Sędzia Di i chiński gwóźdź - Audiobook mp3

y ją dłońmi, by je rozgrzać, rzekł: - W sumie nie możemy narzekać! Tutejsi ludzie to krzepka rasa, są uczciwi i ciężko pracują. W przeciągu czterech miesięcy, odkąd tu jesteśmy, oprócz rutynowych spraw administracyjnych, mieliśmy tylko kilka przypadków napadów i naruszenia nietykalności cielesnej, a i te szybko zostały załatwione przez Ma Joonga i Chiao Taia! I muszę stwierdzić, że policja wojskowa bardzo skutecznie radzi sobie z dezerterami i innymi wyrzutkami Armii Północnej, którzy uciekają do naszego okręgu. - Pogładził leniwie długą brodę. - Jednakże - ciągnął - jest ów przypadek panny Liao, która zniknęła dziesięć dni temu. - Wczoraj - powiedział Tao Gan - spotkałem jej ojca, starego mistrza cechu rzemiosł Liao. Zapytał, czy nie ma nowych wieści o Lien-fang. Sędzia Di odstawił filiżankę. Marszcząc krzaczaste brwi, powiedział: - Przesłuchaliśmy ludzi z targowiska, rozprowadziliśmy jej rysopis wśród wojskowych i cywilnych władz prowincji. Myślę, że zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy. Tao Gan skinął głową. - Nie wydaje mi się, by przypadek zniknięcia panny Liao Lien-fang zasługiwał na cały ten wysiłek - powiedział. - Nadal wierzę, że uciekła z potajemnym kochankiem. W swoim czasie pojawi się z tłustym bobasem w ramionach i z zawstydzonym mężem u boku. Będzie błagać starego ojca, by jej przebaczył i o wszystkim zapomniał! - Pamiętaj jednak - zauważył sierżant Hoong - że jest zaręczona! - Zgadzam się - powiedział sędzia Di - że okoliczności zdają się wskazywać na ucieczkę. Dziewczyna przyszła na targowisko ze swą duenną i przystanąwszy w zwartym tłumie gapiów, przyglądających się Tatarowi z tańczącym niedźwiedziem, nagle zniknęła. Ponieważ nie można porwać młodej kobiety, obstąpionej przez tłum, rzeczywiście nasuwa się myśl o dobrowolnej ucieczce. W oddali rozległ się niski dźwięk odlanego z brązu gongu. Sędzia Di powstał. - Zaraz się zacznie poranna sesja trybunału - powiedział. - Tak czy owak, dziś przejrzę raz jeszcze nasze akta dotyczące przypadku panny Liao. Zaginione osoby to zawsze utrapienie! Znacznie bardziej wolę zwykłe morderstwo! Podczas gdy sierżant Hoong pomagał mu przywdziać służbową togę, sędzia dodał: - Zastanawiam się, dlaczego Ma Joong i Chiao Tai nie wrócili jeszcze z polowania. Sierżant odparł: - Zeszłego wieczoru powiedzieli, że wyruszą przed świtem, żeby schwytać tego wilka i wrócić punktualnie na poranną sesję. Sędzia Di z westchnieniem zmienił ciepły futrzany czepiec na oficjalne, uszyte z czarnego jedwabiu, nakrycie głowy. W chwili gdy podchodził do drzwi, do pokoju wszedł naczelnik konstabli. - Ludzie są bardzo podekscytowani, panie sędzio! Dzisiejszego ranka znaleziono w południowej dzielnicy okrutnie zamordowaną kobietę! - powiedział spiesznie. Sędzia przystanął. Obróciwszy się do sierżanta Hoonga, rzekł z powagą: - Przed chwilą wypowiedziałem bardzo głupią uwagę, sierżancie! Nie powinno się tak lekko mówić o morderstwie. - Miejmy nadzieję, że to nie jest panna Lien-fang! - odezwał się zaniepokojony Tao Gan. Sędzia Di nic nie powiedział. Przeciąwszy korytarz, łączący jego prywatny gabinet z salą sądową, do której prowadziły czarne drzwi, zapytał naczelnika: - Widział pan Ma Joonga i Chiao Taia? - Wrócili kilka minut temu, panie sędzio - odparł naczelnik konstabli. - Ale do sądu właśnie wpadł nadzorca targowiska i doniósł o gwałtownej burdzie w winiarni. Ponieważ natarczywie domagał się pomocy, dwaj przyboczni pana sędziego natychmiast z nim odjechali. Sędzia skinął głową. Otworzył drzwi, odsunął zasłonę i wszedł na salę rozpraw. ROZDZIAŁ DRUGI Kupiec papierniczy oskarża antykwariusza - sędzia Di przybywa na miejsce zbrodni Usadowiony za wysoką ławą na wzniesionym podium sędzia Di przyglądał się zatłoczonej sali sądowej. Poniżej zgromadziło się ponad sto osób. Przed ławą w dwuszeregu ustawiło się sześciu konstabli, a obok nich stanął ich naczelnik. Sierżant Hoong jak zwykle zajął miejsce za fotelem sędziego Di, a Tao Gan stanął obok ławy, przy niższym stole, na którym starszy skryba układał swoje pędzelki. Sędzia miał właśnie unieść młotek, gdy w drzwiach sali ukazało się dwóch mężczyzn w schludnych futrzanych okryciach. Jęli z trudem przepychać się przez tłum, a stłoczeni ludzie zarzucali ich pytaniami. Sędzia dał znak naczelnikowi konstabli, który szybko przeszedł pomiędzy zgromadzonymi i poprowadził przybyszów ku ławie. Sędzia Di głośno uderzył młotkiem w blat. - Spokój i cisza! - zawołał. Zaległo nagłe milczenie, wszyscy patrzyli na dwóch mężczyzn, którzy uklękli na kamiennej podłodze u stóp podium. Starszy z nich był chudym człowiekiem ze spiczastą siwą bródką i o wymizerowanej, zabiedzonej twarzy. Drugi był mocnej budowy, mi