Ebook Święta w Neapolu mobi,epub

Że nie wyczyściła kryształowego żyrandola czy nie starła kurzu z antycznych mebli. Z kolei kwiaty w wazonach, choć ścięte w ogrodzie z samego rana, teraz okazywały się już nieświeże. Poza tym cały ranek piekła ciasta i kruche ciasteczka tak, że cała rezydencja pachniała domowymi wypiekami i świątecznym zapachem. Państwo Avery rzadko bywali w swojej okazałej kornwalijskiej posiadłości, dlatego uznawała swoją pracę stałej gospodyni domowej i pokojówki za idealną opcję. Mogła spokojnie żyć za niewielkie pieniądze, a lwią część pensji przeznaczać na spłatę długu brata i rosnących lawinowo odsetek. Dlatego właśnie znosiła pracę w tym odosobnionym zakątku gdzie diabeł mówi dobranoc oraz wymagający i humorzasty charakter pani domu. Jednak zima czyniła jej samotność jeszcze dotkliwszą. Zabawne, jak zbliżanie się świąt przypomina nam o rzeczach, których nie mamy i za którymi tęsknimy. Naprawdę tęskniła za bratem, próbując nie martwić się tym, co robi w Australii, ale gdzieś w głębi duszy wiedziała, że musi się uwolnić od tego ciężaru. Dla dobra ich obojga. Robertowi zapewne powodzi się dobrze, jak nigdy dotąd - może najwyższy czas zająć się sobą. Ugryzła kolejny kawałek tortu. Państwo Avery zawsze zapraszali niezwykłych gości. Miała okazję się im przyglądać. Politycy z pierwszych stron gazet, którzy współpracowali z lordem w parlamencie. Znający na pamięć Szekspira słynni aktorzy z londyńskich teatrów. Ludzie wielkiego biznesu, a czasem nawet członkowie rodziny królewskiej, których ochroniarze po cichu wpadali do kuchni na filiżankę herbaty. Nigdy jednak nie słyszała, żeby lady Avery robiła taki rwetes, jak w przypadku zbliżającego się przyjazdu Salvia De Gennaro - rezydującego głównie w Londynie jednego z najbogatszych biznesmenów w dziedzinie nieruchomości. Już wcześniej wezwała ją do swojego gabinetu, którego ściany zdobiły jej portrety z czasów młodości, gdy jej twarz nie zdradzała jeszcze śladów niezliczonych operacji plastycznych. Tym razem patrzyła na Molly nienaturalnie przychylnym wzrokiem. Tylko gorączkowy błysk w jej oku zdradzał, jak bardzo ekscytuje ją zbliżająca się wizyta włoskiego potentata. - Wszystko gotowe na przyjazd gościa? - Słowa ściekały z jej ust jak lodowate kropelki kryształu. - Tak, lady Avery - odpowiedziała. - Pamiętaj, by spryskać pościel zapachem lawendy. Sprawdź, czy wyszyto jego monogramy. A moż Lepiej pojedź do miasta i kup nową kołdrę. - Teraz? - Tak, teraz. Nie chcemy, żeby pan De Gennarro skarżył się na zimno. - Palcem z lakierowanym paznokciem stuknęła stanowczym gestem w blat biurka. Właśnie z powodu tego zakupu Molly nie było w domu, gdy eleganckim sportowym wozem podjechał tak wyczekiwany gość. Wróciła z miasteczka i poszła do jego pustego pokoju, by zmienić kołdrę. Zwróciła tylko uwagę na drogi kaszmirowy sweter wiszący na krześle. Wzięła go do ręki. Był niezwykle miękki w dotyku i pachniał... No właśnie, czym? Nie mogła określić tego zapachu, ale nie mogła się go pozbyć. Wróciła do kuchni. Miała zamiar skończyć pałaszowanie kawałka tortu, gdy drzwi otworzyły się trzaskiem. Do środka wpadło chłodne powietrze. W drzwiach stał wysoki mężczyzna. Nie wyobrażała sobie bardziej idealnej męskiej sylwetki. Serce mocniej zabiło jej w piersi. Brała kolejny kęs do ust, gdy nagle poczuła, że tort przestał jej smakować. Mężczyzna stał spokojnie, cały mokry, z nogami oblepionymi kawałeczkami błota. Podkoszulek i krótkie spodenki na tę zimową pogodę, pomyślała. Nawet wełniana bluza owinięta wokół jego wąskich bioder nie chroniła przed zimnem. Nieznajomy miał oliwkową karnację i ciał Z całych sił starała się nie kręcić głową z niedowierzania, bo cała jego sylwetka emanowała jakąś niezwykłą zmysłowością... A ona z pewnością nie była kobietą lubiącą spędzać większość czasu na uważnym przyglądaniu się ciałom mężczyzn. W istocie żadne nigdy nie obudziło w niej większego zainteresowania. Aż dotąd! Wstydliwie odsunęła talerzyk z resztką tortu. Pragnienie słodyczy zawsze stanowiło zmorę jej życia. Próbowała je lekceważyć, ale wracało ze zdwojoną siłą. Teraz jednak zupełnie zapomniała o torcie, bo nigdy nie widziała takiego mężczyzny. Umięśniony i szeroki tors. Mokry podkoszulek tylko podkreślał każdy jego mięsień, jak gdyby ktoś odmalował go pędzlem. Wąskie biodra i idealnie wyrzeźbione uda, na których błyszczały krople deszczu. Spojrzała na jego twarz. Pełne i zmysłowe wargi. I czarne oczy, które patrzyły na nią z czymś, czego z początku nie mogła określić. Lekceważenie? Pogarda? Tak. Mężczyźnie, który nie miał na sobie grama zbędnego tłuszczu, nie mogła się podobać nadmiernie krągła kobieta, której ciało lekko wylewało się z okropnego f