Ebook Trąby jerychońskie. Utwory wybrane mobi,epub

a i którym marynarze odcinają siekierami falujące macki. Kapitan Nemo jest jednym z bohaterów, bez których nie może żyć. Jest jej bliższy niż ludzie, którzy ją otaczają, lepiej go rozumie. O dziewiątej każą jej iść do łóżka: jak co wieczór, drżąc ze strachu, rusza przez ogromny hall, schody i długi korytarz do swojego pokoju. Za każdym razem zapiera jej dech dziki lęk przed wielkim gorylem, którego kości klekoczą i który nawiedza dom w nocy. Wierzy, że goryl chce ją udusić. Jak co wieczór rzuca okiem na wielki obraz Rubensa Porwanie Sabinek. Dwie grube, nagie kobiety przypominają jej matkę i czuje do nich wstręt. Dwaj piękni porywacze o smagłych obliczach, którzy porywają je na swoich koniach, budzą jej zachwyt, błaga, żeby obronili ją przed gorylem. Jeden z nich przypomina Douglasa Fairbanksa, którego podziwiała w szkolnym kinie w Piracie i Złodzieju z Bagdadu. Żałuje, że jest dziewczynką. Wolałaby być mężczyzną, i to dojrzałym, z czarną brodą i czarnymi oczami płonącymi jak rozżarzone węgle. Ale jest małą dziewczynką, spoconą ze strachu na myśl, że w łóżku czyha na nią goryl. Dręczy ją lęk przed niewidzialnym. Kto wie, czy szkielet nie wespnie się tej nocy po bluszczu do jej okna i nie wpełznie do pokoju? Jego twarde i spiczaste kości przygniotą ją swoim ciężarem. Strach przeradza się w panikę, kiedy biegnąc pod ścianami, strąca w ciemności szable, które spadają na ziemię z ogłuszającym hukiem żelastwa. Wpada do pokoju, zatrzaskuje za sobą drzwi i zamyka je na zasuwę. Raz jeszcze udało się, żyje. Kto wie, co będzie jutro wieczór? Rozbiera się, kładzie do łóżka i z całych sił stara się sobie wyobrazić liczną straż nocną, która otacza w milczeniu jej łóżko, żeby nad nią czuwać. Strażnicy mają rysy twarzy jej bohaterów: dwaj porywacze Sabinek, atletyczny i groźny Arab, którego namalował dla niej wujek Falada, Douglas Fairbanks z błyszczącą szpadą i pistoletami za pasem, kapitan Nemo, grający na organach głośną, dodającą odwagi melodię. Widzi wyraźnie ciemny krąg strażników w pokoju i to im zawdzięcza, że nazajutrz rano pozostanie przy życiu. Po południu przychodzi jej dumna hiszpańska przyjaciółka Elisa Urquiza i razem odgrywają wymyślony przez nią dramat, przerażającą i zasmucającą historię ,,marnotrawnego syna". Przebierają się w jedwabne, zdobione złotymi galonami arabskie stroje, które ojciec przywiózł z Orientu. W pokoju panują ciemności. Nad pustynią zapadła noc. Grają królewską parę: matka i ojciec opłakują syna, zanosząc się żałosnym, niekończącym się jękiem. Wymyśliły dramatyczny, skowyczący język, który jest w stanie wyrazić cały smutek świata i którego nikt poza nimi nie rozumie. Ten język składa się jedynie z samogłosek. Kiedy brak im już sił od krzyku, otwierają okiennice i oszołomione wpatrują się błędnym okiem w oślepiające słońce. Jest jasny dzień. Przez całą noc opłakiwały utraconego syna. Potem zaczynają się kłócić: każda chce grać rolę syna, którego napadli zbójcy i który leży teraz we krwi w ciemnym, dalekim lesie. Elisa wylewa buteleczkę czerwonego tuszu na swoje arabskie szaty i zawiązuje na głowie poplamioną na czerwono chusteczkę. Z nich dwóch ona jest szybsza: rzuca się na ziemię, rozkłada ręce i nogi, zamyka oczy i jęczy. Syn marnotrawny umiera. Zżera ją zazdrość, kiedy patrzy na Elisę, myśli, że zagrałaby tę rolę jeszcze lepiej. Wreszcie Elisa ma dość tarzania się po ziemi i wycia, teraz na nią kolej. Gra ojca, który odnajduje syna, obmywa go z krwi i opatruje jego rany. Po przełknięciu gorzkiego leku syn wraca do życia i dostaje koronę, bo stary król położył się, aby umrzeć. Najlepszy i najbardziej podniecający w tej zabawie jest wymyślony przez nie język, to wycie bez opamiętania. Ciemności panujące w pokoju uwolniły je od wstydu. Potem idą do ogrodu i odgrywają Ostatniego Mohikanina Unkasa, którego zabija Magua, wbijając mu nóż w serce. Następuje długi, żałosny lament ojca, Chingachgooka. Recytują z pamięci całe stronice Skórzanej Pończochy Coopera. Wszystkie ich zabawy krążą wokół tego, co straszne i niebezpieczne. Oddają się dramatowi bez reszty. Już dawno znudziło je jednostajne i pozbawione ryzyka życie na łonie rodziny. Wszystko jest dozwolone, byle czuć podniecenie. Bez nieszczęścia życie byłoby nie do zniesienia. W spokojnym i gorącym lipcu, pewnego popołudnia, kiedy zbiera się na burzę, do jej pokoju wkrada się brat i rzuca ją na łóżko. Z kamienną twarzą, zachowując groźne milczenie, rozpina spodnie i pokazuje jej tę rzecz między nogami, która się wydłużyła. Dziewczynkę zżera lęk i ciekawość. Wie, co brat chce zrobić. Gardzi nim: w jej oczach jest głupim szesnastoletnim smarkaczem. Broni się przed nim z całych sił, ale jest od niej silniejs