Ebook Rycerze w szalikach. Subkultura chuliganów piłkarskich w świetle koncepcji Ericha Fromma. epub

emocy i ekscesów widzów w czasie imprez sportowych. W ramach Rady Ministrów oraz Polskiego Związku Piłki Nożnej powołano specjalne organy zajmujące się wyłącznie tą problematyką. Lepiej wyszkolone, wyposażone i posiadające szersze uprawnienia ( stosowanie broni gładkolufowej) oddziały policyjne na stadionach i w ich okolicach oraz groźby zamknięcia obiektów sportowych po awanturach wpłynęły istotnie na zmniejszenie się skali problemu. Obserwujemy dziś w Polsce tendencję, która wystąpiła około dziesięć lat temu w Europie Zachodniej. Kibice zwaśnionych grup unikają starć na stadionach i umawiają się na bójki na neutralnym terenie, niekoniecznie w związku z rozgrywanym meczem (tzw. ustawk). Mimo to bójki i awantury na stadionach wciąż się zdarzają, zarówno w Europie, jak i w Polsce. 30 marca 2003 r. przed meczem Śląsk - Arka we Wrocławiu doszło niedaleko stadionu do bitwy między kibicami obu klubów. Zginął 24-letni kibic Arki, 20 osób odniosło obrażenia, ponad 200 osób zostało zatrzymanych 55. Jak wskazują relacje, byli to najbardziej agresywni kibice, tzw. hools (hooligans), względnie mało zainteresowani sportowym aspektem wydarzeń i obecnie preferujący raczej ustawki. Czy ten rodzaj działalności można jeszcze uznać za właściwy dla subkultury szalikowców w ścisłym tego słowa znaczeniu, pozostaje sprawą otwartą i wymaga dokładnych badań. Korzystając z dostępnych mi danych, będę się starał na to pytanie odpowiedzieć konstruując typ idealny szalikowca jako przedmiot dalszych rozważań. Szalikowiec jako typ idealny W nauce stosuje się dwa podstawowe sposoby szeregowania badanych zjawisk: klasyfikację i typologię. W przeciwieństwie do tej pierwszej metoda typologiczna nie wymaga sztywnego rozgraniczenia ostrości i wyczerpującego charakteru tworzonych kategorii. Jest to sposób ujmowania odpowiadający specyfice nauk społecznych, gdyż zjawiska społecznego i psychicznego świata są od siebie nie ostro, lecz płynnie oddzielone. Typologia zapobiega zatem wypaczeniu obrazu rzeczywistości społecznej, do której prowadziłaby metoda klasyfikacji. Metodę typu idealnego wprowadził do socjologii Max Weber. Charakteryzując jego orientację metodologiczną A. Kłoskowska wymienia jako najważniejszy jej składnik generalizację. Abstrahuje się zatem od wielu szczegółów, wypreparowuje z masy danych to, co zgodnie z przyjętą zasadą poznawczą jest najistotniejsze. Należy być jednak świadomym, że typ idealny jest utopią metodologiczną tworzoną przez autora - realne fakty zbliżają się do niej, nigdy się z nią w pełni nie pokrywając. Nie neguje też ów sposób podejścia różnic indywidualnych wśród badanej zbiorowości, lecz jedynie wyłącza je z obszaru rozważań. Świadomość niedoskonałości własnych zabiegów, arbitralności wybranych kryteriów różni metodę typu idealnego od ujęcia stereotypowego 56. Przed przystąpieniem do zabiegu typizacji warto określić kontekst, którego będzie on dotyczył. Zajmować się będę tylko subkulturą chuliganów piłkarskich w Polsce. Krajowa odmiana tej subkultury posiada kilka nie obserwowanych gdzie indziej cech, uniknąć chcę więc zbyt daleko idącej generalizacji. Oprócz tego interesować mnie będzie okres od początku lat 80 do dzisiaj, czyli okres, w którym szalikowcy występują jako skrystalizowana subkultura młodzieżowa. Wreszcie analiza dotyczyć będzie wyłącznie kibiców piłki nożnej. Konstruując typ idealny szalikowca oparłem się na czterech kryteriach. Pierwszym z nich jest skłonność do używania przemocy i wykazywanie postaw agresywnych. Chociaż ten ,,chuligański" aspekt subkultury szalikowców jest najbardziej widoczny, nie wystarcza on do jej zdefiniowania. Mówiąc o szalikowcach zakłada się jakiś stopień emocjonalnej identyfikacji kibiców z drużyną. Może być ona silniejsza lub słabsza, zmienna w czasie, zależna od sytuacji, ale występuje zawsze jako swego rodzaju potencja, która podobnie jak agresja swój punkt kulminacyjny osiąga zazwyczaj w dniu meczu. Szalikowcy nie kryj ą, że cechuje ich fanatyzm. Słowo to ma dla nich nie pejoratywne, lecz wręcz jednoznacznie pozytywne znaczenie. Jest synonimem wierności, zaangażowania w doping na rzecz drużyny, przywiązania do klubu, jego barw i symboli. Słowa ,,fanatyk" często używa się w fanzinach w odniesieniu do własnej grupy oraz umieszcza na klubowych flagach i szalikach. Z przywiązaniem do klubu łączy się emocjonalna więź z grupą kibiców. Samo w sobie jest to jednak kryterium niewystarczające. Choć może się to wydać paradoksalne, nie wszyscy młodzi ludzie w szalikach dopingujący swój zespół są szalikowcami w przyj ętym tu rozumieniu. Jest to tzw. młyn, który największą liczebność osiąga w czasie spotkań na własnym stadionie. Zadaniem młynajest wspólny doping i mimo że znaczna część tych pieśni i okrz