Syn marnotrawny

chod­ni­ków, dłu­gie ko­ry­ta­rze por­tu lot­ni­cze­go i wszedł do opu­sto­sza­łej hali przy­lo­tów. Pięć mi­nut temu był jesz­cze w po­dró­ży, te­raz wró­cił do domu, lecz nie spra­wia­ło mu to ra­do­ści, a wręcz prze­ciw­nie, na­pa­wa­ło go przy­gnę­bie­niem. Czuł się tak, jak­by wkro­czył do dłu­gie­go, ciem­ne­go tu­ne­lu. Na sa­mym koń­cu tuby mi­ga­ło świa­teł­ko. To­biasz za­mie­rzał po­ko­nać tu­nel jak naj­szyb­ciej, je­śli oj­ciec nie za­po­mniał o pew­nej bar­dzo waż­nej obiet­ni­cy. Lecz nie za­pę­dzaj­my się zbyt da­le­ko i opo­wia­daj­my, przy­najm­niej z grub­sza, po ko­lei. Jan Pla­te­wicz roz­chy­lił ra­mio­na w po­wi­tal­nym ge­ście. To­biasz za­nu­rzył się w oj­cow­skim uści­sku, ma­rząc o tym, by ce­re­mo­nia nie trwa­ła dłu­go i obe­szło się bez dal­szych czu­ło­ści. - Pięć lat, synu. - Ży­cie stu­den­ta eko­no­mii na naj­lep­szym uni­wer­sy­te­cie świa­ta jest peł­ne wy­zwań, któ­rym spro­stać moż­na tyl­ko z peł­nym po­świę­ce­niem, tato. - Tak, Wa­ka­cje na eg­zo­tycz­nych wy­spach, to szcze­gól­ Lek­ko nie mia­łeś, wiem. - Sta­ra­łem się wy­ko­rzy­stać każ­dą daną mi przez cie­bie chwi­lę, tato - To­biasz z na­ci­skiem wy­ma­wiał to ostat­nie sło­wo, jak­by wzbu­dza­ło w nim iry­ta­cję, któ­rej nie pró­bo­wał ukryć, choć sam jej w peł­ni nie ro­zu­miał. Oj­ciec za­wsze był dla nie­go do­bry, a to, że sta­wiał wy­ma­ga­ To­biasz sam wy­brał so­bie kie­ru­nek stu­diów i uczel­nię, oj­ciec ocze­ki­wał je­dy­nie tego, że ją skoń­czy. To wła­śnie wy­pro­wa­dza­ło z rów­no­wa­gi mło­de­go Pla­te­wi­cza: zro­bił to, cze­go od nie­go ocze­ki­wa­no, pod­po­rząd­ko­wał się i dzi­siaj jego los nadal za­le­żał od woli ojca. Sta­ry Pla­te­wicz krył wzru­sze­nie. To­biasz uda­wał, że tego nie za­uwa­ża. Oj­ciec nie­wie­le się zmie­nił. Przy­by­ło mu kil­ka ki­lo­gra­mów i od­dy­chał z więk­szym tru­dem, po­sa­pu­jąc; to wszyst­ko. - Je­dzie­my do domu, synu - Jan pod­chwy­cił ten sam ton, ja­kim To­biasz wy­gła­szał swo­je ,,tato". Iro­nia była po­moc­na, dzię­ki niej mo­gli prze­trwać tych kil­ka go­dzin sam na sam. Roz­dział dru­gi Duży te­re­no­wy sa­mo­chód to je­dy­na eks­tra­wa­gan­cja, na jaką Pla­te­wicz se­nior po­zwo­lił so­bie w cięż­kim, pra­co­wi­tym ży­ciu. To­biasz wo­lał małe, spor­to­we wozy. Le­piej nada­wa­ły się na pod­ryw i pre­cy­zyj­nie od­da­wa­ły cha­rak­ter mło­de­go Pla­te­wi­cza. Czer­wo­ne po­rsche z dwo­ma sie­dze­nia­mi pod­kre­śla­ło nie­za­leż­ność i nie po­zo­sta­wia­ło wąt­pli­wo­ści, cze­go chce wła­ści­ciel ta­kie­go cac­ka. Jed­nak To­biasz miał inny plan, o wie­le bar­dziej śmia­ły niż roz­bi­ja­nie się po pro­win­cjo­nal­nym mie­ście spor­to­wym sa­mo­cho­dem i se­ryj­ne uwo­dze­nie lo­kal­nych pięk­no­ści, pa­nien, wdów, mę­ża­tek i roz­wó­dek. Ten plan zro­dził się w gło­wie mło­de­go Pla­te­wi­cza, kie­dy przed laty wy­jeż­dżał za gra­ni­cę na stu­dia. Pa­mię­tał ten dzień. Był ko­niec sierp­nia, za­pa­dał wie­czór. Prze­by­wa­li w bi­blio­te­ce, oj­ciec, swo­im zwy­cza­jem, stał przy oknie i mó­wił, pa­trząc na ogród. Roz­po­czął z To­bia­szem pew­ną roz­mo­wę, któ­rą zo­bo­wią­zał się do­koń­czyć, gdy chło­pak zdo­bę­dzie dy­plom. To­biasz wie­dział, że oj­ciec do­trzy­mu­je sło­wa. I to na­wet wbrew swo­im in­te­re­som, swo­jej woli i zdro­we­mu roz­sąd­ko­wi. Mimo to pro­po­zy­cja zło­żo­na wte­dy przez sta­re­go Pla­te­wi­cza wy­da­wa­ła się To­bia­szo­wi tak ir­ra­cjo­nal­na, tak ab­sur­dal­nie szla­chet­na, że To­biasz wciąż od nowa za­sta­na­wiał się, czy oj­ciec nie zmie­ni zda­nia, choć­by pod wpły­wem per­swa­zji Ta­de­usza. Bra­cia To­biasz i Ta­de­usz róż­ni­li się we wszyst­kim. O ile ofer­ta, w wy­pad­ku Ta­de­usza, pa­dła na przy­go­to­wa­ny przez ojca grunt i sta­ry Pla­te­wicz słusz­nie spo­dzie­wał się wła­ści­wej, ze swo­je­go punk­tu wi­dze­nia, od­po­wie­dzi, o tyle z To­bia­szem spra­wy przed­sta­wia­ły się in­a­czej. - Nie przy­pusz­cza­łem, że pa­lisz - Jan zdzi­wił się, gdy sta­nę­li w za­jeź­dzie na kawę. To­biasz mil­czał przez całą dro­gę, a oj­ciec nie zmu­szał go do kon­wer­sa­cji. Czuł, że ko­cha syna i jed­no­cze­śnie, z bó­lem ser­ca, uświa­do­mił so­bie, jak mało ich łą­czy. Gdy chło­pak prze­by­wał za gra­ni­cą, to Anna ko­re­spon­do­wa­ła z To­bia­s