Ebook Psychologia trudności arytmetycznych u dzieci mobi,epub

matematyką. Część drugą poświęcono zaburzeniom liczenia u dzieci. Zawiera ona prezentację wyników badań nad zdolnościami posługiwania się liczbami przez dzieci z trudnościami w matematyce i przejawami ich trudności w rozwiązywaniu zadań tekstowych. W części tej zaprezentowano też umiejętności matematyczne dzieci z dysleksją rozwojową. Część trzecia dotyczy zagadnień funkcjonowania psychospołecznego dzieci z rozwojowymi zaburzeniami arytmetycznymi. Przedstawia wnikliwe studium przypadku chłopca z dotkliwymi problemami w uczeniu się matematyki oraz wyniki badań poziomu lęku szkolnego młodzieży z trudnościami w opanowaniu tego przedmiotu. Opracowanie kończy się podsumowaniem, w którym przedstawiono refleksje końcowe oraz praktyczne implikacje uzyskanych rezultatów badań. Zespół monografii stanowią zespół złożony z przedstawicieli profesji zainteresowanych psychologią kliniczną dziecka i problematyką specyficznych trudności w uczeniu się. Znaleźli się w nim psychologowie praktycy oraz nauczyciele i pedagodzy szkolni, których połączyła wspólna pasja samorealizacji, rozwoju osobistego i potrzeba poznawcza. Potrzeba ta zawiodła ich na studia podyplomowe z zakresu diagnozy i terapii dysleksji rozwojowej prowadzone od kilku lat w Instytucie Psychologii UMCS w Lublinie. Tam stawiali wiele pytań, na które systematycznie, z mozołem i uporem poszukiwali odpowiedzi. W rezultacie tych poszukiwań zespół podjął wycinkowe badania nad uwarunkowaniami, mechanizmem, obrazem klinicznym i konsekwencjami specyficznych trudności w uczeniu się matematyki u dzieci. Owocem tych naukowych eksploracji stała się niniejsza monografia. Ze świadomością ograniczeń, oddajemy ją Czytelnikowi jako próbę przedstawienia skali problemu zaburzeń rozwoju umiejętności arytmetycznych z perspektywy empirycznej. Mamy nadzieję, że nasza praca, którą traktujemy jako głos w dyskusji nad podjętą problematyką, zainteresuje praktyków i zainspiruje przedstawicieli świata nauki. Urszula Oszwa Lublin, Część I Społeczna perspektywa trudności arytmetycznych Rozdział 1. Modele diagnozy zaburzeń arytmetycznych (Urszula Oszwa) Wprowadzenie Podejście do problematyki trudności w uczeniu się matematyki stanowi konsekwencję przyjętego modelu zaburzenia. W niektórych państwach realizowany jest model medyczny, w innych - model społeczny (por. Sayles, 2004). Zgodnie z modelem medycznym trudności w uczeniu się matematyki ujmowane są w sposób tradycyjny, czyli jako problem dotyczący jednostki, stanowiący konsekwencję deficytów funkcji psychicznych. Sugeruje się, aby zaburzenie takie objąć interwencją zbliżoną do medycznej, tzn. polegającą na wyleczeniu lub zmniejszeniu objawów zaburzenia. W modelu społecznym sama istota zaburzenia jest traktowana podobnie jak w modelu medycznym, jednak większy nacisk jest tu położony na likwidację barier środowiskowych i dążenie do przywrócenia osobom z zaburzeniami możliwości funkcjonowania społecznego na poziomie zbliżonym do osób bez problemów w liczeniu. Inaczej mówiąc, w modelu społecznym dąży się do umożliwienia osobom z dyskalkulią pełnego uczestnictwa w kształceniu i życiu społecznym poprzez integrację nauczania i realizację własnych możliwości pomimo przejawianych trudności. W większości krajów Unii Europejskiej, a także w USA i Kanadzie, obserwuje się w ostatnich latach tendencję do wspierania społecznego modelu zaburzeń w liczeniu. W rezultacie prowadzi to do włączania uczniów o specjalnych potrzebach edukacyjnych (SPE), w tym także dotyczących opanowania podstaw posługiwania się liczbami, do głównego nurtu nauczania, jednak z zapewnieniem nauczycielom wsparcia w formie szkoleń, pomocy, sprzętu i terapeutów monitorujących zindywidualizowane kształcenie tych dzieci (por. Sayles, 2004). Jak wynika z raportów i doniesień badawczych (por. Desoete, Roeyers, de Clercq, 2004; Kraayenoord, Elkins, 2004; Woodward, 2004; Woodward, Ono, 2004), w różnych krajach przyjmuje się podobne, ale też nieco odmienne kryteria identyfikacji dzieci przejawiających zakłócenia w rozwoju zdolności niezbędnych do prawidłowego posługiwania się liczbami w zakresie wykonywania operacji arytmetycznych i różnych form rozumowania matematycznego. W Polsce znany jest termin ,,specyficzne trudności w uczeniu się matematyki" wprowadzony w latach osiemdziesiątych przez E. Gruszczyk-Kolczyńską. Jednak w założeniu autorki nie służy on do opisu dzieci, u których występują problemy edukacyjne w matematyce mimo prawidłowego rozwoju intelektualnego i osiągania zadowalających wyników w zakresie innych przedmiotów szkolnych. W rozumieniu E. Gruszczyk-Kolczyńskiej (1994) trudności specyficzne są rezultatem niewłaściwego sposobu nauczania i mogą być skutecznie eliminowane, gdy metoda edukacji zostanie zmieniona. Takie podejście jest z jednej stro