Ebook Ścieżka wśród fal epub

po twarzach ludzi, których widział pierwszy raz w życiu. Pomieszczenie było ciasne ale funkcjonalne. Kilkanaście koi ustawionych jedna nad drugą, trzy w jednym rzędzie, odgrodzonych było metalowymi łańcuchami od wąskich przejść, jakimi marynarze udawali się na spoczynek do swoich łóżek. Każdy wiedział, że surowy łańcuch miał ważną funkcję. Przytrzymywał śpiącego w koi człowieka przed wypadnięciem z łóżka w czasie dużych fal, pojawiających się czasami na morzu. Małe szare szafki, zajmujące jedną ścianę, mieściły cały dobytek marynarzy i czasami, gdy byli na morzu, dochodził z ich wnętrz odgłos przewracających i przesuwających się przedmiotów. Zamknięte na kłódkę małe zamki, strzegły swej zawartości przed ciekawskimi. Przykręcone do podłóg metalowymi śrubami ławki i stoły wyglądały wyjątkowo solidnie i służyły wielu pokoleniom marynarzy. Nagle jeden z siedzących po drugiej stronie stołu marynarzy zapytał nowo przybyłego nawigatora. - Młody, skąd jesteś? - Przyjechałem z Gdyni - nowy chciał powtórzyć swoją sztuczkę z poprzedniego okrętu. - To, ty nie byłeś w Ustce? - zapytał marynarz w stopniu mata. - Nie. - Pływałeś już na jakimś okręcie? - Pływałem już trochę. Ale to były rejsy szkoleniowe, na bardzo małych okrętach. Kilka razy mniejszych od tego. Ale za to porządnie na nich bujało - rozmowa stawała się przyjemna. - Jak masz na imię? - pytał wciąż ten sam marynarz, dobrze zbudowany mat. Mat ważył prawie dziewięćdziesiąt kilogramów. Lekko różowa skóra na twarzy zdradzała, że ma duży temperament. Grubokościste rysy twarzy i duży tors sprawiały, że każdy czuł respekt przed matem. - Grzegorz. - Ja mam na imię Czesiek - wyciągnął rękę na przywitanie, a po grzecznościowym uścisku pytał dalej: - Skąd pochodzisz? - Z Zawiercia. - To ty mój ziomal jesteś. Ja jestem z Ryczowa. Jest tu ze mną na okręcie jeszcze jeden chłopak, jest z Rodak. Zawołaj Kurskiego, niech tu przyjdzie poznać się z ziomalem. - Jeden z marynarzy wybiegł z pomieszczenia. Starszy marynarz, wysoki, o ostrych rysach twarzy i jasnych włosach za chwilę wrócił z Tomkiem. Tak miał na imię marynarz z działu artyleryjskiego, podkomendny Cześka. - Ziomala mamy. Jest z Zawiercia - Czesiek wskazał palcem na siedzącego Grzegorza. - Jaką masz specjalność? - pytał jasnowłosy Tomek. - Jestem nawigatorem. - Dużo masz służby? - Czesiek uśmiechał się. - Dziewięć miesięcy - odpowiedział Grzegorz. Wiedział, że dla marynarzy służby zasadniczej czas spędzony w wojsku jest najważniejszy. - Dziewięć miesięcy? - zapytał jeden z marynarzy leżących na kojach. - To z jakiego ty jesteś poboru? - Poszedłem do wojska w lipcu - nawigator grał na zwłokę. - Musieli chyba urządzić jakiś dziki pobór - odpowiedział ten sam marynarz. - Gdzie chodziłeś do szkoły? - pytał Czesiek. - Do samochodówki. - Ja też chodziłem do samochodówki. Kto cię uczył? - Technologii uczył mnie Cholewka, - nie zdążył dokończyć zdania. - Kurski też chodził do samochodówki. Nie będziesz tu miał źle z ziomalami. Chyba że będziesz się stawiał lub podpadał. Nasz okręt wyjątkowo dużo wychodzi w morze, to sobie popływasz. Masz chorobę morską? - Nie - po krótkim rejsie na małym chybotliwym okręcie nawigator wiedział, że nie cierpi na tę straszną dla każdego marynarza chorobę i nie musiał oddawać hołdu Neptunowi za każdym razem, gdy wypływali w morze. - Szkoda, że nie jesteś artylerzystą - powiedział Tomek. - My z Cześkiem jesteśmy artylerzystami. Poznaj Pawła. Jest artylerzystą i przydzielono go do mojej wyrzutni rakiet. Też jest młody, jak ty. Szczupły krępy mężczyzna przywitał się z nawigatorem i na chwilę zapadła cisza. Tomek był krępym marynarzem średniego wzrostu, przystojnym; niebie-skie oczy i jasne włosy przyciągały uwagę kobiet i zawsze był w centrum zainteresowania. Silny charakter i agresja pomogły mu zająć odpowiednie miejsce w marynarskiej hierarchii. - Obok siebie masz kolegę, który też jest nawigatorem. Jest starszy służbą o sześć miesięcy od ciebie - Czesiek mówił, patrząc na telewizor. Grzegorz spojrzał na niższego od siebie kolegę, o ciemniejszej karnacji. Lekko kręcone włosy przypomniały mu szkolnego kolegę, zwanego aniołeczkiem lub amorkiem. Gad, bo tak nazywał się starszy nawigator, miał jednak włosy ciemnego koloru. - Dobrze, że przydzielili cię na nasz okręt. Trochę odetchniemy, do tej pory pełniliśmy wachty we dwóch, w morzu. Jest tu jeszcze jeden nawigator, ale ma na pagonach cztery paski - powiedział Karol. Krótko po tej rozmowie najmłodszy nawigator przekonał się, jak ciężko pełni się wachty na morzu, gdy nie ma pełnej obsady wszystkich stanowisk. Rozmowa przeciągała się. Przerwało ją nagłe dudnienie podkutych butów podoficera dyżurnego, szy