Rada sprawiedliwych

ym podbródku. Byli nawet tacy, którzy śmiali się w kułak, patrząc na tę dziwną mówczynię. Lecz potem, gdy przemawiała, a przemówienie jej trwało ze dwie godziny, żaden ze słuchaczy nie odważył się poruszyć na swym miejscu. Ta mała, energiczna dziewczynka wyrzuciła z siebie potok silnych słów, które otworzyły przed słuchającymi nowe horyzonty. Zasadniczo wszystkie te doktryny były może bardzo stare, zmurszałe, ale ona przedstawiła je w zupełnie nowej szacie. Nawoływała do czynu. Nawoływała do pozbycia się dotychczasowego lenistwa, a słowa jej sączyły się kropla po kropli i zapadały w dusze tych, którzy dotychczas nie byli uświadomieni. Od tego pamiętnego wieczoru mała dziewczynka z dwoma grubymi warkoczami nazwana została Damą z Gratzu i wszyscy zaczęli ją otaczać niezwykłym szacunkiem. Przyjeżdżała na każde ważniejsze posiedzenie. Przemówienia jej tłumaczono na wszystkie języki świata. Z każdym rokiem stawała się piękniejsza i dojrzalsza. Utrzymywano ogólnie, że o piękności swej nie myślała nigdy albo też nie zdawała sobie z niej sprawy. Przypuszczam jednakże, że była to nieprawda. Inne kobiety, zajmujące podrzędne stanowiska w partii Stu Czerwonych, otaczały Damę z Gratzu mimowolnym szacunkiem i uważały ją za najpiękniejszą ze wszystkich towarzyszek. Sława jej zajaśniała prawdziwym blaskiem po śmierci jej ojca, gdy przyjechała do Rosji. Wraz z przybyciem tej kobiety nastąpił w Rosji cały szereg tajemniczych zamachów, między innymi na generała Mailowa, który został zastrzelony przez nikomu nieznaną kobietę w swoim prywatnym gabinecie przy komendzie policji w Moskwie; na pułkownika Kawerdaskowa, którego rozerwała podrzucona przez nieznaną nikomu kobietę bomba. Sława Damy z Gratzu rosła. Aresztowana była kilkakrotnie i nawet skazana na śmierć. Któż jednak mógł zwyciężyć taką kobietę? Kobietę, która poszczycić się mogła tak niezwykłą urodą. Naprawdę trudno opisać urodę tej kobiety-demona. Spojrzenie szarych jej oczu zanurzało się niby zimna stal w duszę każdego patrzącego na nią mężczyzny. Bywały chwile, kiedy wzrok jej tracił ten nieodłączny chłód i stawał się gorący jak płomień... W takich to właśnie momentach Dama z Gratzu wygłaszała najważniejsze kwestie i łamała opór najzaciętszych swych przeciwników. I wreszcie ukazała się na estradzie, przez którą przeszła lekkim, swobodnym krokiem i zatrzymała się dopiero przy stole przykrytym czerwonym suknem. A gdy podniosła rękę - martwa cisza zaległa salę. Cisza ta była tak przerażająca, że pierwsze słowa mówczyni zadźwięczały jakoś dziwnie i odbiły się echem po pustych korytarzach. Przez cały czas przemówienia nie gestykulowała zupełnie, a ręce trzymała skrzyżowane na piersiach. Słuchaczy emocjonował tylko jej głos, który zdawał się być nieziemskim śpiewem. A gdy przestała mówić, zerwał się na sali huragan oklasków. Dama z Gratzu widocznie nie skończyła, bowiem po przeczekaniu głośnego entuzjazmu audytorium kontynuowała przemówienie. Widocznie sprawa, o której mówiła w tej chwili, była najbardziej bliska jej sercu, bo policzki, blade zazwyczaj, spłonęły krwawym rumieńcem, a oczy zalśniły niesamowitym blaskiem. - ... i teraz właśnie, gdy organizacja nasza stała się światową potęgą, gdy świat zaczął się z nami liczyć, przyszedł ktoś, kto usiłuje wstrzymywać wszelkie nasze poczynania. Czyż wolno terroryzować nas, nas, którzy nie liczymy się nawet z przywódcami największych mocarstw? Znowu w sali zaległa cisza, lecz cisza ta tchnęła dziwną boleścią. Dwaj obcy mężczyźni poruszyli się niespokojnie, jak gdyby coś w przemówieniu Damy z Gratzu wywarło na nich przykre wrażenie. Tymczasem ona ciągnęła dalej: - Słyszeliśmy wszyscy o ludziach, którzy pisali do nas ostrzegawcze listy, że powinniśmy zaniechać realizacji naszych planów, że musimy zmienić nasze metody, a jeżeli nie uczynimy tego, ukarzą nas, ukarzą nas tak, jak my ich karzemy, będą zabijać tak, jak my Głośny szmer przeszedł po sali i zebrani zaczęli spoglądać na siebie ze zdziwieniem. Nieustępliwość widniała na bladej twarzy mówczyni i w jej połyskliwych oczach. - Lecz my zwycięż Podniesione głosy w korytarzu przerwały jej dalsze słowa. Po sali przebiegł rozpaczliwy szept: policja! Setki rąk sięgnęły automatycznie do kieszeni, lecz w tej samej chwili wysoka postać stanęła przed estradą, z podniesioną w górę dłonią. - Proszę państwa, proszę się nie bać! Nie ma powodów do alarmu. Jestem Falmaouth ze Scotland Yardu i nie mam nic przeciwko partii Stu Czerwonych. Mały Piotr zbliżył się do detektywa. - Kogo pan tu szuka? Czego pan chce? - pytał nerwowo. Stojąc odwrócony plecami do drzwi, detektyw odparł spokojnie: - Szukam dwóch ludzi, którzy podobno weszli do tej sali, dwóch członków