Ebook Sekrety mobi,epub

�e poczekać. Najpierw pozwól mi na coś Mała przystawka. Nieoczekiwanie chwycił za brzeg spodni nekromanty i zaczął mu je powoli zsuwać z bioder. Rothgar obserwował to w zdumieniu, doznając swego rodzaju konfuzji. Był jednak zbyt pijany, by myśleć rozsądnie. Nic nie powiedział, z jeszcze jednego powodu; jeszcze mu się w życiu nie zdarzyło odmówić, gdy był przez kogoś rozbierany. To się nie mieściło w jego głowie. Za bardzo lubił efekt, jaki wywierał na innych, gdy widzieli go nago. Uśmiechał się tylko, mając nadzieję, że Fenril nie będzie tu wyjątkiem. Nie pomylił się. Książę zamarł i wbił zaszokowane spojrzenie w krocze mrocznego maga. -- Ach. Tak. To wszystko, co o tobie mówią, to jednak prawda. -- Tak. Nie sądzę, byś był gotów na taką zabawę. -- Nekromanta mrugnął okiem. Elf zagryzł usta, ale nie przestał się gapić. A potem nagle pochylił się Nekromanta drgnął, zaskoczony tak rzutką inicjatywą. Zamarł przez moment. Następnie znowu się uśmiechnął. Postanowił skorzystać z mocy swojego erotycznego tatuażu. Odpowiadał on za aktywację seksualnego podniecenia w jego fizycznym wymiarze i nieraz już mu się przydawał w czasie nocnych maratonów ze swoimi dawnymi kochankami. Całkiem nieźle usuwał też zmęczenie. Skupił się i energia popłynęła przez tatuaż, napełniając ciało maga. Elf szerzej otwarł oczy, widząc imponujący efekt jej działania. Nie przerwał jednak swojej pracy. Rothgar odgiął głowę do tyłu i przymknął powieki, zanurzając dłoń w pięknych włosach księcia. Pomyślał o Martiael i jej ustach, bo tak było mu łatwiej. Po niedługim czasie cała akcja się zakończyła. Gdy książę uniósł głowę, obcierając usta rękawem, Rothgar półleżał oparty o sofkę i powoli odpływał w pijacki sen. Elf nie sądził, by mag zbyt wiele pamiętał z tego, co miało miejsce. Mylił się jednak całkowicie. Następnego dnia Rothgar przebudził się w innym nastroju. Zachowywał się normalnie, nie wspomniał nic o zaistniałej sytuacji. Nie pił już więcej, a dzień później ponownie przeprowadził się do swojego dworu. Przyjął też kolejne zlecenia na wypędzanie demonów, które prześladowały stolicę i wrócił do pracy nad pogłębianiem swojej wiedzy na temat liczego przepoczwarzenia. Przez parę następnych miesięcy odwiedzał wprawdzie Martiael w pałacu księcia, ale samego Fenrila traktował przy tym zwyczajnie, do tamtego wydarzenia nie powracając ani słowem. Książę był przekonany, że to wydarzenie solidnie Rothgara otrzeźwiło, być może nawet przestraszyło, gdy pijacki maraton pchnął go w kontrowersyjną sytuację. Elf nie wiedział o tym, ale mylił się całkowicie w swojej interpretacji zachowania nekromanty, którego to, co się stało, zupełnie nie wzruszyło. Skorzystał po prostu z pretekstu, aby wyprowadzić się bez zbędnych tłumaczeń. Zarówno Martiael jak i Fenril uważali, że jest w zbyt kiepskim stanie psychicznym, by wrócić do swego dworu, lecz on zaczynał już tęsknić za swoją pracą. Wiedział, że książę dzięki temu nie będzie tak nalegał, by mag pozostał w jego pałacu jeszcze kilka dni, przekonany iż czuje on zbyt wielki dyskomfort. Cała sytuacja wydawała się powoli odchodzić w WSKRZESZENIE Dzień narodzin Norgala Rothgar drgnął, czując, jak czyjaś dłoń spoczęła na jego plecach. Wyprostował się gwałtownie, uświadamiając sobie, że najwyraźniej zasnął w swoim gabinecie. Za oknem było szaro, zanosiło się na deszcz. Obejrzał się i zobaczył stojącą za nim masywną postać mężczyzny o szpakowatych włosach. Mimo wieku sześćdziesięciu siedmiu lat król trzymał się wyśmienicie. Miał świetną sylwetkę, a w ruchach widoczna była żywotność czterdziestolatka. Tylko ten błysk szaleństwa w oczach, przerażający nawet Rothgara, choć mężczyzna dawno już przestał być tamtym małym chłopcem, nad którym król znęcał się z takim upodobaniem. -- Wasza Wysokość? -- wykrztusił w zdumieniu. Ojciec wcześniej nie odwiedzał go w jego dworze. Nigdy nie zainteresował się niczym, co działo się w życiu syna. -- Pójdziesz ze mną. Zabierz ze sobą wszystko, co potrzebne do rytuału wskrzeszenia. Rothgar dosłownie zamarł w zaskoczeniu. Powiedzieć, że był w szoku, to za mało by oddać aktualny stan jego ducha. -- -- Przestań. Wyglądasz dziwnie z tą zdumioną facjatą. Tak, dobrze słyszałeś. Weź wszystko, co potrzebne do takiego rytuału. -- Wasza wysokość, ale to nie takie proste! Potrzebna jest albo ludzka ofiara, albo akt czystego zła, albo ludzka świeża macica z płodem w środku. Nie zdobędę tego w kilka minut. Naramir II Okrutny podrapał się po brodzie palcem, na którym połyskiwały magiczne pierścienie. Widać było, że rozważa swoje opcje. -- Uhm. W porządku. To ja załatwię. Idziesz ze mną. Rothgar nieoczekiwanie stawił op�