Ebook Przesłanie mobi,epub

li, pedofilskich zbrodni popełnianych przez katolickich księży. Te skandale zaczęły wypływać najpierw w Irlandii, następnie w Stanach Zjednoczonych, potem w kolejnych krajach po obu stronach Atlantyku. Kościół po staremu próbował to tuszować, a im bardziej zakrywał, tym więcej wychodziło i tym bardziej ludzie widzieli bezmiar hipokryzji. Kościół w Polsce długo udawał, że nic się nie dzieje i że u nas niczego takiego nie ma. W końcu jednak tama zaczęła pękać, a towarzyszy temu bunt kobiet, którym Kościół ponownie chciałby ograniczyć ich prawa, wykorzystując do tego prawo państwowe. W czasach Internetu nie daje się dłużej ukryć tego wszystkiego przed młodymi ludźmi, którzy gremialnie rezygnują z lekcji religii i coraz częściej sięgają po książki, które dziś można próbować przemilczeć lub nazwać ,,atakiem na Kościół", ale zakazać już się nie da. Pan Lucjan nie był pewien, czy wydawać te notatki drukiem. Ja namawiałem, wydawca uznał, że warto. Sądzę, że miał rację. Andrzej Koraszewski Od autora Stanąłem przed trudnym zadaniem napisania krótkiej notki o sobie. Zważywszy na moje dość długie i bogate w doświadczenia życie, wydawało się ono niewykonalne. Spróbuję jednak przedstawić najistotniejsze aspekty odnoszące się do mojej pisarskiej drogi. Odkąd sięgam pamięcią, lubiłem czytać książki. Uważam bowiem, że zanim ukształtujemy sobie własny światopogląd, powinniśmy poznać wiedzę zgromadzoną przez innych. Dopiero na tej podstawie, w połączeniu z własnymi przemyśleniami, można zacząć budować wizerunek otaczającego nas świata i szukać w nim swojego miejsca. Wtedy też należy próbować odpowiedzieć na odwieczne pytania: ,,Skąd przybyłem? Kim jestem? Dokąd zmierzam?". Bardzo istotna część rozumowej drogi rozwoju to moja walka z własną ignorancją. Są różne ,,moje walki", bardziej znane (jak na przykład ta napisana przez Führera) lub mniej. Ja wybrałem ,,walkę" na słowa, do której nawiązał Napoleon, mówiąc: ,,Są tylko dwie siły na świecie: miecz i rozum, lecz na dłuższą metę zawsze zwycięża rozum". Dlaczego o tym piszę? Otóż chciałbym pokazać na swoim przykładzie (mam nadzieję - nieodosobnionym), że światopogląd ateistyczny nie bierze się nie wiadomo z czego, na przykład ze złej woli, z wrodzonego sceptycyzmu czy też z nihilizmu. Zazwyczaj jest to owoc lektury bardzo wielu książek, wieloletnich przemyśleń i analiz zdobywanych informacji oraz porównywania ich z innymi rodzajami wiedzy o świecie i o nas samych pod kątem koherencji z odmiennymi - także uznawanymi za prawdę - poglądami. W jaki sposób przekonywałem się o prawdziwości poznawanej wiedzy? Przede wszystkim nigdy nie starałem się chronić swych poglądów przed przeciwstawną im myślą. Nie twierdziłem, że ,,ta książka nie jest dla mnie" lub ,,to nie moja bajka", lecz rzucałem się z ciekawością na każdą publikację, co do której miałem podejrzenie, iż może ona zachwiać moimi areligijnymi poglądami, podważyć je, a nawet obalić. Uważam, podobnie jak włoski filozof i ateista Cesare Vanini, iż ,,Prawdę można badać ze wszystkich stron, nieustannie sprawdzać, poddawać próbom i ze wszystkich takich prób wyjdzie zwycięsko". Im bardziej zachwalano w przedmowie wartość danej pozycji dla pogłębienia wiary religijnej, z tym większą przyjemnością zabierałem się do jej lektury. Tak, bo początki mojego zainteresowania religioznawstwem zaczęły się od tego, iż chcąc pogłębić swą wiarę religijną rozpocząłem od lektury Biblii, co dało akurat odwrotny skutek. W ten sposób wielokrotnie narażałem swoje areligijne poglądy na konfrontację z odmiennymi prawdami, a ponieważ zawsze wychodziły z nich zwycięsko, przekonałem się w końcu, iż muszą stanowić prawdę nie do obalenia rozumem myślącego człowieka. Istotnie, racja rozumu zawsze była dla mnie najważniejsza i to nią kierowałem się w swoich wieloletnich poszukiwaniach wiedzy: o Bogu (potem bogach), o początkach, jak i o historii religii, o sensie życia, o wszechświecie i kosmosie, o początkach i ewolucji życia na Ziemi, o mechanizmach rządzących naszym światem i naszą psychiką, jak i wielu innych problemach, których poznanie jest konieczne do zrozumienia swojego miejsca w zastanym świecie i relacji z innymi ludźmi. Ale co najważniejsze: do ustanowienia sobie właściwej hierarchii ważności i wartości, by mało ważnymi informacjami nie zaśmiecać i nie obciążać pamięci. Na początku lat 90. ubiegłego wieku musiałem dokonać ważnego wyboru. Uważałem wówczas, że lepiej jest czytać niż pisać, bowiem podczas czytania to ja nabywam wiedzę, a podczas pisania przekazuję ją innym. A jednak - stopniowo coraz więcej czasu zacząłem poświęcać pisaniu (mimo przeczytanej gdzieś opinii jakiegoś psychiatry, iż ,,normalni ludzie nie czują potr