Przepowiednia Synów Słońca Kroniki Archeo

y­cy na gło­wie. - Do­kąd to? Czy to ład­nie tak szwen­dać się po nocy? - spy­tał sro­gim gło­sem. Ania chwi­la­mi za­sta­na­wia­ła się, czy Ja­mes przy­pad­kiem nie jest du­chem. Za­wsze po­ja­wiał się w naj­mniej spo­dzie­wa­nym mo­men­cie, przy­pra­wia­jąc wszyst­kich o szyb­sze bi­cie ser­ca. - Mu­si­my po­roz­ma­wiać z lady - rzekł Bar­tek po­waż­nym to­nem. - Od roz­mów jest dzień! Noc jest od spa­nia! - od­parł na to nie­wzru­szo­nym gło­sem lo­kaj. - Pan nie ro­zu­mie, wy­da­rzy­ło się coś złe­go! Mu­si­my z nią po­roz­ma­wiać na­tych­miast - Jim spró­bo­wał we­drzeć się do sy­pial­ni. - Ja­me­sie, co się dzie­je? - Z po­ko­ju do­biegł za­nie­po­ko­jo­ny głos Gi­ne­vry Car­nar­von. Lo­kaj nie zdą­żył nic od­po­wie­dzieć, po­nie­waż dzie­ci na­par­ły na nie­go i sztur­mem zdo­by­ły drzwi. Wdar­ły się do sy­pial­ni i sta­nę­ły przy sa­mym łóż­ku star­szej pani. Tot­me­sik, per­ski kot le­żą­cy w po­ście­li obok lady, po­pa­trzył na nich zdzi­wio­ny. - Cóż to się sta­ło, że tak gro­mad­nie mnie od­wie­dza­cie i to w środ­ku nocy? - Lady Gi­ne­vra za­mru­ga­ła po­wie­ka­mi. - Chy­ba nie bo­icie się klą­twy Tu­tan­cha­mo­na? - Ach, to nie o klą­twę cho­dzi - Mary Jane za­czę­ła po­śpiesz­nie wy­ja­śniać. - Pan­na Ofe­lia ma kło­po­ty! - wy­krzyk­nę­ła Ania, prze­ry­wa­jąc przy­ja­ciół­ce. - Jest w Peru i wła­śnie do nas za­dzwo­ni­ła, mó­wi­ła coś o ja­kiejś prze­po­wied­ni, a po­tem ktoś ją zła­pał i chy­ba roz­gniótł jej te­le­fon. Bła­ga­ła o po­moc - Bar­tek tłu­ma­czył nie­co cha­otycz­nie. - Po­wo­li, po­wo­li - lady pró­bo­wa­ła na­dą­żyć. Bar­tek jesz­cze raz, lecz znacz­nie skład­niej, opo­wie­dział jej, co się przed pa­ro­ma mi­nu­ta­mi wy­da­rzy­ło. Lady Gi­ne­vra umo­ści­ła się wy­god­nie na po­dusz­kach i słu­cha­ła uważ­nie, gła­ska­jąc jed­no­cze­śnie uko­cha­ne­go Tot­me­si­ka. - Ona musi być w wiel­kim nie­bez­pie­czeń­stwie - za­koń­czył Bar­tek, za­gry­za­jąc ner­wo­wo war­gę. - Pan­na Ofe­lia jesz­cze nig­dy nie pro­si­ła nas o po­moc - do­da­ła Ania dla pod­kre­śle­nia wagi sy­tu­acji. Mary Jane po­ki­wa­ła gło­wą. - Zwy­kle to ona nam ra­to­wa­ła skó­rę - do­rzu­ci­ła. - Co za­tem ra­dzi­cie? - Lady po­pa­trzy­ła z uwa­gą na dzie­ci. - We­zwie­my wuj­ka Ry­szar­da, tak jak pro­si­ła - mó­wił Bar­tek. - Ale my mo­że­my wy­ru­szyć znacz­nie szyb­ciej niż wu­jek i nasi ro­dzi­ce z Chin. Mary Jane ki­wa­ła ener­gicz­nie gło­wą na znak, że po­pie­ra Bart­ka. - Chce­cie je­chać do Peru? - lady Gi­ne­vra spy­ta­ła z nie­do­wie­rza­niem. - Wła­śnie tak. A pani nam w tym po­mo­że! - Bar­tek wy­krzyk­nął z na­dzie­ją. - Mam wam po­zwo­lić po­le­cieć tam? - Lady prze­su­wa­ła wzrok po twa­rzach dzie­ci, aby zna­leźć na nich ślad żar­tów. One naj­wi­docz­niej jed­nak mó­wi­ły zu­peł­nie po­waż­nie. - Po­ra­dzi­my so­bie! - za­pew­nił Jim. - Jak to, po­ra­dzi­cie so­bie? - Gi­ne­vra Car­nar­von za­mru­ga­ła po­wie­ka­mi. - Wy­klu­czo­ne, nie mo­że­cie tam le­cieć same! Poza tym, Peru to duży kraj, jak chce­cie zna­leźć w nim pan­nę Ofe­lię? Prze­cież na­wet nie wie­cie, gdzie do­kład­nie za­gi­nę­ła. - Prze­pro­wa­dzi­my śledz­two, od­naj­dzie­my ją! - Ania za­pew­nia­ła ze łza­mi w oczach. Na sło­wo ,,śledz­two" Mary Jane aż pod­sko­czy­ła. - Już wiem, kto może nam po­móc! - Kto taki? - spy­ta­ła lady Gi­ne­vra. - Nasz przy­ja­ciel, pan Gor­don Ar­cher! - wy­krzyk­nę­ła uszczę­śli­wio­na. - Gor­don Ar­cher? - po­wtó­rzy­ła zdu­mio­na lady Gi­ne­vra. Był to naj­słyn­niej­szy de­tek­tyw w Wiel­kiej Bry­ta­nii i oczy­wi­ście jego na­zwi­sko nie było jej obce. - My­ślisz, że bę­dzie chciał nam po­móc? - Bar­tek oba­wiał się, że tej mia­ry czło­wiek nie ze­chce za­wra­cać so­bie gło­wy ich spra­wą. Na do­da­tek w od­le­głej czę­ści świa­ta. - Prze­cież on nie lubi opusz­czać Lon­dy­nu - przy­po­mniał. - Ma kil­ka dzi­wactw - ro­ze­śmia­ła się Mary Jane - ale je­śli on nam nie po­mo­że, to już nikt! Za­dzwoń­my do nie­go! - Chwy­ci­ła słu­chaw­kę te­le­fo­nu sto­ją­ce­go na rzeź­bio­nej to­a­let­ce lady Gi­ne­vry. Mary Jane zmarsz­czy­ła w na­my­śle nos, a gdy so­bie przy­po­mnia­ła nu­mer, za­dzwo­ni­ła do de­tek­ty­wa. Ania tym­cza­sem po­bie­gła po Kro­ni­kę Ar­cheo, któ­rą na szczę­ście za­bra­ła ze sobą. Po­sta­no­wi­ła wy­