RELIGA Człowiek z sercem w dłoni

Zbigniew Religa- tę postać zna lub kojarzy zapewne większość Polaków, że był profesorem medycyny, wybitnym kardiochirurgiem i dokonał pierwszego przeszczepu serca w Polsce i to pewnie w znacznej liczbie przypadków byłoby na tyle. Dla mnie zdecydowanie zbyt mało, dlatego też kiedy pojawiła się na rynku wydawniczym pozycja Jana Osieckiego "RELIGA Człowiek z sercem w dłoni" bez wahania po nią sięgnąłem. Okazuje się, że profesor Religa to nie tylko wybitny specjalista ale również doskonały nauczyciel. Pomimo wielu trudności jakie pojawiały się w zasadzie nieustannie podczas jego kilkudziesięcioletniej kariery zawodowej, zawsze potrafił wyjść cało z opresji. Praktykę rozpoczął jeszcze w czasach PRL-u kiedy było mnóstwo ograniczeń i w szpitalach brakowało nie tylko aparatury medycznej ale nawet tak elementarnych rzeczy jak nici chirurgiczne. W związku z tym można zadać sobie pytanie, jak w takich warunkach można było przeprowadzić pierwszą w kraju transplantację serca? Okazuje się, że doświadczenie zdobyte na zagranicznych stażach i wykształcona, młoda kadra razem tworzyła swego rodzaju monolit dzięki, któremu wiele wspólnymi siłami udało się zdziałać. Religa to nie tylko lekarz ale również polityk, ta część jego biografii jest na pewno mniej znana, aczkolwiek profesor był Ministrem Zdrowia i ubiegał się o prezydenturę. Zatem był człowiekiem wielu talentów, choć jak sam twierdził z polityką szło mu nieco gorzej. Po lekturze książki co pewien czas dręczyło mnie pytanie, w jaki sposób prof. Religa był w stanie godzić szereg swoich obowiązków nie tylko stricte medycznych, badawczych ale też działalność w Fundacji i tą polityczną. Doba ma tylko 24h a Religa i tak większość czasu spędzał w szpitalu lub samochodzie, przemieszczając się między Zabrzem a rodzinną Warszawą. Gdzie w tym wszystkim znaleźć czas dla najbliższych i na odpoczynek? Okazuje się jednak, że im ktoś ma mniej czasu tym racjonalniej potrafi nim gospodarować a profesor był w tej dziedzinie prawdziwym mistrzem. Dla każdego potrafił znaleźć czas, skonsultować się w istotnych kwestiach, nie ukrywał, że czegoś nie wie i, że czasem sam potrzebuje wsparcia. Człowiek, który pomimo, że był powszechnie znany i szanowany potrafił rozmawiać zarówno z politykami na najwyższych stanowiskach jak i ze zwykłymi ludźmi. Niestety w 2009 roku, odszedł od nas z powodu raka płuc. Była to konsekwencja palenia papierosów, które palił przez ponad pół wieku. Profesor uczciwie przyznał, że nigdy nie próbował rzucić nałogu, a szkoda bo być może o dzisiaj służyłby radą zarówno w świecie nauki jak i polityki.