Ebook Tarot a religia epub

zne skonfrontować ze swoją wiedzą z zakresu matematyki i algebry oraz wniknąć w naukę tajemną, zwaną numerologią, jako idealną metodę służącą do rozszyfrowywania przyszłości. Stąd też dzieło Ghisiego było wypełnione literami, cyframi i wykresami oraz zaopatrzone w ryciny Tarota Mantegny. Wizerunki były pogrupowane w zestawienia po 15 sztuk w każdej złożonej z trzech rzędów kart. Swoimi rozważaniami Ghisi dowiódł, że ocenia świat tak samo, jak to czynili ludzie w XVII wieku -- jego rówieśnicy -- czyli w epoce, w której zostali uwiedzeni przez matematykę, astrologię i alchemię, uparcie dążąc do poznania natury i historii przez akt doświadczenia i opisania wszystkiego w języku liczb. Celem, jaki sobie postawił Ghisi, było ustalenie wszystkich możliwych związków zachodzących między liczbą kart, ich numeracją i wartością punktową a zjawiskami natury lub wydarzeniami znanymi z historii. Tak na przykład numerologiczna inspiracja doprowadziła Ghisiego do skojarzenia Piątki Kielichów z pięcioma Księgami Mojżeszowymi, a Dwójki Mieczy -- z dwoma mieczami będącymi w posiadaniu uczniów Jezusa podczas Jego aresztowania. W ten oto sposób zrobiono milowy krok na drodze wprowadzenia Tarota w zakres wiedzy ezoterycznej. Kolejny krok na tej drodze został postawiony w 1659 roku przez Jacquesa Vievillea, który stworzył koncepcję Tarota nowożytnego. 2. Od Tarota Jacquesa Vieville/a i Jeana Nobleta po czasy współczesne W 1659 roku Jacques Vieville opracował talię kart Tarota, o poręcznych rozmiarach 65 x 125 mm i żywych kolorach zarówno figur, jak i blotek. Na Asie Monet i Dwójce Pucharów zamieścił inskrypcje 32, ponieważ talia była przeznaczona dla księżniczki Henrietty, córki ściętego przez angielskich pu-rytanów króla Karola I. Opracowaną przez Vievillea wersję Tarota badacze najczęściej uznają za Tarota Marsylskiego, chociaż różni się on nieco od jego późniejszych wersji, w Arkanach Wielkich, tym, że na karcie Słońca znajduje się jeździec na koniu z rozpostartą flagą w dłoni, Księżyc jest personifikowany przez prządkę wijącą nić w świetle tej planety, Gwiazda - personifikowana przez astrologa obserwującego niebo. Pięć lat później, w 1664 roku, członek tego samego cechu drukarzy (maitre-carterów) i przyjaciel Vievillea, Jean Noblet, wydrukował drugą talię Tarota Marsylskiego, przy czym każdą kartę Arkanów zarówno Wielkich, jak i Małych opatrzył numerem, a karty figuralne - tytułem. W miejsce wspomnianych wyobrażeń: jeźdźca, prządki i astrologa wprowadził alegorie właściwe dla każdego współczesnego Tarota Marsylskiego. Kolejne talie Tarota Marsylskiego zostały wydrukowane między innymi w 1672 roku przez Franęoisa Chossona; w 1709 roku przez Pierrea Madeniea, a w 1718 roku przez Franęoisa Heriego. Badacze Tarota zwracają uwagę na to, że ikonografia Tarota Marsylskiego ma wiele cech wspólnych z rycinami zamieszczonymi w takich dziełach alchemicznych, jak: Rosarium Philosophorum (1550), Theatrum Chemicum Britannica (1625) czy też Viatorum apagricum (1625). Podobieństwa te nie są prawdopodobnie przypadkowe, z dwóch powodów: 1) ponieważ w wiele figur Arkanów Wielkich wkomponowano symbole hermetyczne stosowane przez alchemików do oznaczania pierwiastków i elementów; 2) wzór ikonograficzny Tarota Marsylskiego, jak też ustalona w XVII wieku kolejność numeracji Arkanów Wielkich precyzyjnie opisują językiem alegorii wszystkie fazy alchemicznego operatio, a dokładniej Wielkiego Dzieła, czyli opus zmierzającego do uzyskania kamienia filozoficznego. Ów związek między kartami Tarota a dziełem alchemicznym został szczegółowo opisany przez J. W. Suligę 33 i nie ma konieczności go tu przytaczać. Należy tylko podkreślić, że niemal wszystkie alegorie na kartach Wielkich Wtajemniczeń wiązano z wyobrażeniami kamienia filozoficznego, który w tekstach identyfikowano ze zmartwychwstałym Chrystusem. Idea ta została zobrazowana na karcie arkanu Świat. Po stworzeniu nowego systemu Tarota przez Jacquesa Vievillea i Jeana Nobleta nadszedł czas dla okultystów, którzy odkryli i wykreowali Tarota jako cykl symboli okultywnych, służących do inicjacyjnej metody medytacyjnej oraz jako przewodnik po świecie symboli duchowej immanencji 34. Za inicjatora tej tradycji Tarota badacze zgodnie uznają szwajcarskiego pastora, wolnomularza i uczonego, Antoinea Courta de Gebelina, żyjącego w latach 1719-1784, który w swym dziesięciotomowym dziele Le Monde primitif, analyse et compare avec monde moderne (Świat prymitywny. Analiza i porównaie ze światem współczesnym) jako pierwszy sformułował tezę o egipskim pochodzeniu Tarota, a samo słowo ,,tarot" miało oznaczać drogę królewską. Uważał on, że karty Tarota powstały po to, aby przechowywać wiedzę tajemną po zniszczeniu wielkich bibliotek. We wspomnianym dziele Court deGebelin pisze: T