Ebook Romeo i Julia mobi,epub

L Hola! berdyszów! pałek! Dalej po nich! Precz z Montekimi, precz z Kapuletami! Wchodzą KAPULET i PANI KAPULET KAPULET Co to za hałas? Podajcie mi długi Mój miecz! hej! PANI KAPULET Raczej kulę; co ci z miecza? KAPULET Miecz, mówię! Stary Monteki nadchodzi. I szydnie swoją klingą mi urąga. Wchodzą MONTEKI i PANI MONTEKI MONTEKI Ha! nędzny Kapulecie! MONTEKI do żony Puść mię, pani. PANI MONTEKI Nie puszczę cię na krok, gdy wróg przed tobą. Wchodzi KSIĄŻĘ z orszakiem KSIĄŻĘ Zapamiętali, niesforni poddani, Bezcześciciele bratniej stali! Cóż to, Czy nie słyszycie? Ludzie czy zwierzęta, Co wściekłych swoich gniewów żar gasicie W własnych żył swoich źródle purpurowym: Pod karą tortur wypuśćcie natychmiast Z dłoni skrwawionych tę broń buntowniczą I posłuchajcie tego, co niniejszym Wasz rozjątrzony książę postanawia. Domowe starcia, z marnych słów zrodzone Przez was, Monteki oraz Kapulecie, Trzykroć już spokój miasta zakłóciły, Tak że poważni wiekiem i zasługą Obywatele werońscy musieli Porzucić swoje wygodne przybory I w stare dłonie stare ująć miecze, By zardzewiałym ostrzem zardzewiałe Niechęci wasze przecinać. Jeżeli Wzniecicie jeszcze kiedyś waśń podobną, Zamęt pokoju opłacicie życiem. A teraz wszyscy ustąpcie niezwłocznie. Ty, Kapulecie, pójdziesz ze mną razem; Ty zaś, Monteki, przyjdziesz po południu Na ratusz, gdzie ci dokładnie w tym względzie Dalsza ma wola oznajmiona będzie. Jeszcze raz wzywam wszystkich tu obecnych Pod karą śmierci, aby się rozeszli. KSIĄŻĘ z orszakiem wychodzi. Podobnież KAPULET, PANI KAPULET, TYBALT, obywatele i słudzy MONTEKI Kto wszczął tę nową zwadę? Mów, synowcze, Byłżeś tu wtedy, gdy się to zaczęło? BENWOLIO Nieprzyjaciela naszego pachołcy I wasi już się bili, kiedym nadszedł; Dobyłem broni, aby ich rozdzielić: Wtem wpadł szalony Tybalt, z gołym mieczem, I harde zionąc mi w uszy wyzwanie, Jął się wywijać nim i siec powietrze, Które świszczało tylko, szydząc z marnych Jego zamachów. Gdyśmy tak ze sobą Cięcia i pchnięcia zamieniali, zbiegł się Większy tłum ludzi; z obu stron walczono, Aż książę nadszedł i rozdzielił wszystkich. PANI MONTEKI Lecz gdzież Romeo? Widziałżeś go dzisiaj? Jakże się cieszę, że nie był w tym starciu. BENWOLIO Godziną pierwej, nim wspaniałe słońce W złotych się oknach wschodu ukazało, Troski wygnały mię z dala od domu W sykomorowy ów gaj, co się ciągnie Ku południowi od naszego miasta. Tam, już tak rano, syn wasz się przechadzał. Ledwiem go ujrzał, pobiegłem ku niemu; Lecz on, spostrzegłszy mię, skręcił natychmiast I w najciemniejszej ukrył się gęstwinie. Pociąg ten jego do odosobnienia Mierząc mym własnym (serce nasze bowiem Jest najczynniejsze, kiedyśmy samotni), Nie przeszkadzałem mu w jego dumaniach I w inną stronę się udałem, chętnie Stroniąc od tego, co rad mnie unikał. MONTEKI Nieraz o świcie już go tam widziano Łzami poranną mnożącego rosę, A chmury -- swego oblicza chmurami. Aliści ledwo na najdalszym wschodzie Wesołe słońce sprzed łoża Aurory Zaczęło ściągać cienistą kotarę, On, uciekając od widoku światła, Co tchu zamykał się w swoim pokoju; Zasłaniał okna przed jasnym dnia blaskiem I sztuczną sobie ciemnicę utwarzał. W czarne bezdroże dusza jego zajdzie, Jeśli się na to lekarstwo nie znajdzie. BENWOLIO Szanowny stryju, znaszże powód tego? MONTEKI Nie znam i z niego wydobyć nie mogę. BENWOLIO Wybadywałżeś go jakim sposobem? MONTEKI Wybadywałem i sam, i przez drugich; Lecz on jedyny powiernik swych smutków. Tak im jest wierny, tak zamknięty w sobie, Od otwartości wszelkiej tak daleki Jak pączek kwiatu, co go robak gryzie, Nim światu wonny swój kielich roztoczył I pełność swoją rozwinął przed słońcem. Gdybyśmy mogli dojść tych trosk zarodka, Nie zbrakłoby nam zaradczego środka. ROMEO ukazuje się w głębi BENWOLIO Oto nadchodzi. Odstąpcie na stronę; Wyrwę mu z piersi cierpienia tajone. MONTEKI Obyś w tej sprawie, co nam serce rani, Mógł być szczęśliwszym od nas! Pójdźmy, pani. Wychodzą MONTEKI i PANI MONTEKI BENWOLIO Dzień dobry, bracie. ROMEO Jeszczeż nie południe? BENWOLIO Dziewiąta biła dopiero. ROMEO Jak nudnie Wloką się chwile. Moiż to rodzice Tak spiesznie w tamtą zboczyli ulicę? BENWOLIO Tak jest. Lecz cóż tak chwile twoje dłuży? ROMEO Nieposiadanie tego, co je skraca. BENWOLIO Miłość więc? ROMEO Brak jej. BENWOLIO Jak to? brak miłości? ROMEO Brak jej tam, skąd bym pragnął wzajemności. BENWOLIO Niestety! Czemuż, zdając się niebianką, Miłość jest w gruncie tak srogą tyranką? ROMEO Niestety! Czemuż, z zasłoną na skroni, Miłość na oślep zawsze cel swój goni! Gdzież dziś jeść będziem? Ach! Był t