Powroty nad rozlewiskiem - Audiobook mp3

Tam też wizytował ją syn, gdy przyjeżdżał ze szkół. Szczerze nienawidził Michała, gdy ten bezskutecznie próbował go uczyć manier, kultury i karności. Bliźniaki chowała niańka i Jakubowa. No i ojciec -- oczywiście. Minęły lata. Berta zdziwaczała. Ewidentnie była ,,chora na głowę" -- jak mawiano, ale w tamtych czasach nikt tego nie diagnozował, nie leczył. Na migreny chętnie brała morfinę, popadała w stany depresji i Michał prowadził w miasteczku kancelarię prawniczą, dzieci -- Hania i Piotruś -- rośli zdrowo, pod okiem ojca i Jakubowej oraz guwernantek. Na jakieś święto, chyba Boże Narodzenie, Julek, wówczas dorosły mężczyzna pracujący gdzieś w Golubiu, przywiózł żonę, Bronisławę. Ładną, ciemnooką. Berta szalała z zazdrości i ze złości. Miewała migreny i kolejne ataki szału, wreszcie popadała w melancholię. Wtedy Frau leczyła ją kroplami o mlecznej barwie. Julek trochę zmiękł, złagodniał... Do czasu. Niestety ich przyjazd po roku, w święta Wielkiejnocy, nie był aż tak miły. Widać było, że Bronia znudziła się Julkowi, zaczął być wobec niej niegrzeczny, czasem wręcz nonszalancki. Znikał na całe dnie u matki, czasem szedł na polowanie i też go nie było cały dzień, a potem pił z chłopami we wsi. Bronia zachwycała Hanię i Piotrusia bajkami, których znała mnóstwo, grą na fortepianie, zabawami w ogrodzie. Śpiewała, dużo się śmiała i przytulała, gdy któreś upadło, stłukło kolano czy cokolwiek. Matkowała im chętnie z braku lepszych zajęć. Przy Julku markotniała, a on traktował ją jak służącą. Berta była szczęśliwa, bo zawładnęła na powrót duszą syna. Rozpieszczała go i pobłażała jego zachciankom. Czasem robili sobie samochodowe wypady do Golubia, a nawet do Torunia na zakupy i ,,lumpy" -- jak mawiała. Berta obsypywała Julka prezentami, jedli obiad w restauracji i wracali pijani, szaleni, głośni. Nieraz Michał robił żonie wymówki. Czasem kończyły się głośną pyskówką, gdy Julek stawał w obronie matki. Michał wyrażał swoją dezaprobatę: -- Berto, mężczyzna żonaty powinien brać odpowiedzialność za rodzinę. Oznacza to, oprócz szacunku, także utrzymanie. Julku, z czego żyjecie, jeśli mogę spytać? -- zwrócił się ostro do pasierba. -- Ja udzielam lekcji -- wtrąciła Bronia, spuszczając wzrok. -- A ktoś cię pytał o zdanie? -- krzyknął Julek. Wieczorem Michał, wracając z gabinetu, usłyszał głośną awanturę w pokoju Julka. Bronia płakała i próbowała go uspokajać, ale na próżno. Zdawało mu się, że usłyszał odgłos wymierzonego policzka. Któregoś wieczoru, gdy sytuacja się powtórzyła, nie wytrzymał i wtargnął do pokoju, bo Julek wrzeszczał ordynarnie i chyba znów uderzył żonę. Rzeczywiście leżała koło łóżka z rozciętą wargą. Michał wymierzył Julkowi krótki cios, krzycząc desperacko: -- Jak śmiesz?! Jak śmiesz?! Potem złapał go za koszulę i jeszcze poprawił otwartą dłonią. -- Boli cię? Boli? Czujesz się upodlony? ONA tak się czuje! Tak ją właśnie boli! To jest twoja żona! Żona!!! Jak śmiesz?! Wynoś się! Urażony Julek pobiegł na skargę do matki, a ta nie omieszkała zrobić Michałowi przy śniadaniu gorzkiej uwagi. Nic więcej, bo to jednak Michał utrzymywał ich wszystkich, po tym jak Julek stracił kolejną posadę i zgrał się w karty. Po południu zabrała syna do miasta ,,na poprawienie nastroju". I tak go sobie poprawili, że wracając nocą, pijani -- wpadli studebeckerem Berty do rowu. Znaleziono ich rano zakrwawionych i martwych. Po pogrzebie Michał poprosił Bronię, żeby została w majątku, bo po pierwsze, wiedział, że nie ma ona dokąd wracać, po drugie Hania i Piotruś doskonale się czuli w jej towarzystwie. Bronia zamieszkała w domu Michała na prawach członka rodziny, pełniąc funkcję guwernantki, gospodyni i dobrego ducha. Była łagodna, mądra i pracowita i dom, a zwłaszcza domownicy, z miejsca to odczuli. Michał nie musiał się już troszczyć o ogród, dzieci, kuchnię... Lubił popatrywać na nią. Lubił jej śmiech i dziecięcy zapał we wszystkim, co robiła. Jej grę na fortepianie, skupienie, gdy cerowała pończochy Hani, spodenki Piotrusia, skarpety Michała. Jakubowa pokochała Bronię całym sercem, po tym jak Bronia nacierała jej plecy kamforą i niedźwiedzim sadłem. Szczęśliwa Jakubowa zajmowała się już tylko kuchnią. Bronka zajmowała się domem sprawnie, i jedynie Fetke, zausznica Berty, mieszkająca z łaski po śmierci swojej pani w domu Michała, nie lubiła Broni, uważając, że jest ona odpowiedzialna za nieszczęście. Frau uczyła Hanię i Piotrusia niemieckiego -- gdy była trzeźwa. Minęło lato, jesień zbliżała się ku końcowi. Park stał się płomienny od wielkich, żółtych klonów i brązowiejących jaworów, dębów kanadyjskich -- czerwonych jak krew. Opadały z głośnym pacni