Przygody Tappiego z szepczącego lasu

miną Tap­pi. - Je­dze­nia chcia­łem ku­pić! Chle­ba, ma­sła, szyn­ki, kieł­ba­sy, a przede wszyst­kim cia­stek z mio­dem! Ku­piec Pa­si­brzuch uwiel­biał bursz­ty­ny i w za­mian za sa­kiew­kę ob­da­ro­wał Tap­pie­go mnó­stwem je­dze­nia. Wi­king był tak wzru­szo­ny jego hoj­no­ścią, że po­sta­no­wił wy­na­gro­dzić Pa­si­brzu­cha pio­sen­ką. Na­brał tchu i za­czął śpie­wać naj­gło­śniej jak po­tra­fił. Od pierw­szej zwrot­ki po­za­my­ka­ły się w domu drzwi i okien­ni­ce, od dru­giej za­czął sy­pać się dach i nim za­czął trze­cią, prze­stra­szo­ny ku­piec uciekł w las. - Cóż to? - zdzi­wił się Tap­pi. - Za­wsze są­dzi­łem, że Pa­si­brzuch lubi mu­zy­kę! Sło­wa te kie­ro­wał do Wi­chru, ale i ten zdą­żył już umknąć, prze­ra­żo­ny dzi­kim śpie­wem wi­kin­ga. Tap­pi wzru­szył więc ra­mio­na­mi, za­rzu­cił wo­rek na ple­cy i ru­szył w dro­gę po­wrot­ną przez je­sien­ny las. Dziw­ne za­cho­wa­nie kup­ca Pa­si­brzu­cha nie da­wa­ło mu jed­nak spo­ko­ju, po­sta­no­wił za­śpie­wać jesz­cze raz i spraw­dzić, czy aby nie po­my­lił się w tek­ście. Za­ry­czał więc, aż się za­trzę­sły drze­wa, a wiel­ka chmu­ra, któ­ra wła­śnie pla­no­wa­ła skro­pić do­lin­kę Tap­pie­go desz­czem, zmie­ni­ła za­miar i skrę­ci­ła w in­nym kie­run­ku. Śpiew niósł się echem przez las, pło­sząc zwie­rzę­ta i strą­ca­jąc ostat­nie li­ście z drzew, aż do­tarł do uszu trol­la Gbur­ka, któ­ry wła­śnie ob­gry­zał smęt­nie ko­rzeń so­sny i za­sta­na­wiał się, co po­cząć w związ­ku ze zbli­ża­ją­cą się zimą. Usły­szaw­szy nie­sio­ną echem pieśń Tap­pie­go, aż pod­sko­czył za­chwy­co­ny, gdyż w jego pu­ściu­teń­kiej gło­wie nie­spo­dzie­wa­nie po­ja­wi­ła się myśl. - Tak może śpie­wać tyl­ko czło­wiek szczę­śli­wy! - po­wie­dział sam do sie­bie. - A czy może być inny po­wód do szczę­ścia jak tyl­ko mnó­stwo je­dze­nia? Nikt mu nie od­po­wie­dział, a za­tem roz­ra­do­wa­ny troll przy­tak­nął sam so­bie i raź­no po­pę­dził przez las na spo­tka­nie roz­śpie­wa­ne­go wi­kin­ga. Być może Ma­mu­sia lub Ta­tuś opo­wia­da­li ci już o trol­lach. Je­śli nie, to mu­sisz wie­dzieć, że są to wiel­kie, żar­łocz­ne stwo­ry o ogrom­nych brzu­chach i bar­dzo ma­łych móżdż­kach. Jako że wiecz­nie tra­pi je głód, je­dzą co po­pad­nie, gdzie po­pad­nie i ile po­pad­nie. Nie mają w związ­ku z tym wie­lu przy­ja­ciół, a Tap­pi, któ­ry sam pod­jeść uwiel­biał, nie zno­sił ich jesz­cze bar­dziej od zło­śli­we­go Wi­chru. Gdy po­czuł, jak drży zie­mia pod cięż­ki­mi kro­ka­mi bie­gną­ce­go trol­la, po­dra­pał się po czo­le, aż po­szły iskry i po­wie­dział sam do sie­bie: - Oho, nie­do­brze! Zda­je się, że Gbu­rek chce mi ode­brać moje za­pa­sy na zimę! Za­zwy­czaj Tap­pi nie lu­bił bie­gać, gdyż twier­dził, że brzuch mu od tego pu­sto­sze­je i bro­da się plą­cze, ale tym ra­zem po­pę­dził szyb­ciej od wia­tru. Kil­ka je­le­ni przy­sta­nę­ło, zdu­mio­nych pręd­ko­ścią wi­kin­ga i le­d­wie usko­czy­ło na bok, gdy w ślad za nim uka­zał się Gbu­rek. - Ho, ho, Tap­pi! - za­wo­łał ra­do­śnie, szcze­rząc swe wszyst­kie czte­ry zę­bi­ska. Swe­go cza­su miał ich co praw­da wię­cej, ale że trol­le gry­zą co po­pad­nie i nie­zbyt dba­ją o czy­stość, to po­wy­pa­da­ły mu ob­ra­żo­ne. - Gwał­tu, rety, to na­praw­dę trol­li­sko! - za­wo­łał prze­stra­szo­ny Tap­pi i po­pę­dził jesz­cze szyb­ciej, aż drze­wa po­spiesz­nie usu­wa­ły mu swo­je ko­rze­nie z dro­gi, bo­jąc się, że je po­wyw­ra­ca. Tyl­ko sę­dzi­wy Dąb Sta­ro­dziej nie zdo­łał w porę cof­nąć swych ma­syw­nych ko­rze­ni. Tap­pi prze­sko­czył je bez tru­du, lecz troll, za­pa­trzo­ny tyl­ko w wo­rek z je­dze­niem, pod­ska­ku­ją­cy na ple­cach wi­kin­ga, nie za­uwa­żył ich w porę i rym­nął na zie­mię z ta­kim hu­kiem, że wie­wiór­kom aż pod­sko­czy­ły orze­chy w dziu­plach. W mię­dzy­cza­sie Tap­pi zdo­łał do­biec do Cha­ty i za­trza­snąć za sobą drzwi. - Otwie­raj! - za­żą­dał roz­złosz­czo­ny troll i prych­nął, bo od upad­ku na­pcha­ło mu się zie­mi do nosa. - Ani mi się śni! - od­rzekł har­do Tap­pi. - Otwie­raj, - po­gro­ził troll. - Bo co? - za­py­tał zu­chwa­le wi­king, a Cha­ta aż się na­bur­mu­szy­ła. W isto­cie, nie miał się cze­go oba­wiać. Cha­ta zbu­do­wa­na była z moc­ne­go drew­na i sta­wia­ła czo­ła naj­groź­niej­szym na­wet bu­rzom, a drzwi nas