Pułapka anoreksji

i­ce. Być może zmniej­szy­ła się do­mi­na­cja fi­zycz­na nad młod­szy­mi, ale po­pu­lar­na sta­ła się o wie­le sub­tel­niej­sza prze­moc, cich­sza, nie­wi­docz­na, któ­ra do­ty­czy związ­ków psy­cho­lo­gicz­nych. Kie­dy nie ma mi­ło­ści, tej praw­dzi­wej, kie­dy w dzie­ciń­stwie czu­li­śmy się nie ko­cha­ni, roz­wi­ja się ner­wi­ca. Czę­sto ro­dzi­ce osób do­tknię­tych ano­rek­sją są nie­przy­jem­ni, sztyw­ni, nie­przy­stęp­ni w sto­sun­kach z dzieć­mi. Nie po­tra­fią za­ry­zy­ko­wać wła­snej toż­sa­mo­ści. Psy­chicz­nie są mar­twi. Nie­moż­ność pod­ję­cia ry­zy­ka cier­pie­nia psy­chicz­ne­go pro­wa­dzi ich do zde­for­mo­wa­nej wi­zji sie­bie i in­nych. Szcze­rość, praw­dzi­wość na­kła­da­ją na nich obo­wią­zek od­kry­cia przy­łbi­cy. To na ło­nie ro­dzi­ny po raz pierw­szy zo­sta­je za­war­ty pierw­szy, wiel­ki pakt mi­ło­ści, któ­ry umoż­li­wia zdro­we doj­rze­wa­nie emo­cjo­nal­ne. W dzi­siej­szych cza­sach ro­dzi­na jest świa­tem za­mknię­tym na ze­wnątrz. Być może chce się ochro­nić przed in­ny­mi moż­li­wy­mi re­la­cja­mi? Je­śli jed­nak inni są trak­to­wa­ni jako obcy i nie­bez­piecz­ni, my sami w po­dob­ny spo­sób bę­dzie­my do sie­bie pod­cho­dzić. W ro­dzi­nach osób do­tknię­tych ano­rek­sją, wła­dza i rola za­stą­pi­ły uczu­cia. Pra­ca psy­cho­ana­li­ty­ka, w ta­kich przy­pad­kach, po­le­ga na oswo­bo­dze­niu cho­re­go od ro­dzin­nej ma­try­cy, otwar­ciu go na ze­wnątrz, uczy­nie­niu z nie­go oso­by po­trzeb­nej. Po­kor­nej. Tyle jest pust­ki w ta­kich lu­dziach. Po­czu­cie peł­ni jest prze­cież zwią­za­ne z obec­no­ścią. I ci tzw. ro­dzi­ce nie są zdol­ni sta­no­wić dla dzie­ci przy­kła­du, jak przyj­mo­wać, ko­chać w zdro­wy spo­sób wła­sne dzie­ci. Nie są w sta­nie zbu­do­wać wła­snej eg­zy­sten­cji wo­kół we­wnętrz­ne­go środ­ka, świa­do­mo­ści. Wy­peł­nia­ją wła­sną pust­kę we­wnętrz­ną ro­la­mi, sym­bo­la­mi, po­zo­ra­mi, wy­obra­że­nia­mi, ze­wnętrz­ny­mi punk­ta­mi od­nie­sie­nia. Nie po­tra­fiąc wsłu­chać się we wła­sne ja, nie słu­cha­ją na­wet dzie­ci, na­wet in­nych. Nig­dy się sie­bie o nic nie py­ta­ją. Nie wie­dzą, że są za­mknię­ci, cho­rzy, i że two­rzą wo­kół sie­bie za­mknię­cie i cho­ro­bę. Ano­rek­sja po­ja­wia się, kie­dy nie ma już żad­ne­go spo­so­bu na wy­ra­że­nie sie­bie, na spro­sta­nie kon­flik­tom psy­cho­lo­gicz­nym. Chu­de, ra­chi­tycz­ne cia­ło ano­rek­ty­ka po­ka­zu­je, że nie może on za­pa­no­wać na swo­imi sta­na­mi we­wnętrz­ny­mi. I JE­DZE­NIE JAKO ZNAK WE­WNĘTRZ­NEJ WAL­KI ZA­KŁÓ­CE­NIA ŻY­WIE­NIO­WE Oso­ba ,,nor­mal­na" tra­wi za­zwy­czaj sta­łe ilo­ści je­dze­nia, wy­zna­cza­ne przy­zwy­cza­je­nia­mi, świa­do­mo­ścią ogra­ni­czeń wła­sne­go cia­ła ze wzglę­du na po­czu­cie za­spo­ko­je­nia. I za­zwy­czaj koń­czy, czu­je się na­je­dzo­na, kie­dy cia­ło daje okre­ślo­ne sy­gna­ły, że na­stęp­na por­cja je­dze­nia mo­gła­by spo­wo­do­wać złe sa­mo­po­czu­cie, cier­pie­nie, ból. Przed­sta­wio­ny tu zo­stał opis do­sko­na­łej har­mo­nii po­mię­dzy cia­łem, jego ży­ciem psy­cho­lo­gicz­nym i sto­sun­kiem do ota­cza­ją­ce­go świa­ta. Z dru­giej jed­nak stro­ny je­dze­nie w spo­łe­czeń­stwie do­bro­by­tu lub ta­kim, któ­re etap wal­ki o prze­trwa­nie ma już za sobą, sta­je się po­lem bi­twy po­mię­dzy pra­gnie­nia­mi psy­chicz­ny­mi i po­trze­ba­mi cia­ła. Kie­dy bar­dziej zwra­ca się uwa­gę na te pierw­sze, za­po­mi­na się o cie­le, za­nie­dbu­je się je, co pro­wa­dzi do gło­du, do nie­do­star­cza­nia po­kar­mu, do nie­słu­cha­nia cia­ła; kie­dy - wręcz prze­ciw­nie - słu­cha się je­dy­nie po­trzeb cia­ła, wte­dy na­peł­nia się to ostat­nie po­kar­mem, sma­ka­mi, aro­ma­ta­mi. Za­wsze ist­nie­je, w oby­dwu przy­pad­kach, głę­bo­ka dys­har­mo­nia. Brak ko­mu­ni­ka­cji. Nie­słu­cha­nie. W przy­pad­ku bra­ku ape­ty­tu i ano­rek­sji nie słu­cha się po­czu­cia gło­du. W przy­pad­ku ła­kom­stwa i bu­li­mii nie słu­cha się po­czu­cia sy­to­ści. Ano­rek­tyk jest tak bar­dzo po­chło­nię­ty wła­sny­mi pro­ble­ma­mi, wła­sny­mi trud­no­ścia­mi psy­chicz­ny­mi, że za­po­mi­na o cie­le, od­da­la się od nie­go, za­po­mi­na o ży­wie­niu ży­cia cie­le­sne­go, fi­zycz­ne­go. My­ślę, że typ ano­rek­tycz­ny boi się wła­sne­go cia­ła, wła­snej fi­zycz­no­śc