Ebook Prawda przychodzi nieproszona mobi,epub

ał do ga­ra­żu, cho­ciaż, jak więk­szość miesz­kań­ców osie­dla, rzad­ko z nie­go ko­rzy­stał. Sa­mo­cho­dy za­zwy­czaj sta­ły na pod­jaz­dach, bo tak było szyb­ciej i wy­god­niej. Za­trzy­mał się tuż za na­le­żą­cym do Kla­ry mer­ce­de­sem i szyb­ko za­mknął drzwi do ga­ra­żu pi­lo­tem. Ja­kiś czas temu prze­ko­na­li się, jak zgub­ne by­wa­ją ga­ra­że pod­ziem­ne. Nad Biel­skiem-Bia­łą prze­szła ule­wa i woda wdar­ła się do osie­dlo­wych ga­ra­ży. Na szczę­ście nie było więk­szych strat, ale miesz­kań­cy i tak na­je­dli się stra­chu. - Nie wy­sia­dasz? - za­wa­hał się Ja­cek. - Wy­sia­dam, wy­sia­dam, tyl­ - Daj już spo­kój. - Żu­chwa męż­czy­zny na­pię­ła się. - To nor­mal­ne, że dzie­ci pew­ne­go dnia wy­fru­wa­ją z ro­dzin­ne­go gniaz­da! Może znaj­dziesz so­bie ja­kieś hob­by? Hob­by. Kla­ra moc­no szarp­nę­ła za klam­kę i wy­sia­dła z sa­mo­cho­du. Deszcz dud­nił mia­ro­wo w bla­sza­ny da­szek osła­nia­ją­cy wjazd do ga­ra­żu. Bez sło­wa ru­szy­ła w stro­nę scho­dów. We­szła do pu­ste­go domu i gło­śno wes­tchnę­ła. Roz­dział 2 Kla­ra od dziec­ka uwiel­bia­ła sta­re zam­ki i pa­ła­ce. Im le­piej za­cho­wa­ne, tym bar­dziej ją in­te­re­so­wa­ły, ale chęt­nie eks­plo­ro­wa­ła też ru­iny. Szu­ka­ła śla­dów daw­ne­go ży­cia. Za­mek Ksią­żąt Suł­kow­skich w Biel­sku-Bia­łej był jed­nym z jej ulu­bio­nych. Ska­ka­ła ze szczę­ścia, kie­dy uda­ło jej się do­stać na staż do mie­szą­ce­go się przy uli­cy Wzgó­rze mu­zeum. Wte­dy na­wet w naj­śmiel­szych snach nie spo­dzie­wa­ła się, że pew­ne­go dnia wy­gra kon­kurs na dy­rek­tor­kę i obej­mie ste­ry na tym po­kła­dzie. Tym­cza­sem mi­ja­ła jej już dru­ga ka­den­cja. I mimo że czę­sto na­rze­ka­ła na zbęd­ną jej zda­niem pa­pie­ro­lo­gię i na­tłok obo­wiąz­ków, któ­re od­cią­ga­ły ją od tego, czym naj­bar­dziej lu­bi­ła się zaj­mo­wać - zdo­by­wa­nia no­wych eks­po­na­tów, or­ga­ni­zo­wa­nia wy­staw i uczest­nic­twa w pra­cach na­uko­wych - to i tak nie za­mie­ni­ła­by tej pra­cy na żad­ną inną. Gra­fik był na­pię­ty. Umó­wi­ła się z Jac­kiem w domu na dwu­dzie­stą trzy­dzie­ści, a te­raz nie wie­dzia­ła, ja­kim cu­dem uda jej się do­trzeć na czas. Po­przed­nie­go dnia nie mie­li na­wet chwi­li, aby usiąść ra­zem i po­świę­to­wać. Ob­cho­dził uro­dzi­ny. Czter­dzie­ste siód­me. Za każ­dym ra­zem, kie­dy zbli­żał się do okrą­głych rocz­nic - trzy­dzie­stej, czter­dzie­stej, a te­raz pięć­dzie­sią­tej - Kla­ra w ra­mach żar­tów mu do­ku­cza­ła. Na­zy­wa­ła piesz­czo­tli­wie sta­rusz­kiem. Dzie­li­ły ich wpraw­dzie tyl­ko czte­ry lata, ale za­nim Kla­ra do­bi­ja­ła do trzy­dziest­ki, jemu już bli­żej było do trzy­dzie­stu pię­ciu, a kie­dy on prze­kra­czał czter­dziest­kę, ona wciąż była w oko­li­cach trzy­dzie­ste­go pią­te­go roku ży­cia. Te­raz stra­szy­ła go wid­mem nad­cho­dzą­cej pięć­dzie­siąt­ki. Zresz­tą Ja­cek za­wsze wy­glą­dał po­waż­nie na swój wiek, na­wet wte­dy, gdy miał dwa­dzie­ścia pięć lat i do­pie­ro się po­zna­li. Kla­ra na­dal do­brze się trzy­ma­ła, przez co jej mąż spra­wiał wra­że­nie, jak­by był star­szy nie o czte­ry, a o co naj­mniej dzie­sięć lat. Ni­g­dy jed­nak na­wet przez myśl by jej nie prze­szło, że Ja­cek nie jest atrak­cyj­nym męż­czy­zną. Był jak wino, Geo­r­ge Clo­oney czy Vig­go Mor­ten­sen. Im star­szy, tym przy­stoj­niej­szy. Za­nim jed­nak Kla­ra mia­ła do­trzeć do domu, cze­kał ją in­ten­syw­ny dzień. Z sa­me­go rana po­je­cha­ła na ple­ba­nię, aby przej­rzeć księ­gi pa­ra­fial­ne. Chcia­ła jesz­cze coś spraw­dzić, a w urzę­dzie sta­nu cy­wil­ne­go od­bi­ja­ła się od ścia­ny. Wie­lo­krot­nie prze­ko­ny­wa­ła się o tym, że bar­dziej po­moc­ny od urzęd­ni­ków by­wał ksiądz. Księ­gi pa­ra­fial­ne były praw­dzi­wą ko­pal­nią in­for­ma­cji. Niby mo­gła wy­słać na miej­sce któ­re­goś ze swo­ich pra­cow­ni­ków, ale przy oka­zji chcia­ła wy­pić z księ­dzem kawę. Lu­bi­ła z nim dys­ku­to­wać, bo i on był żywo za­in­te­re­so­wa­ny hi­sto­rią re­gio­nu. Czę­sto roz­ma­wiał ze star­szy­mi pa­ra­fia­na­mi, a po­tem opo­wia­dał Kla­rze, cze­go się do­wie­dział. Nie wszy­scy księ­ża byli tak chęt­ni do współ­pra­cy z mu­ze­al­ni­ka­mi, ale Alek­san­der, bo tak miał na imię, an­ga­żo­wał się w po­szu­ki­wa­nia Kla­ry i chęt­nie dzie­lił się z nią swo­imi ob�