Ebook Syberiada polska mobi,epub

zi. Nim zdą­żył coś po­wie­dzieć, ksiądz Bo­che­nek de­li­kat­nie za­pu­kał w kra­tę. - W imię Ojca Mów, synu, co cię do mnie o tej po­rze spro­wa­dza. Tyś chy­ba Ka­li­now­ski z Czer­wo­ne­go Jaru? - Tak, pro­szę księ­ Ksiądz Bo­che­nek już wie­dział, że w oko­li­cy coś złe­go z Po­la­ka­mi się dzie­je. Z Tłu­ste­go też w nocy lu­dzi wy­wo­żo­no. Ale u nie­go w ko­ście­le, na ple­ba­nii, jesz­cze nie byli. Ksiądz zdał się na wolę Bożą, choć też był przy­go­to­wa­ny na naj­gor­sze. - Je­śli po mnie za­raz nie przy­ja­dą, je­śli zdą­żę i Bóg po­zwo­li, to w świę­co­nej zie­mi świę­tej pa­mię­ci bab­kę two­ją Łu­cję po­cho­wam. Mo­dli­twy też nie po­ską­pię, po­boż­na była nie­wia­sta. Bę­dzie ci to kie­dyś przed Bo­giem po­li­czo­ne, mój synu. Wy­szedł z kon­fe­sjo­na­łu i ra­zem z Jan­kiem za­nie­śli zwło­ki do za­kry­stii. - A co ty, bie­da­ku, ze sobą zro­bisz? - Na sta­cję do Wor­wo­li­niec pój­dę. Cała na­sza ro­dzi­na tam prze­cież... - Tak, tak, ro­dzi­ No to z Bo­giem, z Bo­giem, mój synu. Ani ni­czym po­móc, ani ni­cze­go in­ne­go do­ra­dzić ci nie po­tra­fię. Niech się dzie­je wola nie­ba. - Tyle kło­po­tu księ­dzu na­ro­bi­łem. - Idź już, synu, idź! Chrze­ści­jań­ski uczy­nek wo­bec bab­ki speł­ni­łeś: ,,Zmar­łych po­grze­bać"... A o mnie się nie martw, wszyst­ko na tym ziem­skim pa­do­le w ręku Boga. Kon­wój ze­słań­ców z Czer­wo­ne­go Jaru zbli­żał się po­wo­li do Wor­wo­li­niec­kiej Ko­lo­nii, któ­rą tuż przed woj­ną za­czę­to za­sie­dlać przy­by­wa­ją­cy­mi z głę­bi Pol­ski chło­pa­mi. Księż­na Lu­bo­mir­ska par­ce­lo­wa­ła swo­je po­dol­skie do­bra i sprze­da­wa­ła je Po­la­kom. Wy­łącz­nie Po­la­kom. Na ko­lo­nii w Wor­wo­liń­cach za­kła­da­ła swo­je nowe gniaz­do, po­cho­dzą­ca aż z Rze­szow­skie­go, ro­dzi­na Do­li­nów. Usy­tu­owa­no War­wo­li­niec­ką Ko­lo­nię mię­dzy Tłu­stem, Ka­ro­łów­ką i Wor­wo­liń­ca­mi, tuż przy pań­stwo­wej szo­sie z Czort­ko­wa do Za­lesz­czyk. Na czar­no­ziem­nej rów­ni­nie w kar­nym or­dyn­ku sta­wa­ły zgrab­ne, czer­wo­ną da­chów­ką kry­te domy pol­skich ko­lo­ni­stów. Przed woj­ną nie wszyst­kie zo­sta­ły za­sie­dlo­ne. Go­spo­dar­skie obej­ścia, staj­nie, sto­do­ły ko­lo­ni­ści bu­do­wa­li so­bie sami, we­dług go­spo­dar­skiej po­trze­by i moż­li­wo­ści. Sami ko­pa­li stud­nie, gro­dzi­li pło­ty i sa­dzi­li sady. Ko­ściół i szko­łę mie­li w po­bli­skim Tłu­stem. ,,Ko­lo­ni­ści" albo ,,Ma­zu­ry", tak ich miej­sco­wi Ukra­iń­cy na­zy­wa­li i tak się na Po­do­lu przy­ję­ło: ,,Did­ko­wy Ma­dzu­ry prij­szły na­szu ukra­iń­sku ze­mlu za­bi­ra­ty!" Ten groź­ny po­mruk nie­za­do­wo­le­nia ukra­iń­skich są­sia­dów czę­sto do­cie­rał do ko­lo­ni­stów. Jan Do­li­na też go nie­raz sły­szał. Spy­tał na­wet kie­dyś o to Mar­ty­niu­ka, świa­tłe­go Ukra­iń­ca, są­sia­da z Wor­wo­li­niec. - Po­wiedz ty mi, Pio­trze, o co wy, Ukra­iń­cy, o co ty do mnie, jako chłop do chło­pa, masz pre­ten­sje? Prze­cież wi­dzisz, jak żyję? Żyję tak jak ty i two­ja ro­dzi­na, ty i ja ha­ru­je­my pod tym sa­mym słoń­cem, grzbiet zgi­na­my od świ­tu do nocy. A wy nic, tyl­ko wciąż nam wy­ma­wia­cie, że ja­kąś zie­mię wam za­bie­ra­my? Za swo­ją krwa­wi­cę te parę hek­ta­rów od Lu­bo­mir­skiej ku­pi­łem. Piotr skrę­cił pa­pie­ro­sa, przy­pa­lił i po­ka­zał ręką w kie­run­ku Wor­wo­li­niec. - Wi­dzisz tam moją cha­łu­pę, po­zna­jesz? - No, po­zna­ję? - To do­brze wiesz, że pola pani księż­nej Lu­bo­mir­skiej, na któ­rych te­raz sto­imy, na któ­rych stoi twój nowy dom, przy­le­ga­ją przez mie­dzę do mo­je­go pola. Nie prze­le­wa mi się, ale tro­chę gro­sza za­osz­czę­dzi­łem, cór­kę pora za mąż wy­da­wać... Po­my­śla­łem so­bie, kie­dy te wa­sze domy za­czę­to tu sta­wiać, zie­mie par­ce­lo­wać, że do­brze by było do­ku­pić so­bie ka­wa­łek zie­mi. Pa­so­wa­ło mi te parę mor­gów po są­siedz­ku, no i dla Kse­ni, cór­ki, by na po­sag było. Nie­wie­le my­śląc, po­sze­dłem do Tłu­ste­go, do wój­ta, żeby się go za­py­tać, jak to trze­ba za­ła­twić. I u kogo. Wójt, pan Dzię­gie­lew­ski, cze­kać chwi­lę ka­zał, ale nie po­wiem, przy­jął mnie, wy­słu­chał grzecz­nie. Po­tem wstał, klep­nął mnie na­wet po ra­mie­niu i po­wie­dział tak: ,,Bar­dzo ża­łu­ję, pa­nie Mar­ty­niuk, ale pan tej zie­mi ku­pić nie mo­żesz". ,,D