Ebook Powrót do Grecji mobi,epub

chodziło mu o jej niesamowite złotawe oczy i posągowo piękną twarz, tylko o to, jaką kryła tajemnicę? - Zawsze chętnie pomogę przyjacielowi w Jak rozumiem, stracił pan swoją fortunę i zwolnił nadwornych detektywów, skoro ja stałem się niezbędny. I skąd pan wiedział, że ona będzie tam o szesnastej trzydzieści? - Kazałem ją śledzić już dwa tygodnie wcześniej. I wcale nie chciałem nikogo znajomego. Zatrudniłem człowieka, ale okazał się idiotą. - Ten sam, co ją śledził? - Może sobie pomarzyć o swoich pieniądzach. Był całkowicie nieprofesjonalny, narobił mnóstwo zdjęć, zwłaszcza jej od tyłu i okolicznych Mało tego, zorientowała się, że jest śledzona, zagroziła, że zgłosi go na policję, zrobiła mu zdjęcie, a na koniec przyłożyła mu torbą na zakupy po gł A ciebie widziała? - Nie. Zawsze uważałem, że nadaję się na szpiega. Tylko tym razem nie sądziłem, że podejmuję się tak niebezpiecznego zadania. A więc kim jest ta bojowa dama? - To moja wnuczka. Zach wytrzeszczył ze zdumienia oczy. Nie spodziewał się takiej odpowiedzi! - Jej matka była równie pię Chyba przypomina trochę mamę. Wiedziałeś w ogóle, że miałem córkę? Zach skinął ostrożnie głową. Oczywiście, że słyszał przeróżne historie o dzikiej dziewczynie, narkotykach i mężczyznach, małżeństwie wbrew woli ojca i ostatecznie o wydziedziczeniu. Ale po raz pierwszy słyszał, żeby Alekis w ogóle mówił cokolwiek o swojej rodzinie, chociaż w pałacowej rezydencji na należącej do niego wyspie w hallu wisiał od zawsze portret dawno zmarłej żony. - Poślubiła pewnego nieudacznika, o nazwisku Parvati, dosłownie zatraciła się dla niego, chyba mnie na złość. A ja miałem rację, ale przecież nie chciała słuchać. Zostawił ją, jak tylko zaszła w ciążę. Gdyby tylko wtedy poprosił - pokręcił głową, w oczywisty sposób nie przywykły do emocjonalnych wynurzeń - ...ale zawsze była Tu jego głos się urwał, jakby starszy pan usnął. - Wygląda na to, że nie daleko pada jabłko od jabłoni - zaryzykował Zach. Alekis ocknął się i rzucił mu gniewne spojrzenie, które bardzo szybko złagodniało. - Moja córka Mia był zapalczywa. Jak jej matka z - jego głos znów odpłynął. Jeśli obraz w pałacu nie kłamał, żona Alekisa istotnie była piękna, nie w taki sam sposób jednak jak wnuczka, z niesamowitymi bursztynowymi oczami. Co więcej, Zach nie widział żadnego podobieństwa między dwiema kobietami. Pani Azaria miała urodziwą twarz, lecz nie taką, która mogła opętać mężczyznę. Brak rodziny był dotychczas wspólnym mianownikiem łączącym Alekisa i Zacha, nieodłączną częścią ich nietypowej, wieloletniej relacji. Nagle okazało się, że jakaś rodzina istnieje i starszy pan niewątpliwie dąży do pojednania. Gdyby zapytał Zacha o zdanie, usłyszałby, że to fatalny pomysł. Lecz Alekis nigdy nie pytał, podobnie zresztą jak sam Zach, który po niewczasie wiedział już, że grzebanie się po latach w przeszłości ożywiało wyłącznie bolesne wspomnienia, natomiast nie dostarczało oczekiwanych odpowiedzi ani wyjaśnień. - Teraz myślę, że mogłem wykonać pierwszy krok zamiast czekania na jej Alekis ocknął się nagle, a na jego policzkach widać było rozmazane łzy. Zach wolałby uniknąć tego widoku i nie czuć się nieswojo. Wolałby do końca uważać, że Alekis jest w stu procentach poukładany i pozbawiony sentymentów, nie okazuje słabości. Ale może tak reaguje każdy człowiek, który przeczuwa kres swego życia? - Chyba wszyscy czegoś żałują. - A ty? - Wszyscy popełniamy błędy. Ale nie należy mylić się dwa razy tak samo. Gdy to mówił, Zach miał przed oczami swoją babkę, niewidzącym wzrokiem gapiącą się za okno, kiedy odwiedził ją po raz ostatni. Tylko głupcy albo zakochani, powtarzają swoje błędy. On zaś nie wyobrażał sobie, że można pozwolić, by hormony zaczęły rządzić mózgiem. Seks jest zdrowy i niezbędny, jednak nie wolno łączyć go z jakimikolwiek sentymentami. Tak właśnie zapracował sobie na opinię bezdusznego, z którą zupełnie łatwo potrafił się pogodzić. Natomiast z życiem z tą samą kobietą do końca życia? Co to to nie. - Pewnie, że żałuję, ale na to już za późno. Chcę naprawić, co mogę. Zamierzam wnuczce zostawić wszystko. Przykro mi, jeśli myślałeś, że dostanie się to tobie. - Nie potrzebuję twoich pieniędzy. - Ty i ta twoja przeklęta duma! Gdybyś pozwolił sobie pomóc, znalazłbyś się na szczycie dużo szybciej albo przynajmniej łatwiej. - I co bym z tego miał? Gdzie cała frajda z walki? Zresztą i tak mi pomogłeś. Dałeś mi edukację i swój know-how. Brzmiało to bardzo delikatnie, bo w rzeczywistości Zach zawdzięczał Alekisowi wszelkie szanse. Jednak i sam magnat także był mu wdzięczny za wiele. - Bezcenny dar, co? Zach zaśmiał się. - Cieszę się