ro­bie­nie in­te­re­sów, wal­ka z kon­ku­ren­cją, za­ra­bia­nie pie­nię­dzy. Za­mie­rza­łem za­pro­po­no­wać ci ro­bo­tę, ale chy­ba tra­cę czas. - - Po­słu­chaj, do dia­bła. Praw­do­po­dob­nie stra­ci­my te­raz kon­takt. Nie bar­dzo na­da­ję się do pi­sa­nia li­stów. Ale nie za­po­mnę, że za­wdzię­czam ci ży­cie. Może kie­dyś bę­dziesz cze­goś po­trze­bo­wał. Wiesz, jak mnie zna­leźć. Sta­li za roz­ro­śnię­tym ży­wo­pło­tem, któ­ry od­gra­dzał róg ogro­du; miał tu kie­dyś po­wstać cały la­bi­rynt, ale prac nie do­koń­czo­no. Kil­ka kro­ków da­lej ścia­na zie­le­ni za­ła­my­wa­ła się pod ką­tem pro­stym, wy­ty­cza­jąc pro­me­na­dę bie­gną­cą wzdłuż rze­ki. Na­gle usły­sze­li ni­ski, gar­dło­wy głos ko­bie­ty, do­bie­ga­ją­cy nie­wąt­pli­wie z tam­tej stro­ny za­ro­śli: - Po­wie­dzia­łam ,,nie"! Idź do dia­bła, bo za­cznę krzy­czeć. Dick­ste­in i Cor­to­ne pod­bie­gli do luki w ży­wo­pło­cie. Cor­to­ne nig­dy nie za­po­mni tego wi­do­ku. Po­czuł, jak bled­nie, gdy zo­ba­czył tych dwo­je lu­dzi, a po­tem uj­rzał twarz Dick­ste­ina. Była sza­ra, jak twarz cięż­ko cho­re­go. Jego otwar­te usta wy­ra­ża­ły prze­ra­że­nie i roz­pacz. Cor­to­ne jesz­cze raz spoj­rzał w stro­nę krza­ków. Ko­bie­tą w ogro­dzie była Eila Ash­ford. Mia­ła su­kien­kę pod­wi­nię­tą do pasa, a twarz za­ru­mie­nio­ną pod­nie­ce­niem. Ca­ło­wa­ła Ja­si­fa Ha­sa­na. 1 Me­ga­fon na lot­ni­sku ka­ir­skim za­brzę­czał jak dzwo­nek u drzwi, po czym za­po­wie­dzia­no po arab­sku, wło­sku, fran­cu­sku i an­giel­sku przy­lot sa­mo­lo­tu li­nii Ali­ta­lia z Me­dio­la­nu. To­ufik el-Ma­si­ri wstał od sto­li­ka w ba­rze i skie­ro­wał się na ta­ras. Za­ło­żył ciem­ne oku­la­ry, bez któ­rych trud­no by mu było pa­trzeć na roz­mi­go­ta­ną pły­tę lot­ni­ska. Ca­ra­vel­le znaj­do­wa­ła się już na zie­mi i ko­ło­wa­ła. Spro­wa­dzi­ła go tu de­pe­sza. Przy­szła rano od ,,wuj­ka"