Ebook Skrzynia z uśpionym przeznaczeniem mobi,epub

na, pusta. Moje dzieciątko zmarło. Choć lekarze starali się uratować moją córeczkę, nie udało im się. Tomek starał się chyba jakoś pomóc, ale mu nie wychodziło, mało było miłości i współczucia w tym, co robił. Czułam, że jego starania nie są szczere, a może taki mi się tylko wydawało. Każdy inaczej przeżywa smutek i czegoś innego potrzebuje, ale ja w tym momencie nie wiedziałam, czego mi potrzeba. Kilka tygodni przesiedziałam w pokoju, nie mam pojęcia, jak minęły, co się działo; nic, tyko pustka. Na cyfrowym zegarze minęła druga w nocy, chciało mi się spać, ale jakoś nie mogłam zasnąć. Myśli mi wirowały, moje wspomnienia, marzenia i pragnienia. ,,Jak długo jeszcze?" Zadałam sobie to pytanie. ,,Jak długo jeszcze chcę użalać się nad sobą?" Wtedy właśnie postanowiłam zacząć działać i obudzić się. Z tym postanowieniem zmiany w moim życiu, zasnęłam. Obudził mnie budzik Tomka, a gdy poszedł do łazienki, zaczęłam robić śniadanie. Nie miałam weny, więc zrobiłam kanapki z szynką i pomidorem, posypałam drobno pokrojoną cebulką, a do tego czarna mocna kawa. Tomek usiadł do stołu, ubrany w swój granatowy garnitur, do tego biała koszula i jasnoniebieski krawat. Czarne włosy uczesał jak zwykle, lekko na bok, ogolony, przystojny jak zawsze. Spojrzał na mnie prawie czarnymi oczami, które zawsze mnie fascynowały, chciał coś powiedzieć, ale przerwałam mu. - Wczoraj rozmyślałam o tym wszystkim, o naszym wspólnym życiu i ostatnich wydarzeniach. Pewnie sam widzisz i czujesz, że nie układa się między nami najlepiej, chcę wrócić do pracy i dać nam trochę czasu, bo widzisz, oddalamy się od siebie. Musimy postarać się to zmienić, jeśli chcemy być jeszcze razem. Chciałabym odbudować to, co było między nami, posklejać to, co zostało. Naprawdę wierzę w to, że jest jeszcze nadzieja, o ile oczywiście chcesz tych zmian. Mam dwadzieścia siedem lat i chcę żyć, być kochaną i kochać. Jeśli nam nie wyjdzie, każdy pójdzie w swoją stronę. Tomek milczał, spojrzał mi w oczy. Ogarnęło mnie uczucie bezsilności z jego strony, cokolwiek mogło to oznaczać. - Simono, mam dużo obowiązków w pracy, zostałem teraz głównym księgowym w banku, a jest to duża odpowiedzialność: ciągłe spotkania, analizy, wykresy. Cały czas muszę być na bieżąco. Strata dziecka była dla nas ogromnym bólem i niesprawiedliwością od życia, to wszystko się odbiło na naszym małżeństwie. Każdego dnia będę się starał, by przywrócić Ci uśmiech na twarzy, ponieważ bardzo cię kocham, a teraz muszę już iść do pracy, bo mam bardzo ważne spotkanie. Miłego dnia, skarbie. Pocałował mnie w czoło i wstał od stołu. Czy tego się spodziewałam? Sama nie wiem, chyba nie tego oczekiwałam. Wszystko to było jakby nie w jego stylu. A może nic tak naprawdę o nim nie wiem? Patrzyłam, jak zakłada płaszcz i buty. Wychodząc, spojrzał na mnie - chyba chciał coś powiedzieć, ale się powstrzymał. Miałam wrażenie jednak, że mimo wszystko mnie kocha. Dopiłam kawę, poszłam pod prysznic, ubrałam się i postanowiłam podjechać do swojej byłej pracy. Jadąc samochodem, zastanawiałam się czy pani dyrektor szkoły podstawowej potrzebuje nauczycielki historii. Bardzo kocham zarówno historię, jak i uczyć dzieci, uwielbiam ich zdziwione minki, jak im opowiadam, że kilka wieków wstecz było całkiem inaczej niż teraz. Pani dyrektor przyjęła mnie od razu na rozmowę. - Pani Simono, naprawdę miło mi panią widzieć. To niesamowity zbieg okoliczności, ale nauczycielka historii nagle odeszła z pracy i od dwóch dni szukam zastępstwa. Spadła mi pani z nieba! Już jutro o jedenastej ma pani pierwszą lekcję, proszę, to jest program i notatki pani poprzedniczki, żeby wiedziała pani, na czym dzieci skończyły. Byłam bardzo zaskoczona, że się udało, a jednocześnie radosna. Nie chciało mi się jechać do pustego domu, więc postanowiłam podjechać do kawiarenki niedaleko mieszkania. Zamówiłam tam dużą mocną kawę i największego ptysia, jakiego mieli. Usiadłam w najbardziej odległym kącie i wyjęłam notatki, by móc się przygotować do jutrzejszych lekcji. Byłam pełna entuzjazmu. Gdy upijałam kolejny łyk kawy, ktoś stanął przy moim stoliku i zapytał, czy może się dosiąść. Spojrzałam w górę. Wydawało mi się, że moja głowa podnosi się kilka minut, a kilkanaście godzin chyba trwało, zanim się odezwałam. * Znów otworzyłam oczy, zaczęłam powoli podnosić się z łóżka. Niewyobrażalnie kręciło mi się w głowie, pewnie po tym, co mi wstrzyknęli. Mam taką pustkę w głowie, a do tego nie pamiętam, co się stało i jak się tu znalazłam. Nikogo nie widzę, nadstawiam uszy, ale wciąż bez skutku. Postanowiłam więc wyjść z łóżka i spróbować ocenić, gdzie jestem. Rozejrzałam się w każdą stronę, ale niczego nie poznawałam. Nie miał