Przestań się oceniać

cierpienie. Postępując w ten sposób, usiłujemy stłumić własne poczucie winy, przez co czujemy się jeszcze bardziej winni, ponieważ w głębi duszy wiemy, że nie jesteśmy swoimi osądami. Poczucie winy, jakie odczuwamy z powodu osądzania innych, powraca do nas i w ten sposób wpadamy w błędne koło osądzania. Nie przesadzę, jeśli powiem, że osądzanie to główna przyczyna wszelkich naszych blokad, smutku i osamotnienia. Kultura popularna i media zwracają ogromną uwagę na status społeczny, wygląd, rasę, religię i bogactwo materialne, co wzmacnia w nas iluzję oddzielenia. W rezultacie czujemy się gorsi, odseparowani od siebie nawzajem oraz niewystarczająco dobrzy i osądzamy, aby tylko stłumić ból związany z własnym brakiem bezpieczeństwa, poczuciem niższości lub bezwartościowości. Znacznie łatwiej jest nam wyśmiać, spisać na straty lub osądzić kogoś za jego rzekomą słabość, niż przyjrzeć się własnemu poczuciu braku. OSĄDZANIE JEST UZALEŻNIENIEM Osądzanie to nawykowa reakcja na głęboką traumę. Naszą pierwszą traumą jest oddzielenie od miłości. Z perspektywy duchowej, wybierając lęk i oddzielenie, tracimy kontakt z własną prawdą. W tym stanie jesteśmy wewnętrznie podzieleni i nie mamy połączenia z naszą wewnętrzną istotą. Nieświadomie odwracamy się od naszego prawdziwego ja i zaczynamy obsesyjnie projektować na zewnątrz nasze wyobrażenia o sobie. Ogarnia nas poczucie winy i zalewa smutek, ponieważ w głębi duszy wiemy, że odwróciliśmy się od miłości. Nie potrafimy jednak zrozumieć tych odczuć, więc robimy wszystko, aby tylko się od nich odciąć. W ten sposób błędne koło osądzania staje się naszym wzorcem uzależnieniowym. Uciekanie od własnego poczucia winy i cierpienia poprzez projektowanie ich na innych jest naszym sposobem na znieczulenie się. Jak każdy dobry narkotyk, osądy łagodzą ból i odwracają od niego uwagę. Mogą nam nawet dodać kopa. Doskonałym przykładem będzie w tym przypadku plotka. Gdy spotykasz się ze znajomymi, aby porozmawiać o kimś innym w osądzający sposób, unikasz własnych głębokich ran. Używasz osądzania jako narkotyku, aby stłumić swój ból i odurzyć się cudzym. Plotka jest szczególnie paskudna, ponieważ plotkując z innymi, masz wrażenie, że nawiązujesz z nimi więź, podczas gdy tak naprawdę wspólnie przerzucacie swój ból na inną osobę. Plotkowanie może nas odurzać, ponieważ zapewnia chwilowe wytchnienie od atakowania i osądzania samego siebie. Często całymi dniami powtarzamy sobie tę samą historię: ,,Nie jestem wystarczająco dobry", ,,Dlaczego popełniłem ten błąd?", ,,Jestem brzydka", ,,Nie jestem dość inteligentna" i tym podobne. Wszelkie takie potępianie siebie stanowi po prostu inną formę uzależnienia. Nieświadomie wybieramy osądzanie, aby nie musieć stawiać czoła bólowi skrywającemu się pod naszymi ranami. Tak oto odgrywamy w kółko swoje osądzające historie, które prowadzą nas donikąd! Aby wejść na drogę do uzdrowienia, musimy być gotowi poczuć to, co niewygodne. Tak bardzo boimy się tego dyskomfortu, że zamiast się z nim spotkać, plotkujemy na temat innych osób lub osądzamy samych siebie. Postrzegamy się jako ofiarę zewnętrznych okoliczności. Wydaje nam się to bezpieczniejsze niż stawanie twarzą w twarz z własnymi ranami. W ten sposób osądzanie samego siebie staje się uzależnieniem. Ten wzorzec uzależnieniowy napędzany jest przez mechanizm zaprzeczania. Pragniemy poczuć się lepiej, ale nie chcemy przyznać, że osądzanie pozostaje naszym problemem. Wręcz przeciwnie: traktujemy osądy jako rozwiązanie swoich dylematów oraz sposób ochrony. Nasz nieświadomy system przekonań zamyka nas w błędnym kole osądzania, ponieważ boimy się stawić czoła własnemu bólowi i cierpieniu. Używamy osądów, aby ochronić się przed ukazaniem swoich najgłębszych ran. Ciągłe osądzanie staje się nawykiem. Gdy powtarzamy w kółko jakieś zachowanie, wzmacniamy określone ścieżki neuronowe w mózgu. Z czasem to zachowanie staje się naszą drugą naturą. Im częściej powtarzasz swoje osądy, tym bardziej w nie wierzysz. Duchowe medium Esther Hicks i jej przewodnicy, nazywani imieniem Abraham, mówią: ,,Przekonanie jest myślą, którą wciąż myślisz". Tworzysz swoją rzeczywistość za pomocą myśli, które odtwarzasz, i poglądów, do których się dostrajasz. Gdy osądy stają się częścią twojego systemu przekonań, wciąż odczuwasz potrzebę bronienia się, czujesz się zagrożony i atakowany. Aby wykorzenić ten nawyk, musisz zmienić swoje podstawowe przekonania. Naszym wspólnym celem jest odnaleźć drogę powrotną do domu - do miłości. DROGA DO UZDROWIENIA W chwili, gdy oddzielamy się od miłości, zaczynamy żyć w złym śnie, w którym zatrzymuje nas nawyk osądzania. Uzdrowieni