Pep Guardiola. Oczami innych. Fanatyk, perfekcjonista i największy cule

ować mecz z Sevillą. Chociaż rozumie, że książka o Guardioli jest dobrym powodem, aby na chwilę się zatrzymać, przygotowanie meczu to naturalnie priorytet. Oczywiście. Mówię to, ponieważ odnoszę wrażenie, że cierpi podczas naszej rozmowy, bo czas mu ucieka, ale także dlatego, że ,,nie jest łatwo rozmawiać o kimś". Pierwsze wspomnienia, jakie ma na temat Guardioli, sięgają czasów La Masii. ,,Nie graliśmy razem, ponieważ on przyszedł trochę później niż ja. Kopaliśmy zatem piłkę na trawie ogrodu La Masii, kiedy akurat nie było treningu. Zawsze grał ze starszymi od siebie, jak Guillermo Amor, i już wtedy było widać, że zajdzie daleko. Był bardzo szybki, w przeciwnym razie nie mógłby z nami grać". Tito Vilanova i Pep Guardiola od dawna są przyjaciółmi. Potem zostali trenerami Barcelony B. ,,Pep jest człowiekiem bardzo odpowiedzialnym, swój zawód traktuje z prawdziwą pasją. Szczery, bardzo skromny, pokazał to na boiskach Tercera División. Zawsze prosił o rady, nawet trenerów, którzy nigdy nie stanęli na boisku w Primera División, tak jak on. Guardiola emanuje tymi cechami, jest pełen pasji, zawsze chce wygrywać. Jeśli się przegrywa, nie ma wymówki, to nasza wina, to my jesteśmy odpowiedzialni. Pamiętam, że na początku pierwszego sezonu powiedział mi - nie w formie rady, ponieważ on nie jest osobą od udzielania rad, lecz jako swego rodzaju punkt wyjścia - że musimy robić to, co uważamy, że powinniśmy robić, musimy wdrażać nasze idee, a później zobaczymy czy będziemy wygrywać, czy przegrywać, ale będziemy to robić na swój sposób". Jak można zauważyć, osobowość jednego i drugiego nie pozostawia żadnych wątpliwości. Odnoszę wrażenie, że nawzajem doskonale się uzupełniali - oni obaj i pozostały sztab szkoleniowy: Juan Carlos Unzué - trener bramkarzy, Emili Altimira, Paco Seirul-lo i Lorenzo Buenaventura - trenerzy przygotowania fizycznego, nie zapominając o Dom?neku Torrencie i Carlesie Planxarcie, którzy przygotowywali raporty na temat rywali oraz nagrania wideo. Metoda jest oczywista: wszyscy dodawali coś od siebie, Guardiola słuchał, również wnosił coś nowego, to jasne, ale przede wszystkim decydował. ,,Pep ma ogromną wiedzę. Kiedy przestał grać, zaczął podróżować, by rozmawiać z wieloma osobami ze świata futbolu, trenerami, piłkarzami. Za tym stoi całe jego przygotowanie, oczywiście oprócz tego, czego nauczył się jako piłkarz. Jest osobą bardzo otwartą na wiedzę, zawsze nas słuchał, a potem decydował. Wiele razy podczas meczów widziałem coś, co trzeba skorygować, i mówiłem mu o tym. Czasem bywało tak, że dostrzegł to już wcześniej, a czasem nie. To samo robił Unzué z loży i potem wyjaśniał w przerwie. Nigdy nie spieraliśmy się z powodu meczu. Zawsze wysłuchwaliśmy nawzajem swoich racji. Kiedy wszystko układało się pomyślnie, nie było wiele czasu, żeby się tym cieszyć. Jeśli coś szło źle, po meczu już zastanawiał się jak skorygować błędy i uniknąć problemów, by poprawić grę drużyny. Na początku nie był przyzwyczajony do pracy z obrazem. Nauczyłem go tego i natychmiast potrafił to wykorzystać". Ciekawa historia z tymi filmami. Uważam, że to podstawa we współczesnym futbolu. Van Gaal już wiele lat temu używał zapisów wideo w Barcelonie, więc to normalne widzieć na różnych stadionach współpracowników Guardioli ubranych w dres, z kamerą i statywem. W pierwszym sezonie, razem z kolegami po fachu, w strefie przeznaczonej dla mediów na stadionach, na trybunie, oprócz kabli, komputerów, rytuałów, nerwów, dobrego humoru, zimna i gorąca natykaliśmy się na łowców obrazków ze sztabu szkoleniowego Barcelony. Ludzie na nich patrzą. Zastanawiają się, kim są. Ich pracę widać jedynie w szatni, ale warta jest góry złota. ,,Guardiola i ja przeglądaliśmy nagrania, które nam przygotowywali. Dom?nec i Carles wybierali od osiemdziesięciu do dziewięćdziesięciu akcji, żeby przygotować strategię. Kiedy już je dostawaliśmy, dokonywaliśmy nowej selekcji, edytowaliśmy i pokazywaliśmy piłkarzom. Taki film trwa od czterech do pięciu minut. Chodzi o to, żeby znaleźć słaby punkt rywali i przygotować akcję, która wyrządzi im krzywdę. Nie ma innego sekretu. W jednej strategicznej akcji jest jeden albo więcej zawodników, którzy to wykonują, a pozostali muszą dezorientować. Jednym z kluczy do dobrego rozpracowania drużyny jest właśnie strategia. Musisz mieć pewną filozofię, pomysł na grę, dobrych piłkarzy, najlepszych, jeśli jest to możliwe, ale nawet jeśli chcesz mieć korzyść ze stałych fragmentów gry, strategia jest środkiem nieodzownym. Dzięki temu pod koniec sezonu masz dużo punktów". Barça ją ma, oczywiście, że ją ma! Czasem próbuję sobie wyobrazić, jak wyglądała taka przedmeczowa odprawa Guardioli; zapłaciłbym, żeby w niej uczestniczyć. Gdybym mógł, wy