Ebook Pięciu i czołg mobi,epub

a ta­kie prze­szko­dy gą­sie­nic. Za to z boku ze­bra­ło się nie­co więk­szych gła­zów, a je­den w ostat­niej chwi­li za­trzy­mał się pod ko­łem na­pi­na­ją­cym, za­klesz­czo­ny mię­dzy zę­ba­mi ogniw. Po­tem spoj­rze­nie ka­pra­la pa­dło da­lej, na po­la­nę po­kry­tą rów­ny­mi śla­da­mi i dół po­wsta­ły, kie­dy mło­dy szo­fer wziął z fan­ta­zją za­kręt. Pio­trek Sta­si­nek zła­pał się za gło­wę, fuk­nął nie­zro­zu­mia­le, po czym rzu­cił w nie­bo: - Kur­wa mać! Po Bugu sa­nia­mi po­wo­zić, a nie do ma­szy­ny! W feld­fe­bel czo­chra­ny! - I ob­ró­cił się do mło­de­go. - Po moim tru­pie do kie­ro­wa­nia sią­dziesz - wy­krztu­sił, plu­jąc. - Co się ga­pisz?! - ryk­nął. - Złaź ka­mie­nie wy­dłu­by­wać! Łą­cze­nia spraw­dzać! Co, sam będę grze­bał?! Oparł się dło­nią o bur­tę, ocie­ra­jąc czo­ło ze sło­nych kro­pli i pró­bu­jąc się wy­ci­szyć. - Ja­ruś, cie­bie skur­cze ła­pią? Ręka któ­ra sztyw­nie­je? A może siły cią­gle brak? - za­py­tał do­wód­ca, zbie­ra­jąc się do wy­gło­sze­nia za­słu­żo­nej re­pry­men­dy. - A po co my go wła­ści­wie bra­li­śmy? - wes­tchnął niby to żar­tem, ły­piąc przez ra­mię na Chwi­ru­ka. Ale gdy­by mógł, ra­ził­by pio­ru­nem. - Ja - wy­krztu­sił Gra­jew­ski z nie­po­ję­tą pew­no­ścią. To­masz zmarsz­czył czo­ło, nie ro­zu­mie­jąc chy­ba, co sły­szy. - Ja­rek - krót­ko rzu­cił Chwi­ruk, prze­ra­żo­ny butą dzie­cia­ka. Na­bie­rał jej, od­kąd do­tarł na Wy­spy. A od cza­su kie­dy tra­fił pod pan­cerz, py­cha się­ga­ła cza­sem roz­mia­rów czoł­gu. - Ci­sza - prze­rwał dys­ku­sję cho­rą­ży. Spo­sęp­niał, wy­pro­sto­wał się i znać było, że jego po­błaż­li­wość osta­tecz­nie wy­pa­ro­wa­ła. - Może i umiesz jeź­dzić - za­czął ty­ra­dę - ale po co po­pis? Przed kim? Przed nami czy ca­łym puł­kiem? Oj Ja­ruś, Ja­ruś - wy­mó­wił imię tak, że Gra­jew­skie­mu prąd prze­szedł po krę­go­słu­pie. - Tu nie cyrk! - rzu­cił gło­śniej, ale i ła­god­niej. - Wszy­scy je­ste­śmy dru­ży­ną, i ani kro­ku w przód. We­spół się w wal­ce wy­gry­wa. We­spół, pa­no­wie. Z mi­lion razy po­wta­rza­łem i po­wtó­rzę dru­gie tyle! W wal­ce po­le­ga­cie je­den na dru­gim. Po­wiódł dło­nią w po­wie­trzu, ce­lu­jąc ko­lej­no w każ­de­go z człon­ków za­ło­gi. - Za­pa­mię­taj­cie, za­pa­mię­taj­cie to, do cho­le­ry, bo naj­waż­niej­szy spraw­dzian już nie­dłu­go. A tam na błę­dy i ich na­pra­wia­nie cza­su nie bę­dzie. Ja wam to mó­wię. Cza­su na błę­dy nie bę­dzie. Jak wam się mo­kro ze stra­chu zro­bi, zo­sta­nie wam w gło­wach tyl­ko roz­kaz i to, co za­pa­mię­ta­cie z na­uki. Nic wię­cej, bo nie­szczę­ście go­to­we. Gów­no dla was, ale i dla in­nych. Przez chwi­lę jego twarz wy­krzy­wił skurcz ja­kie­goś upior­ne­go wspo­mnie­nia. - Gra­jew­ski - ton pe­da­go­ga znów zmie­nił się w służ­bo­wy - my­śla­łem, że po­pro­wa­dzisz nas na po­zy­cje, jesz­cze mu­si­my po­ćwi­czyć. - Wy­rok za­brzmiał ła­god­nie. Ja­rek tyl­ko na­brał po­wie­trza i ski­nął gło­wą na znak, że się nań go­dzi. Nie miał prze­cież wyj­ścia. Od czo­ła ko­lum­ny po­szedł do­no­śny głos. Wach­mistrz puł­ku da­wał roz­kaz - do wo­zów! - Do wozu! - pod­chwy­cił Kło­micz. Ze­rwa­li się je­den przez dru­gie­go zaj­mo­wać miej­sca. Ja­rek pierw­szy, chy­ba chcąc zma­zać bla­maż. Kło­micz pod­łą­czył się do ra­dia. Ra­fał spraw­dził czę­sto­tli­wość. Za­raz po­pły­nę­ły ko­lej­ne roz­ka­zy. - W ko­lum­nę ubez­pie­czo­ną. ,,Kozy" idą na szpi­cę i boki - re­fe­ro­wał To­masz, mosz­cząc się w sio­deł­ku. - W ugru­po­wa­niu szwa­dro­nu. Za resz­tą - in­stru­ował Piotr­ka. Czoł­gi w gło­śnym ryku sil­ni­ków, wol­no, ma­je­sta­tycz­nie za­czę­ły wy­peł­zać spod osło­ny drzew. Spraw­nie, jak na taką zgra­ną jed­nost­kę przy­sta­ło. Siwe spa­li­ny za­kry­ły na kil­ka chwil słoń­ce. ,,Na­przód" - po­szło w eter i gą­sie­ni­ce za­czę­ły mie­lić piach. Pułk, bry­ga­da, dy­wi­zja ru­sza­ły na po­zy­cję wyj­ścio­wą przed ata­kiem, na li­nię fik­cyj­ne­go wro­ga. Znów całą siłą. Żeby uczyć się do ostat­nie­go mo­men­tu, do koń­ca, aż sta­ną przed Niem­ca­mi. Ja­rek za­czął się wier­cić. Uwiel­biał ta­kie wi­do­ki. Już za­po­mniał, że o mało w bo­jo­wym po­pi­sie nie ze­rwał gą�