Ebook Rehabilitacja dziecka niewidomego w rodzinie pdf

�lepotą. Ślepota jest to znaczne upośledzenie widzenia lub utrata wzroku spowodowane zmętnieniem układu optycznego oka (rogówki, soczewki, ciała szklistego), zapalnym, urazowym lub zanikowym uszkodzeniem siatkówki, nerwu wzrokowego, szlaków nerwowych lub ośrodka wzrokowego w korze mózgowej (ślepota korowa, która może mieć charakter tylko czynnościowy). Ślepotę rozróżnia się na: - dziedziczną (np. wskutek barwnikowego zwyrodnienia siatkówki) - wrodzoną (np. wskutek niedorozwoju siatkówki) - nabytą (np. w następstwie urazu oka). Ponadto wyróżnić można: ślepotę całkowitą (brak poczucia światła) i ślepotę praktyczną - gdy ostrość wzroku nie jest większa od 3/60 normy, lub gdy pole widzenia uległo koncentrycznemu zwężeniu do 20°. Częstą przyczyną ślepoty jest jaskra, zwyrodnienie siatkówki powstał e w następstwie cukrzycy, a także urazów gałki ocznej. Ludzie dotknięci ślepotą są zaliczani w Polsce do I grupy inwalidów i otoczeni specjalną opieką. Trudna do jednoznacznego określenia jest granica między niewidomym i słabowidzącym. Stosuje się tu różne definicje, bazujące na różnorakich kryteriach, np. zawodowym, pedagogicznym czy medycznym. Definicja pedagogiczna ,,uwzględnia [...] możliwości wykorzystania zachowanej sprawności widzenia w realizacji programu szkolnego. W tym przypadku dziecko niedowidzące (słabo widzące) uważa się takie, które zachowało zdolność widzenia i traktuje ją jako główne źródł o uczenia się. [...] Osoby uznane za niewidome i słabo widzące mogą mieć swoją niepełnosprawność od urodzenia lub nabyć ja w późniejszym okresie życia - osoby ociemniałe całkowicie lub częściowo. [...] Należy także zaznaczyć, że według amerykańskich badań, wśród osób z uszkodzonym wzrokiem jest zaledwie 6,2 % osób całkowicie niewidomych. Pozostałe 93,8 % osób posiada w większym lub mniejszym stopniu zachowany wzrok." Tak więc kwestia braku wzroku jest trudna do jednoznacznego określenia, trudno jest też wyznaczyć wyraźną granicę między sł abowidzącym a niewidomym. Utrata wzroku bądź jego poważne ograniczenie wpływa przede wszystkim na możliwości poznawcze. Najwięcej informacji czł owiek uzyskuje przy pomocy wzroku. Utrata tego zmysłu musi ograniczająco wpływać również na możliwoś ci wykonawcze. Zakres tych trudności i ograniczeń jest rozległy i obejmuje czynności: samoobsługowe, prowadzenie gospodarstwa domowego, samodzielne orientowanie się i poruszanie w przestrzeni, czynności zawodowe i wiele innych. Trudności poznawcze wynikają przede wszystkim z ograniczenia wzrokowej obserwacji, ograniczenia możliwości czytania, pisania technikami powszechnie stosowanymi, korzystania z rysunków, filmów itp. Człowiek niewidomy ma znaczne utrudnienia w zdobywaniu informacji, niedogodności w samodzielnym poruszaniu się i w komunikacji interpersonalnej. Wiąże się to z problemami natury psychologicznej, a także z trudnościami w funkcjonowaniu społecznym. Istotnym problemem osób słabowidzących jest obawa przed całkowitą utratą U niewidomych funkcje poznawcze przejmują w znacznej mierze słuch i dotyk. Jednak wykorzystanie nawet wszystkich zmysłów nie jest w stanie w pełni zastąpić wzroku. Nie oznacza to, że ograniczenia niewidomego muszą być tak wielkie, jak wynikałoby to z roli pełnionej przez wzrok. Kompensacja utraty wzroku przez pozostałe zmysły jest znaczna. Niewidomy sprawny umysłowo może w znacznej mierze zrekompensować ograniczenia wynikające z utraty wzroku. Ważne jest jednak wszechstronne przeszkolenie rehabilitacyjne i w trudniejszych sytuacjach zapewnienie pomocy innych osób. Zastosowanie odpowiedniego sprzętu rehabilitacyjnego może również znacznie złagodzić skutki utraty wzroku. Jednym z najpoważniejszych problemów jest negatywny wpływ utraty wzroku na psychikę człowieka. Ograniczenia występujące w sferze poznawczej i wykonawczej mogą powodować zaburzenia funkcjonowania całego organizmu, w tym i psychiczne. Słabo widzący również mają znaczne ograniczenia możliwości poznawczych i wykonawczych. Trudności ich są mniejsze niż trudności niewidomych, ale zdarza się, że słabo widzący nie mogą zaakceptować swojej niepełnosprawności. Są sytuacje, w których funkcjonują oni podobnie jak osoby pełnosprawne, jednak w innych muszą zachowywać się jak niewidomi. Ich sytuacja nie jest równie jednoznaczna jak niewidomych. Może wywoływać to tak silne emocje, że funkcjonowanie w grupie społecznej staje się niemożliwe. Trudności i ograniczenia niewidomych i słabowidzących nie przekreślają jednak ich możliwości życiowych. Zadaniem rehabilitacji jest stworzenie warunków wykorzystania sprawności, jakie pozostały jednostce poszkodowanej dla jej pełnej samorealizacji. DZIECKO NIEWIDOME I SŁ ABOWIDZĄCE Zmysł wzroku stanowi dla dziecka główne źródło wiedzy o otaczający