- Książki Książki
- Podręczniki Podręczniki
- Ebooki Ebooki
- Audiobooki Audiobooki
- Gry / Zabawki Gry / Zabawki
- Drogeria Drogeria
- Muzyka Muzyka
- Filmy Filmy
- Art. pap i szkolne Art. pap i szkolne
O Akcji
Akcja Podziel się książką skupia się zarówno na najmłodszych, jak i tych najstarszych czytelnikach. W jej ramach możesz przekazać książkę oznaczoną ikoną prezentu na rzecz partnerów akcji, którymi zostali Fundacja Dr Clown oraz Centrum Zdrowego i Aktywnego Seniora. Akcja potrwa przez cały okres Świąt Bożego Narodzenia, aż do końca lutego 2023.cznych. Niewiele wiemy o jego życiu, a to, co wiemy, pochodzi z jego Pamiętników, czyli Historii polskiej, która obejmuje czasy od Augusta III do konfederacji barskiej. Drugie, niedokończone dzieło Kitowicza, Opis obyczajów za panowania Augusta III, powstawało od 1788 roku i było niemal gotowe, kiedy autor 1 lutego 1799 roku spisywał testament153. Możliwe jednak, że pracował nad Opisem obyczajów nadal, aż do śmierci w 1804 roku. Jedyna w swoim rodzaju historia obyczajów pióra Kitowicza jest nie tylko prezentem dla historyków codzienności154, ale także obfitym źródłem dla studiów nad metonimiami cielesnymi. Dotyczy to zwłaszcza podrozdziału O strojach, czyli sukniach w rozdziale O stanie dworskim, będącym jednocześnie tym fragmentem dzieła, w którym autor dwukrotnie explicite wzmiankuje ,,sarmatyzm" i w obu wypadkach przydaje mu epitet ,,dawny"155. Podrozdział poświęcony strojom obejmuje również - tak jakby Kitowicz uprawiał heurystykę metonimii - broń jako część ubioru i naświetla jej relację do ciała i do innych elementów odzienia. W sformułowaniach godnych wywodu metodycznego w dyskusji o studiach nad kulturą materialną Kitowicz podkreśla nierozerwalny związek między wnętrzem a zewnętrzem, choćby na przykładzie stroju zachodniego, jaki noszą biskupi, co według niego idzie w parze z zaniedbywaniem obowiązków liturgicznych: ,,Mówią pospolicie, że suknia nie ma nic do obyczajów. Oj ma, i bardzo wiele!"156. Historyczną ramą opisu obyczajów u Kitowicza jest panowanie ostatniego króla saskiego, Augusta III (1733-1763). Pęknięcie semiotyczne między ubiorem orientalnym/polskim a francuskim/saksońskim, jakie występuje w Sarmatyzmie Zabłockiego, powstało według Kitowicza po koronacji Augusta na króla Polski: na czas ceremonii (przyszły) monarcha jeszcze zrobił ustępstwo, zakładając strój polski, ale niebawem powrócił do ,,stroju niemieckiego" (według Marii Dernałowicz chodzi Kitowiczowi o strój francuski157): Podczas koronacji August III i wszyscy panowie polscy, żadnego nie wyłączając, byli w polskiej sukni. Lecz skoro August III zbywszy tę ceremonią wrócił się do rodowitego swego stroju niemieckiego, natychmiast i panowie wrócili się do niemczyzny. A nie tylko, że się ci wrócili, którzy w niej przedtem, [...] chodzili, ale też inni coraz gęściej z czasem poczęli się przebierać po niemiecku, tak iż ku końcu panowania Augusta III ledwo dziesiąta część senatorów i urzędników w koronnych została przy polskiej sukni158. Według Kitowicza to rozdwojenie dress code charakteryzowało całe panowanie Augusta III: ,,Nareszcie połowa narodu [szlachty płci męskiej] okryła się niemiecką suknią. Na wszystkich zjazdach publicznych prezentowały się oczom dwa narody: jeden polski, drugi niemiecki"159. O ile w poprzednim przeciwstawieniu dress code Kitowicz zachował neutralność, o tyle przybiera ton wysoce ironiczny, kiedy łączy styl ,,niemiecki" z wpływem kobiet (warto zwrócić uwagę na imiesłowy z przedrostkiem ,,wy-" w poniższym cytacie): Dwie przyczyny miała płeć biała [żeńska] do wstrętu ku polskiej sukni: pierwsza, iż Polacy chodzący po polsku, jako nie wypolerowani za granicą w te umizgi, łechące płeć białą, które modnisiowie za największą grzeczność obyczajów do kraju przywozili, zachowywali jeszcze maniery dawnym sarmatyzmem oddające; druga, iż kto się nosił po polsku, musiał oraz utrzymować wąsy, nie mogąc ich golić bez wystrychnienia się na błazna. Nic zaś tak nie odrażało od siebie białą płeć jak wąsy, gdy miały podostatkiem w stroju cudzoziemskim gachów bez wąsów, a do tego równie jak niewiasty wypudrowanych, wyfryzowanych, wygorsowanych, wypiżmowanych. Jest to powszechnie w naturze lubić obmioty sobie podobne160. Jędrzej Kitowicz ze wstrętem odrzuca zanik męskości wskutek upodobnienia mężczyzn z wyglądu do kobiet - stosuje argument homofobiczny. Retoryka prezentacji detali stroju układa się metonimicznie: ,,Szlachcic gdy wychodził z domu, przypasywał szablę do boku"161. Relacja metonimiczna została tu zleksykalizowana w czasowniku ,,przypasywać", który orientalnemu pasowi ozdobnemu nadaje znaczenie ,,metonimizujące": pas służy do przypasania tureckiej krzywej szabli. Kitowicz zwraca uwagę na wzajemną relację ubioru i broni, na poziomie szczegółu chodzi tu o umieszczenie na tej samej wysokości pasa i rękojeści szabli: [...] paski utrzymowały szablę tuż przy pasie, tak iż krzyż szabli równał się z pasem; paski obejmowały sam bok lewy, schodząc się do węzła w tyle, na krzyżu człowieka nad pasem, czyli na pacierzu162. Przechodząc do karabeli, Kitowicz dostrzega wewnętrzną hierarchię wartości rękojeści i klingi: ,,[...] głownia, alias żelazo stanowiło cały szacunek"163. To wyróżnienie klingi dowartościowuje właśni
Szczegóły | |
Dział: | Ebooki pdf, epub, mobi, mp3 |
Kategoria: | literatura popularnonaukowa, nauki humanistyczne |
Wydawnictwo: | Universitas |
Rok publikacji: | 2020 |
Język: | polski |
Zabezpieczenia i kompatybilność produktu (szczegóły w dziale POMOC): | *Produkt jest zabezpieczony przed nielegalnym kopiowaniem (Znak wodny) |
Zaloguj się i napisz recenzję - co tydzień do wygrania kod wart 50 zł, darmowa dostawa i punkty Klienta.