Ebook Siostrzyczka miłosierdzia mobi,epub

a­ganą w ta­kich sy­tu­acjach grzecz­no­ścią. - Też się cie­szę, że cię widzę. - Męż­czy­zna od­su­nął ją zde­cy­do­wa­nym ge­stem, to­ru­jąc sobie drogę do środ­ka. Jed­no­cześnie wkła­dał do kie­szeni przed­miot, w któ­rym rozpo­znała te­lefon ko­mór­kowy. - Mu­si­my po­roz­ma­wiać. - Mu­si­my? - Wepch­nię­ta do wła­snego miesz­kania bez­wied­nie szu­kała miej­sca sie­dzą­cego. - Prze­cież pra­wie się nie znamy. - Bę­dzie­my mieli czas, żeby się le­piej po­znać. - Nie ro­zu­miem. - Ch­cia­ła wstać i wy­pro­sić go, ale jego wzrok przy­kuł ją do fo­te­la. - Wi­dzisz, u­ło­ży­łem sce­na­riusz. Bar­dzo dobry, in­try­gu­ją­cy - mówił coraz szyb­ciej, wyj­mu­jąc z kie­szeni za­wi­niąt­ko, które o­ka­zało się zwi­nię­tym sznu­rem. Ko­rzy­sta­jąc z jej o­szołomie­nia, o­wi­nął go wokół jej bez­wład­nego ciała. - Bę­dziesz głów­ną bo­ha­terką - kon­ty­nu­ował, roz­glą­da­jąc się po miesz­kaniu i pa­ku­jąc do re­kla­mów­ki e­lemen­ty jej gar­de­ro­by. Otwie­rał przy­pad­ko­wo szaf­ki i wy­cią­gał jej rze­czy, jakby były jego wła­sno­ścią. Ch­cia­ła krzy­czeć, ale coś ści­ska­ło ją za gar­dło. Nie po­tra­fiłaby po­wie­dzieć, co to ta­kie­go. Być może zwy­kły strach. Ten sam, jaki to­wa­rzy­szył jej o­stat­nio nie­ustan­nie, do któ­re­go nie u­mia­ła się przy­zwycza­ić, a który teraz wez­brał nie­wy­obra­żal­nie, u­nie­rucha­miając jej na­rząd mowy. - Zo­ba­czysz, spodoba ci się. - Naj­wy­raź­niej był za­do­wolony i wy­da­wało się, że o­cze­ki­wał jej ak­cep­tacji i en­tu­zja­zmu. - Długo się za­stanawiałem, kogo wy­brać: cie­bie czy Hankę... Wy­bra­łem cie­bie, po­win­naś być dumna. Za­prze­czy­ła ru­chem głowy. Jej oczy były pełne łez. - Tylko nie płacz. - Na­chy­lił się nad nią, za­kle­jając jej usta taśmą kle­ją­cą. - To nie me­lo­dra­mat! Potem prze­rzu­cił ją sobie przez ramię i po­chwa­lił się do­brym przy­go­towa­niem do akcji. - A teraz prze­nio­sę cię do sa­mo­chodu i nikt tego nie zo­ba­czy. Dla­cze­go? Bo w całym bloku ni­ko­go nie ma. Spraw­dzi­łem. Scho­dząc po scho­dach, pod wpły­wem nie­sio­nego cię­ża­ru za­czął lekko po­sa­py­wać. Do­brze znała ten od­głos. Wiele go­dzin póź­niej sa­mo­chód, w któ­rym mimo o­szołomie­nia i stra­chu za­snę­ła, zatrzy­mał się. Gęsty las wokół zu­peł­nie ją zdez­o­rien­tował. W świe­tle re­flek­to­rów zo­ba­czyła za­ry­sy domu. Wy­da­wał jej się wiel­ki i po­nu­ry. - To tutaj. - Męż­czy­zna o­pu­ścił miej­sce za kie­row­nicą, aby roz­prostować kości. - Miej­sce i­de­al­ne! Wy­cią­gnął ją z sa­mo­chodu i ku jej zdu­mie­niu u­wol­nił z krę­pu­ją­cych wię­zów. - Tutaj mo­żesz krzy­czeć, ile chcesz - szarp­nię­ciem ze­rwał jej taśmę - i tak cię nikt nie u­sły­szy. - Mo­żesz też u­cie­kać - roz­łożył ręce i za­czął o­krę­cać się wokół wła­snej osi - ale stąd nie da się uciec. To nie­moż­liw e!!!! Krzy­czał i śmiał się rów­no­cze­śnie. - To tu ro­ze­gra się akcja thril­le­ra do­skona­łe­go! Sio­stry do­jeż­dża­ły do celu. W przy­droż­nej re­stau­racji piły kawę, koń­cząc roz­poczę­tą w samocho­dzie roz­mowę. - Do­brze, pod­su­muj­my. - Hanka roz­par­ła się wy­god­nie nad pa­ru­ją­cą fi­liżan­ką. - Alek­san­der był in­te­lek­tu­alistą, któ­re­mu wła­sne ego prze­sła­niało cały świat. Nie za­uważał cię i kto wie, czy do tej pory udało mu się do­strzec twoją nie­obec­ność. - To moje życie, więc może to ja po­win­nam je pod­su­mowy­wać. - Ma­te­usz był cho­dzą­cą mi­ło­ścią. - Hanka zi­gno­rowa­ła uwagę sio­stry. Ta jed­nak nie da­wała za wy­gra­ną. - Uży­łaś złego czasu, on nadal cho­dzi i ob­da­rowu­je ko­biety nad­miarem swych uczuć. Zaw­sze kilka w tym samym cza­sie. Pie­przo­ny Don Juan! - On chyba też nie za­uważył, że o­de­szłaś - padła mało sub­tel­na uwaga. - Przy tylu ko­bietach na świe­cie nie miał na to naj­mniej­szej szan­sy. - Maria nie czuła się u­ra­żo­na. - A pa­mię­tasz, jak mó­wi­łaś, że naj­waż­niej­sze są u­czucia? - Mó­wi­łam różne rze­czy. Ty zresz­tą też. Przy­po­mnieć ci nie­któ­re z nich? - To, że ma ładny nosek? Bo miał. - Ładny i wy­jąt­ko­wo wraż­li­wy na dam­skie per­fumy. Naj­więk­szy numer wy­krę­cił - To ta, do któ­rej się prze­pro­wa­dził, jak wam nie wy­szło? - Nie, to była Bo­że­ albo Bar­bara. - Maria po­cie­ra­ła skro­nie, jakby to miało wpły­nąć na po­pra­wę pa­m