Smutek cinkciarza

Przepraszam, poprzednio przesłałam wersję roboczą. To jest właściwa wersja: Zainspirowana prawdziwą historią powieść łotrzykowska osadzona w czasach głębokiego PRLu. Świat dancingów, pewexów i wycieczek orbisowskich, koloryt półświatka oszustów, cinkciarzy i prostytutek. Główny bohater, Wiesiek, opowiada historię swojego życia. Sylwia Chutnik jest mistrzynią ?bazarowej? gwary i to jest ogromna zaleta tej książki. Do tego szczypta czarnego humoru i dużo melancholii. Autorka albo wykonała ogromną pracę badawczą, albo ma niezwtkłą wyobraźnię, bo świat, który opisuje jest zobrazowany nie tylko barwnie, ale i szczegółowo oraz hiperrealistycznie. Bardzo polubiłam Wieśka, a także sprytną Jadźkę i wariatkę Zośkę. Mam nawet słabe miejsce dla Jacusia, choć przypomina nieco filmowego Januszka. Mimo tego, że nie są okazami cnót, opisani są z ciepłem i czułością, co bardzo lubię w literaturze. Ciekawie wplecione są historie rodzinne - pokolenia odbijają się w sobie, choć w sposób nieoczywisty. I jeszcze wojna. I to, że jeden z bohaterów zastanawia się, jakby to było, gdyby wojnę przeżyły tylko niemowlęta - jakby to było gdyby nikt nic nie pamiętał, gdyby nie było traumy. Bardzo ładnie poprowadzona jest akcja w zakończeniu. Dobra, mocna, ciekawa książka. Gorąco polecam.

Chyba za mało napisałam o "Smutku cinkciarza". Zapominałam dodać, że Sylwia Chutnik albo wykonała ogromną pracę badawczą, albo ma niezwtkłą wyobraźnię (podejrzewam jedno i drugie), bo świat, który opisuje jest zobrazowany nie tylko barwnie, ale i szczegółowo oraz bardzo realistycznie. Szacunek za to. Poza tym zapomniałam napisać, że bardzo polubiłam Wieśka, a także sprytną Jadźkę i wariatkę Zośkę. Mam nawet słabe miejsce dla Jacusia, choć przypomina nieco filmowego Januszka. Mimo tego, że są łotrami, opisani są z ciepłem i czułością, co bardzo lubię w literaturze. I jeszcze zapomniałam napisać, że w zakończeniu akcja jest bardzo ładnie poprowadzona. I jeszcze że fajnie wplecione historie rodzinne i że pokolenia odbijają się w sobie, choć w sposób nieoczywisty (dopiero pod koniec wszystko mi się poukładało). I jeszcze że wojna. I to, że jeden z bohaterów zastanawia się, jakby to było, gdyby wojnę przeżyły tylko niemowlęta, jakby to było gdyby nie było traumy. Mocne. No, to już chyba wszystko, czego zapomniałam:)