Rozmowy z Bogiem

czę­ści. Mam już wszystko, co posta­na­wiam mieć - w tym pełne zro­zu­mie­nie Boga - ale nie doświadczę tego, dopóki nie będę wie­dział, że mam. Dokład­nie. Świet­nie to ują­łeś. Ale jak mogę wie­dzieć, że mam, jeśli tego nie doświadczę? Jak mogę wie­dzieć coś, czego nie doświad­czy­łem? Czyż pewien mądry czło­wiek nie powie­dział: ,,Wszelka wie­dza pły­nie z doświad­cze­nia"? Mylił się. Wie­dza nie pły­nie z doświad­cze­nia - lecz je poprze­dza. Połowa świata poj­muje to na opak. Zatem chcesz powie­dzieć, że znam odpo­wiedź na to pyta­nie, tylko o tym nie wiem? Wła­śnie. Lecz jeśli nie wiem o tym, to zna­czy, że jej nie znam. To para­dok­salne, lecz praw­dziwe. Nie rozu­ ale poj­muję. Otóż to. Jak zatem dostać się do obszaru ,,wie­dzy o tym, że znam" coś, jeśli nie ,,wiem, że to coś znam"? Aby ,,poznać to, co znasz, postę­puj, jak­byś wie­dział". Wspo­mi­na­łeś o tym w księ­dze pierw­szej. Zga­dza się. Warto by było zre­ka­pi­tu­lo­wać pokrótce nauki zawarte w poprzed­nich księ­gach. Tak ,,się składa", że sta­wiasz wła­ściwe pyta­nia, co pozwala mi na wstę­pie tej czę­ści stre­ścić oma­wiany wcze­śniej mate­riał. W księ­dze pierw­szej mowa była o wzorcu Być-Robić-Mieć i o tym, jak więk­szość ludzi rozu­mie to na odwrót. Uwa­żają bowiem, że jeśli będą ,,mieli" coś (wię­cej czasu, pie­nię­dzy, miło­ści - cze­go­kol­wiek), to wresz­cie będą mogli coś ,,zro­bić" (napi­sać książkę, oddać się swej pasji, wyje­chać na waka­cje, kupić dom, zwią­zać się z kimś), co z kolei pozwoli im ,,być" (na przy­kład szczę­śli­wym, zako­cha­nym, zado­wo­lo­nym). W rze­czy­wi­sto­ści jed­nak poj­mują to na opak. We wszech­świe­cie, jakim jest naprawdę (w prze­ci­wień­stwie do wszech­świata two­ich wyobra­żeń), z ,,mieć" nie wynika ,,być", lecz na odwrót. Naj­pierw ,,jesteś" - ,,szczę­śliwy", ,,mądry", ,,miło­sierny" czy inny - następ­nie zaczy­nasz ,,robić" rze­czy, kie­ru­jąc się tym poczu­ciem - i wkrótce prze­ko­nu­jesz się, że twoje postę­po­wa­nie przy­nosi ci to, co zawsze chcia­łeś ,,mieć". Aby wpra­wić w ruch ten pro­ces two­rze­nia (bo tym wła­śnie jest), zasta­nów się, co chcesz ,,mieć", zadaj sobie pyta­nie, jaki byś ,,był", gdy­byś to ,,miał": i od razu przejdź do ,,bycia" takim. W ten spo­sób odwra­casz zwy­cza­jową kolej­ność, a wła­ści­wie ją pro­stu­jesz - i zamiast iść pod prąd, współ­dzia­łasz z twór­czą potęgą wszech­świata. Oto w skró­cie ta zasada: W życiu nie musisz robić niczego. Cho­dzi tylko o to, jakim być. Kwe­stią tą zajmę się na koniec naszego dia­logu. Zamkniemy nią tę książkę. Na razie wyobraź sobie po pro­stu kogoś, kto wie, że gdyby miał choć odro­binę wię­cej czasu, odro­binę wię­cej pie­nię­dzy czy odro­binę wię­cej miło­ści w życiu, wtedy byłby naprawdę szczę­śliwy. Nie rozu­mie on związku mię­dzy swym obec­nym sta­nem, ,,nie­zbyt szczę­śli­wym", i bra­kiem czasu, pie­nię­dzy czy miło­ści, jakiej pra­gnie. Zga­dza się. Z dru­giej strony zaś osoba, która ,,jest" szczę­śliwa, ma czas na wszystko, co jest naprawdę ważne, tyle pie­nię­dzy, ile potrzeba, oraz miło­ści na całe życie. Znaj­duje wszystko, co potrzebne jej do ,,szczę­ścia"... przede wszyst­kim ,,będąc szczę­śliwą". Wła­śnie. Posta­no­wie­nie z góry, czym pra­gniesz być, urze­czy­wist­nia to w twoim doświad­cze­niu. ,,Być albo nie być? Oto jest pyta­nie". Dokład­nie. Szczę­śli­wość to stan umy­słu. Jak wszyst­kie stany umy­słu, powiela się w postaci fizycz­nej. Oto sen­ten­cja do przy­cze­pie­nia na lodówce: ,,Wszyst­kie stany umy­słu powie­lają się". Ale jak można ,,od razu być szczę­śli­wym" lub jakim­kol­wiek - bogat­szym czy bar­dziej kocha­nym - jeśli nie ma się tego, czego się potrze­buje, aby tym ,,być"? Postę­puj, jak byś był, i przy­cią­gniesz to do sie­bie. Jak postę­pu­jesz, takim się sta­jesz. Innymi słowy: ,,Graj, aż gra sta­nie się prawdą". Coś w tym że nie można ,,grać". Twoje czyny muszą być szczere. We wszyst­kim, co robisz, miej szczere inten­cje, bo wszel­kie dobro zosta­nie zaprze­pasz­czone. Nie dla­tego, że Ja cię nie ,,wyna­gro­dzę". Jak wiesz, Bóg nie ,,nagra­dza" ani nie ,,karze". Ale Powszechne Prawo wymaga zjed­no­cze­nia się ciała, umy­słu i ducha w jed­no­ści myśli, słowa i czynu, aby mógł dopeł­nić się pro­ces two­rze­nia. Umy­słu nie da się zwieść. Jeśli nie jesteś szczery, twój umysł to wie i koniec. Nie pomoże ci w twór­czym pro­ce­sie. Można, oczy­wi­ście, pomi­nąć umysł - ale tak będzie o wiele trud­niej. Można zaż�