Szczęśliwi mimo wszystko

l­kie­go współ­czu­cia, w któ­rym dru­gi może zo­ba­czyć swo­je od­bi­cie. Ta­kie od­bi­cie jest uni­wer­sa­li­za­cją nas sa­mych. Pi­szę to wszyst­ko raz jesz­cze, aby na­kre­ślić wła­ści­wą i ko­niecz­ną dro­gę du­cho­wą, a ra­czej psy­cho­du­cho­wą. Sen­sow­ną. Po­nie­waż dzi­siaj, w trze­cim ty­siąc­le­ciu, nie moż­na nie uwzględ­niać psy­cho­lo­gicz­nej stro­ny jed­nost­ki, co dla mnie jest bar­dzo bli­skie du­cho­wo­ści, zdol­no­ści prze­kra­cza­nia sie­bie, wyj­ścia poza isto­tę ludz­ką. W cza­sach, gdy chrze­ści­jań­stwo we­szło w fazę schył­ku, po­my­śla­łem, że spo­sób pi­sa­nia pro­sty, ale głę­bo­ki, ja­sny, pe­łen sza­cun­ku dla ta­jem­ni­cy, w sty­lu, któ­ry nie jest ko­ściel­ny ani tym bar­dziej księ­żow­ski, może tra­fić do lu­dzi, któ­rzy za­czę­li rze­czy­wi­ste po­szu­ki­wa­nie, któ­rzy we­szli na au­ten­tycz­ną dro­gę roz­wo­ju du­szy. Je­stem prze­ko­na­ny, że ży­je­my dziś w cza­sach, w któ­rych po­szu­ki­wa­nie nie ist­nie­je lub jest po­wierz­chow­ne, bar­dziej ze­wnętrz­ne niż we­wnętrz­ne. Jest to naj­czę­ściej po­szu­ki­wa­nie pew­nej wi­zji, ujaw­nia­ją­ce po­waż­ne za­gu­bie­nie zna­cze­nia tego czło­wie­czeń­stwa, za­gu­bie­nie na­dziei. W mo­ich dzia­ła­niach, jesz­cze jako mło­dy chło­pak, za­wsze sta­ra­łem się prze­bu­dzić du­szę za po­mo­cą ma­gii sło­wa pi­sa­ne­go i ob­ra­zu. Nig­dy nie chcia­łem wcho­dzić w krąg osób za­ro­zu­mia­łych, lu­bią­cych bar­dziej swo­ją rolę niż samo po­szu­ki­wa­nie, lu­bią­cych ra­czej zwy­cza­jo­wy kon­for­mizm niż po­dą­ża­nie pew­ną dro­gą, w któ­rej po­ja­wia­ją się za­gro­że­nia, ale tak­że praw­dzi­we ra­do­ści, za­do­wo­le­nia, głę­bo­ki po­kój we­wnętrz­ny. Za­wsze uczy­łem, by pa­trzeć do­kład­nie, pa­trzeć na wszyst­ko, do sa­me­go koń­ca. Nig­dy nie po­zwo­lić, aby rze­czy i oso­by prze­cho­dzi­ły nam po­nad gło­wa­mi. Ale trze­ba nimi żyć. Przy­po­mi­na­łem i wie­rzy­łem, że za każ­dą tra­ge­dią za­wsze kry­je się ja­kiś sens i na­dzie­ja. Nasz Bóg nig­dy nie od­dzie­lił się od lu­dzi. Miesz­ka w ich ser­cach. Mam na­dzie­ję, że to moje pi­sa­nie po­mo­że sta­wiać wła­ści­we py­ta­nia, aby po­dą­żać na­przód w po­dró­ży ży­cia. Wszyst­ko ma sens. Nic nie jest stra­tą cza­su, żad­ne spo­tka­nie nie jest bez­u­ży­tecz­ne; tak czy in­a­czej, pe­łen uro­ku jest świat, w któ­rym ży­je­my, gdzie Bóg mówi do nas przez wszyst­ko. Chcę po­słu­gi­wać się ję­zy­kiem peł­nym mocy i ludz­kie­go zro­zu­mie­nia dla tych, któ­rzy za­mie­rza­ją wy­ru­szyć w po­dróż lub już są w dro­dze. Wpro­wa­dze­nie Czło­wiek, któ­ry chce w peł­ni prze­ży­wać swą ziem­ską eg­zy­sten­cję, po­wi­nien dy­stan­so­wać się, to zna­czy po­wo­li od­ry­wać się od po­wierz­chow­ne­go ob­ra­zu sa­me­go sie­bie. Ten pro­ces sta­je się stop­nio­wo co­raz bar­dziej wy­ra­zi­sty, do­ko­nu­je się w każ­dej chwi­li dnia. Przede wszyst­kim za­da­niem każ­de­go po­win­no być szu­ka­nie wła­snej isto­ty, wła­snej je­dy­no­ści przez de­ma­sko­wa­nie i zmniej­sza­nie do mi­ni­mum swo­jej oso­bi­stej neu­ro­zy, uwa­run­ko­wań wy­ni­ka­ją­cych z ro­dzi­ny, z któ­rej się po­cho­dzi, gru­py i spo­łecz­no­ści, w ja­kich się żyje, i wy­kra­cza­nie po­nad to, co po­zor­ne, po­nad ze­wnętrz­ny, po­wierz­chow­ny ob­raz, tak bar­dzo ce­le­bro­wa­ny w dzi­siej­szym spo­łe­czeń­stwie póź­ne­go ka­pi­ta­li­zmu. Kie­dy my­ślę przez chwi­lę o mo­jej eg­zy­sten­cji, uświa­da­miam so­bie, że za­wsze więk­szą wagę przy­pi­sy­wa­łem isto­cie rze­czy niż for­mie. Isto­cie. Już od mło­do­ści nig­dy nie sze­dłem za su­ge­stia­mi ów­cze­snych moż­nych tego świa­ta, wy­czu­wa­jąc, że ich ce­lem nie jest wca­le czy­nie­nie pod­le­głych so­bie lu­dzi świa­do­my­mi. Dziś za­mia­ry moż­nych nie są już tak ja­sne ani wy­raź­ne jak daw­niej, ale sub­tel­nie prze­my­ca się je w ko­mu­ni­ka­tach, któ­re co­dzien­nie są nam ob­se­syj­nie prze­ka­zy­wa­ne za po­mo­cą środ­ków ma­so­wej ko­mu­ni­ka­cji, sa­mych w so­bie neu­tral­nych, a więc trud­niej pod­le­ga­ją­cych za­kwe­stio­no­wa­niu. Obec­nie po­wierz­chow­ność, pa­nu­ją­ca już we wszyst­kich dzie­dzi­nach, sta­je na prze­szko­dzie oso­bi­stej świa­do­mo­ści. Sama psy­cho­ana­li­za i psy­cho­te­ra­pie, tak jak się je ro­zu­mie, oka­za­ły się