Ebook To, co musimy utracić mobi,epub

itanię na głos, ale poruszające się wargi wskazywały, że mówi ją bez przerwy sam do siebie. Równocześnie słowa zastępował gestami pokazującymi, gdzie jest jego czapeczka, jak wkłada wyimaginowany płaszczyk, zasuwa zamek i tak dalej. Podczas gdy inne dzieci zajmowały się głównie swoimi zabawkami, grały w gry, na instrumentach itp., Patryk, zupełnie tym niezainteresowany, stał zazwyczaj gdzieś w rogu, poruszając dłońmi i wargami, z pełnym tragizmu wyrazem twarzy"[9]. Ponieważ potrzeba matki jest tak ogromna, większość dzieci wydostaje się ze stanu rozpaczy i poszukuje jej substytutów. Można by też zakładać, że kiedy ukochana i długo oczekiwana matka w końcu powraca, dziecko rzuca się jej radośnie w ramiona. Tak jednak nie jest. Zdarza się bowiem - co ciekawe - że wiele dzieci, zwłaszcza poniżej trzeciego roku życia, wita po powrocie swoje mamy bardzo chłodno, traktując je z dystansem i obojętnością, która zdaje się mówić: ,,Nigdy w życiu nie widziałem tej pani". Ta reakcja, określana jako odseparowanie się, jest tłumieniem uczucia miłości, które na kilka różnych sposobów pozwala rozprawić się z problemem rozłąki[10]. To ukaranie danej osoby za to, że opuściła dziecko, i zamaskowany wyraz kipiącego w nim gniewu, gdyż jedna z głównych reakcji na porzucenie to ogromna, gotowa niszczyć wszystko nienawiść. Reakcja taka może być również formą obrony - trwającej godziny, dni, a nawet całe życie - przed tym, by nie doznać w życiu nigdy więcej katuszy kochania i utraty kochanej osoby. U dorosłych rozłąka podsyca w sercu miłość; u dzieci zamienia to serce w lód. Jeśli zaś nieobecność sprowadza się do braku jakiejkolwiek stałej postaci rodzica w życiu dziecka, jeśli dzieciństwo to nic innego jak tylko pasmo kolejnych rozłąk, co wtedy? Selma Fraiberg opisuje przypadek szesnastolatka z hrabstwa Alameda w Kalifornii, który zażądał w sądzie odszkodowania w wysokości pół miliona dolarów za to, że w ciągu szesnastu lat swego życia znajdował się w szesnastu różnych rodzinach zastępczych. Jaki to rodzaj szkody poniósł ów chłopak? Mówi, że ,,to coś takiego jak blizna w świadomości"[11]. Art Buchwald, jeden z najzabawniejszych ludzi na świecie, satyryk o ciętym języku, dla którego obiektem kpin jest polityka, jest także ekspertem od rodzin zastępczych i blizn w świadomości. Opowiadał mi o nich szczegółowo w swoim biurze w Waszyngtonie, miejscu równie bezpretensjonalnym jak jego właściciel, gdzie jednak całe popołudnie chciało mi się bardziej płakać niż śmiać. Historia Arta jest pod pewnym względem klasycznym przykładem rozłąki i utraty najbliższych w domu, w którym brakowało pieniędzy i nie było dostatecznych możliwości zarobkowania. Jego matka zmarła, gdy Art był jeszcze niemowlęciem; ojciec został z nim i trzema córkami. Robił, co mógł - starał się znaleźć bezpieczne miejsce dla swych dzieci i odwiedzał je sumiennie raz w tygodniu, stając się ,,niedzielnym tatusiem", tak że Art powiedział sobie w bardzo młodym wieku: ,,Nie będę się angażował w związki emocjonalne z kimkolwiek". W ciągu pierwszych szesnastu lat życia Art mieszkał u siedmiu rodzin w Nowym Jorku, zaczynając od Adwentystów Dnia Siódmego, gdzie, jak mówi, ,,było tylko piekło, wieczne potępienie, i chodzenie do kościoła co sobota, i gdzie mój ojciec przychodził każdej niedzieli z koszernym jedzeniem. To było pomieszanie z poplątaniem". Następnie był dom w Brooklynie, a potem pobyt w Hebrajskim Azylu dla Sierot, co - jak z kamiennym wyrazem twarzy opowiada Art - daje ,,trzy najgorsze słowa w języku. <> oznacza, że jesteś Żydem; <>, że nie masz rodziców, a <>... wiadomo". Potem było mieszkanie u pewnej kobiety, która na początku wzięła całą czwórkę Buchwaldów, a następnie, po roku lub później, stwierdziła, że to o dwoje za dużo, i że Art i jedna z jego sióstr będą musieli odejść. Potem była jeszcze jedna rodzina zastępcza, potem jeszcze jedna i wreszcie na koniec rok w domu u ojca. A potem Art uciekł do piechoty morskiej, gdzie - jak mówi - po raz pierwszy miał poczucie przynależności, poczucie tego, że ktoś się o niego troszczy. W bardzo wczesnym wieku Art doszedł do wniosku, że życie to ,,ja kontra reszta świata". Wcześnie także nauczył się ukrywać wszystko pod maską uśmiechu. Oto, co sam opowiada: ,,Gdy miałem radosną twarz, ludzie byli dla mnie milsi. Tak więc - stwierdza trzeźwo - uśmiechałem się". Wiele lat później po gehennie zastępczych rodzin, po pobycie w piechocie morskiej i po uporczywej walce, by być pisarzem, nie dało się już dłużej trzymać na wodzy kryjącego się pod uśmiechem gniewu. Szukając jakiegoś celu, który mógłby zaatakować, zranić, zniszczyć, Art znalazł... samego siebie. Jak mówi jedna z definicji, depresja to gniew ski