Ebook The Beatles mobi,epub

kazał Paulowi. ,,Za to na drugi dzień już bardziej przypominał człowieka i z każdym dniem było coraz lepiej. Ostatecznie wyrósł na ślicznego chłopca". Pewnego dnia, gdy Paul bawił się w przydomowym ogrodzie, mama spostrzegła, że jest cały umorusany. Stwierdziła, że mocno zanieczyszczona dzielnica robotnicza nie jest odpowiednim miejscem dla dziecka, i uznała, że czas się przeprowadzić. Ponieważ praca nad silnikami Sabre dla zakładów Napiers traktowana była jako praca dla Royal Air Force, Jimowi przysługiwał dom na osiedlu Knowlsely w miasteczku Wallasey. Było to osiedle domów komunalnych, z których część była zarezerwowana dla pracowników Ministerstwa Sił Powietrznych. ,,Nazywaliśmy je półdomami, bo były malusieńkie, w środku z gołej cegły. Ale lepsze to niż stancja, jak się mieszka z małym dzieckiem". Jim zakończył współpracę z Napiers jeszcze przed końcem wojny i został przeniesiony do Liverpoolu jako tymczasowy inspektor w Miejskich Zakładach Oczyszczania Miasta. Do jego obowiązków należało kontrolowanie pracy śmieciarzy. Ponieważ Jim otrzymywał raczej skromne wynagrodzenie, jego żona zdecydowała się na powrót do pracy w charakterze opiekunki środowiskowej i pracowała aż do narodzin drugiego syna, Michaela, w 1944 roku. Nie przepadała jednak za tym zajęciem, ponieważ czuła się skrępowana pracą na etat, więc ostatecznie wróciła do położnictwa. Zatrudniła się w dwóch szpitalach w charakterze położnej dochodzącej do pacjentek, co oznaczało, że miała pod swoją opieką wszystkie ciężarne kobiety w okolicy. Razem z posadą Mary Patricia otrzymała dom komunalny. Jej pierwszy rewir obejmował Western Avenue w dzielnicy Speke, a drugi Ardwick Road. Co noc była wzywana na wizyty domowe. Jim twierdzi, że żona zawsze za dużo pracowała, więcej niż powinna, ale taki już miała charakter. Najwcześniejsze wspomnienie Paula, z czasu, gdy miał zaledwie trzy lub cztery lata, związane jest właśnie z mamą. Pamięta, jak ktoś przyniósł jej prezent w postaci gipsowej figurki psa. ,,To chyba był wyraz wdzięczności za jakiś poród, który przyjęła. Ludzie stale wręczali jej tego typu podarunki. Mam także inne wspomnienie: chowam się przed kimś, a potem uderzam go żelaznym prętem w głowę. Choć w sumie myślę, że jednak to z gipsowym psem jest wcześniejsze". Paul pamięta też, że mama stale poprawiała jego wymowę. ,,Mówiłem bardzo niedbale, z regionalnymi naleciałościami, tak jak wszystkie dzieci w okolicy. Gdy mnie krytykowała, przedrzeźniałem jej akcent, czym robiłem jej dużą przykrość, co z kolei wkurzało mnie". Paul zaczął chodzić do podstawówki Stockton Wood Road, gdy jeszcze mieszkali w Speke. Mama nie chciała, by uczęszczał do szkoły katolickiej, ponieważ wystarczająco się napatrzyła jako opiekunka środowiskowa i nie darzyła szkół katolickich sympatią. Wkrótce do Stockton Wood Road poszedł Michael. ,,Pamiętam, że dyrektorka nie mogła się nadziwić, jak dobrze nasi chłopcy dogadują się z młodszymi uczniami - wspomina Jim - i jak się wstawiają za słabszymi. Mówiła, że Michael na pewno będzie jakimś przywódcą, pewnie dlatego, że ciągle się z kimś kłócił. Paul znacznie spokojniej załatwiał swoje sprawy. Miał o wiele więcej zdrowego rozsądku niż brat. Mike zawsze się narażał, za to Paul unikał kłopotów". W miarę upływu czasu szkoła zaczynała się przeludniać i część uczniów, w tym Paul i Mike, została przeniesiona do innej podstawówki - Joseph Williams Primary w Gateacre. Z wiekiem Paul stał się jeszcze większym dyplomatą, załatwiając wszystko drogą pokojową - jak mama, a nie hałaśliwie - jak brat. ,,Kiedyś spuściłem Michaelowi lanie, bo coś przeskrobał - opowiada Jim. - Paul stał obok i krzyczał do brata: >>Powiedz, że to nie ty, to przestanie cię bić<<. Ostatecznie Mike przyznał się do winy, za to Paul zawsze potrafił się wyłgać od odpowiedzialności". ,,Byłem dość cwany - przyznaje Paul. - Zawsze, gdy dostałem za coś burę, szedłem do sypialni rodziców, jeśli nie było ich w domu, i targałem u samego dołu ich koronkowe firanki. Nie za dużo, tylko troszeczkę. To była moja zemsta". Paul bez problemu zdał egzamin Eleven Plus34 i poszedł do najlepszej szkoły ogólnokształcącej w mieście - Liverpool Institute. Szkoła ta powstała w 1825 roku jako Mechanics Institute i właśnie stąd wywodzi się jej nazwa. Liverpool Art College, który mieści się w tym samym budynku, był do lat dziewięćdziesiątych dziewiętnastego wieku częścią Institute. Z tych samych korzeni wyrósł później Uniwersytet w Liverpoolu. Na przełomie wieków szkoła zmieniła profil i przyjmowała tylko chłopców, zrezygnowano też z kursów dla dorosłych. Do sławnych absolwentów Institute należą Arthur Askey35, James Laver36, Sędzia Sądu Apelacyjnego John William Morris oraz zmarły