Ebook Show mojego życia mobi,epub

się czym chwa­lić. Jak to się sta­ło, że zna­la­złeś się w Pol­sce, no i skąd znasz ję­zyk? - Cóż, nie za­nu­dzasz mnie, ale sko­ro nie masz ocho­ty, nie będę cię zmu­szać. Po co roz­pa­mię­ty­wać prze­szłość... Masz ra­cję, le­piej na­pi­sać nowy sce­na­riusz. Może bę­dzie cie­kaw­szy? - Uśmiech­nął się do mnie. - Ha, ha, OK! To od­po­wiesz na moje py­ta­nie? - Ja­sne. Przy­je­cha­łem do Pol­ski na stu­dia. - Wy­bacz, ale nie wy­glą­dasz na dwu­dzie­sto­lat­ka, któ­ry wła­śnie za­czy­na stu­dia. - Daj mi do­koń­czyć... Przy­je­cha­łem na stu­dia parę lat temu. Ukoń­czy­łem je w ze­szłym roku i wró­ci­łem do domu, do Se­wil­li. Oczy­wi­ście, jak mo­żesz się do­my­ślić, zwią­za­łem się z Po­lką. - Czy­li masz dziew­czy­nę? - za­py­ta­łam. - Nie. Już nie. Syl­wia nie jest już moją dziew­czy­ną. Przy­je­cha­łem do Pol­ski z kum­pla­mi, żeby się za­ba­wić. - Ro­zu­miem, w ta­kim ra­zie obo­je mamy za co pić. - Pod­nio­słam szklan­kę z dru­gim drin­kiem. - Masz ocho­tę za­pa­lić? - za­py­tał. - Nie palę, ale je­śli masz ocho­tę, to pro­szę bar­dzo, tyl­ko z tego, co mi się wy­da­je, mu­sisz wyjść na dwór, bo tu nie wol­no pa­lić. - Ma­tyl­ ja nie mó­wię o faj­kach. Chcesz za­ja­rać zio­ło? - Ha, ha, no to trze­ba było tak od razu. Wła­ści­ cze­mu nie? Kie­dyś parę razy pa­li­łam z moim by­łym i cał­kiem mi się to po­do­ba­ło, ale ze­sta­wie­nie al­ko­hol plus zio­ło może się u mnie źle skoń­czyć. - To zna­czy? - - Uśmiech­nę­łam się do nie­go i chy­ba od razu za­ła­pał, o co mi cho­dzi. Na­gle wstał. - Idę do po­ko­ju. Za­cze­kasz tu? Za­raz wró­cę. - Ja­sne. Lu­cio nie wra­cał przez ja­kiś czas, a ja zdą­ży­łam wy­pić trzy na­praw­dę moc­ne drin­ki. Czu­łam po­trze­bę od­re­ago­wa­nia emo­cji, któ­re ku­mu­lo­wa­ły się we mnie od sa­me­go rana. By­łam już pi­ja­na i wca­le mi to nie prze­szka­dza­ło. Było mi w tym sta­nie wy­bit­nie do­brze. Mia­łam już to­tal­nie wy­wa­lo­ne na to, co kto o mnie po­my­śli. Do­sko­na­le wie­dzia­łam, że je­śli w tym sta­nie za­pa­lę, to prę­dzej czy póź­niej skoń­czy się to sek­sem z ob­cym męż­czy­zną. mia­łam na to ocho­tę. Se­rio, mia­łam na to za­je­bi­stą ocho­tę! Aby ze­rżnął mnie obcy ku­tas. I co z tego, że nie było to zbyt przy­zwo­ite za­cho­wa­nie!? Co z tego?! W ży­ciu nie za­wsze robi się to, co jest grzecz­ne. - Wy­cho­dzi­my? - za­py­tał sto­ją­cy za mną Lu­cio. - Gdzie? - Mu­si­my wyjść na dwór, aby za­pa­lić. - Ach, no tak. Wy­bacz, tro­chę mi się już krę­ci w gło­wie i spraw­ność mo­ich sy­naps jest so­lid­nie ogra­ni­czo­na. Już po chwi­li sta­li­śmy za ro­giem bu­dyn­ku. Czu­łam się, jak­bym znów była na­sto­lat­ką i cho­wa­ła się przed po­li­cją. Tym ra­zem je­dy­nym, cze­go się ba­łam, był deszcz. Ra­zem z moim nowo po­zna­nym to­wa­rzy­szem wcią­ga­li­śmy w płu­ca bia­ły dym i czu­li­śmy, jak bło­gość roz­pie­ra nas od środ­ka. Tak daw­no nie pa­li­łam, że już zdą­ży­łam za­po­mnieć, jak uwiel­biam ten stan. Mia­łam dość cze­ka­nia na jego ruch. Przy­su­nę­łam się do Lu­cia i po­pro­si­łam, aby wdmu­chał mi dym w usta. Zgo­dził się. Nasz pierw­szy po­ca­łu­nek był jak de­li­kat­ne i nie­pew­ne mu­śnię­cie, i wła­śnie tak go so­bie wy­obra­ża­łam. Na­pię­cie osią­gnę­ło szczyt. Gdy na­sze usta się wresz­cie spo­tka­ły, nie mo­głam się od nie­go ode­rwać. Jemu chy­ba też było trud­no. Lu­cio przy­cią­gnął mnie do sie­bie, po czym moc­no przy­ci­snął do ścia­ny. Cho­ciaż na dwo­rze pa­no­wał chłód, opa­no­wa­ło mnie go­rą­ce po­żą­da­nie. Ni­g­dy wcze­śniej taka nie by­łam. To uczu­cie było mi obce, ale nie ozna­cza to, że nie wie­dzia­łam, jak się za­cho­wać. Do­sko­na­le wie­dzia­łam. Drża­łam, a on z uśmie­chem od­su­nął się od mo­ich ust. - Na pew­no tego chcesz? - za­py­tał. - Tak. - Pój­dzie­my do two­je­go po­ko­ju. U cóż, będą ra­czej kiep­skie wa­run­ki. Nie je­stem tu sam, zresz­tą już ci to tłu­ma­czy­łem. - Nie od­po­wie­dzia­łam na­wet sło­wem, nie po­trze­bo­wa­łam wy­ja­śnień. Po pro­stu ru­szy­łam w wy­bra­nym kie­run­ku. Wy­grze­ba­łam z to­reb­ki kar­tę i przy­ło­ży­łam ją do czyt­ni­ka. Lu­cio przy­ci­snął mnie do drzwi na ko­ry­ta­rzu i pchnął z ca­łej siły, aż wpa­dłam do środ­ka i upa­dłam na ko­la­na. - - syk­nę­łam i spoj­rza­łam na nie­go, ale on za­sło­nił mi oczy, po czym ukuc­n�