Ebook Siedem głazów przeznaczenia mobi,epub

ty tą sce­ne­rią nie zwró­cił uwagi na wrza­ski i krzyki docho­dzące z dru­giej czę­ści obozu. Teraz, pośród ludzi, któ­rzy wcze­śniej w mil­cze­niu obser­wo­wali pło­nące łodzie, zapa­no­wał zamęt. Zdali sobie sprawę, że coś zbliża się na lądzie. - India­nie! - krzyk­nął nagle męż­czy­zna sto­jący obok Greya, a wokół roz­le­gło się piskliwe wycie. - India­nie! Ludzie pod­chwy­cili ostrze­że­nie i ruszyli w odwrot­nym kie­runku. - Stop! Stać! - Grey wycią­gnął ramię, na które nabił się i upadł męż­czy­zna bie­gnący w jego stronę. John pod­niósł głos, mając nadzieję, że powstrzyma ten chaos. - Ty! Ty i ty. Chwy­cić sąsiada i za mną! - Facet, któ­rego prze­wró­cił, wstał. Jego oczy błysz­czały w świe­tle gwiazd. - To może być pułapka! - wrza­snął Grey. - Zostać! Zostać na miej­scu! - Stać! Stać! - Niski dżen­tel­men ubrany w koszulę nocną zro­zu­miał roz­kaz i ryczał wraz z Greyem, dodat­kowo pod­no­sząc suchą gałąź z ziemi i wyma­chu­jąc nią przed ludźmi, któ­rzy pró­bo­wali minąć go w dro­dze do obozu. Na rzece poja­wiły się dwie nowe iskierki - kolejne bran­dery. Sza­lupy z mary­na­rzami już zwo­do­wały i w ciem­no­ści jawiły się jako nie­wy­raźne kropki. Gdyby udało im się ode­przeć atak, może ura­to­wa­liby ,,Har­wo­oda" przed natych­mia­sto­wym znisz­cze­niem. Grey oba­wiał się, że wyda­rze­nia na tyłach obozu miały odcią­gnąć ludzi od brzegu i pozo­sta­wić sta­tek chro­niony jedy­nie przez mary­na­rzy. To pozwo­li­łoby Fran­cu­zom wysłać barkę wypeł­nioną mate­ria­łami wybu­cho­wymi albo doko­nać abor­dażu, uni­ka­jąc wykry­cia, bo angiel­skie siły byłyby zajęte bran­de­rami i najaz­dem na obóz. Pierw­sza bran­dera dopły­nęła na dal­szy brzeg i wypa­lała się na pia­sku, co nocą wyglą­dało olśnie­wa­jąco. Niski męż­czy­zna obda­rzony sil­nym gło­sem - na pewno jest sier­żan­tem, pomy­ślał Grey - zdo­łał zebrać grupkę żoł­nie­rzy, któ­rych zapre­zen­to­wał puł­kow­ni­kowi i ener­gicz­nie zasa­lu­to­wał. - Czy żoł­nie­rze mają przy­nieść swoje musz­kiety, sir? - Tak - odpo­wie­dział Grey. - I to szybko. Idź z nimi, sier­żan­cie. Bo roz­ma­wiam z sier­żan­tem, prawda? - Sier­żant Aloy­sius Cut­ter, sir - odrzekł niski dżen­tel­men i kiw­nął głową. - Dobrze spo­tkać ofi­cera, który nie jest nie­spełna rozumu. - Dzię­kuję, sier­żan­cie. I zatrzy­maj­cie po dro­dze tak dużo ludzi, jak się da. Naj­le­piej z pew­nymi rękami. Jed­nego lub dwóch kara­bi­nie­rów, jeśli się takowi znajdą. Sier­żant zabrał się do roboty, a Grey ponow­nie sku­pił uwagę na rzece, na któ­rej załoga dwóch sza­lup z ,,Har­wo­oda" odpy­chała jedną z bran­der od statku, okrą­ża­jąc ją i wzbu­rza­jąc wodę wio­słami. John sły­szał pokrzy­ki­wa­nia mary­na­rzy. - Milor­dzie? Usły­szaw­szy za sobą głos, aż pod­sko­czył. Odwró­cił się, gotowy dać repry­mendę Tomowi, że zde­cy­do­wał się wyjść na ten chaos, ale zanim zdo­łał cokol­wiek powie­dzieć, jego młody słu­żący zatrzy­mał się przed nim, trzy­ma­jąc coś w dło­niach. - Przy­nio­słem pań­skie spodnie, milor­dzie - powie­dział Tom drżą­cym gło­sem. - Pomy­śla­łem, że może ich pan potrze­bo­wać pod­czas bitwy. - Bar­dzo miło z two­jej strony, Tom - pochwa­lił słu­żą­cego Grey, powstrzy­mu­jąc się od śmie­chu. Wcią­gnął spodnie i wło­żył w nie koszulę. - Wiesz, co działo się w obo­zie? Usły­szał, jak Tom prze­łyka gło­śno ślinę. - India­nie, milor­dzie - odpo­wie­dział słu­żący. - Wpa­dli z krzy­kiem mię­dzy namioty i pod­pa­lili jeden lub dwa. Widzia­łem, jak zabili czło­wieka oskal­po­wali go. - Powoli wyma­wiał słowa, jakby miał zaraz zwy­mio­to­wać. - Coś okrop­nego. - Spo­dzie­wam się. - Noc była cie­pła, ale Grey poczuł ciarki na ramio­nach i karku. Mro­żące krew w żyłach okrzyki zamil­kły i cho­ciaż w obo­zie wciąż pano­wał har­mi­der, to zupeł­nie innego rodzaju: żad­nych ryków, jedy­nie roz­kazy wypo­wia­dane przez ofi­ce­rów, sier­żan­tów i kaprali. Przy­szedł czas, by zewrzeć sze­regi i poli­czyć straty w ludziach oraz wypo­sa­że­niu. Tom, chwała Bogu, przy­niósł pisto­let Greya, torbę ze śru­tem i proch oraz płaszcz i dłu­gie skar­pety. Zda­jąc sobie sprawę, że jego lokaj musiałby iść długą i wąską ścieżką przez ciemny las, żeby dojść z wybrzeża do obozu, pole­cił mu tylko, aby trzy­mał się z dala, gdy sier­żant Cut­ter - który, zapewne kie­ru­jąc się swoim woj­sko­wym instynk­tem, wło­żył spodnie - pod­szedł do Johna w towa­rzy­stwie uzbro­