Ebook Paryskie opowiadania mobi,epub

u 2015 -- w hołdzie dla hiszpańskich żołnierzy z La Nueve, czyli Pułku Piechoty Czadu (Regiment de marche du Tchad), zmechanizowanej jednostki armii francuskiej, należącej do 2. Brygady Pancernej. Żołnierze ci brali udział w wyzwoleniu Paryża w sierpniu 1944 roku. Pierre był na otwarciu tej ogrodzonej kompozycji kwiatów, krzewów i drzew w roku otwarcia. Niezmiennie starał się uczestniczyć w świętach wojskowych i tego typu podniosłych uroczystościach. Nie wstydził się tego manifestować i obnosić z insygniami wojskowymi. Zawsze będzie miał w sobie wojsko i zawsze będzie żołnierzem. Nie dysponował jednak okazją, aby spocząć na kamiennej ławce w otoczeniu przyjemnej roślinności tego niewielkiego skrawka zieleni, którego zalany słońcem trawnik otoczony jest różami. Pomiędzy kwiatami wędrują kamienne chodniki, zapraszając na spacer. Pośrodku ogrodu góruje imponujący, konny posąg Étienne Marcela, naczelnika gildii paryskich kupców. ,,Stojąc wzrokiem" na Pont dArcole, Pierre chciał obejrzeć się za siebie. Niestety jego wzrok i szyja aż tak daleko nie sięgały. Wiedział jednak, że obok nabrzeża, przy którym pomieszkiwał -- quai de la Corse -- wznosi się Hôtel-Dieu, najstarszy szpital w stolicy. Został założony w 651 roku przez biskupa Paryża św. Landeryka i był symbolem miłości i gościnności. W 1165 roku kolejny biskup Paryża, Maurice de Sully, rozpoczął kompletną przebudowę tego obiektu. Stare budynki zostały zniszczone, a nowe ukończono w 1255 roku. Dopiero w XVIII wieku szpital stał się nie tylko przytułkiem, ale i miejscem opieki nad pacjentami, a potem także miejscem edukacji i badań medycznych. Za fasadą tej murowanej konstrukcji, po środku dużego dziedzińca przekształconego w ogród, znajduje się mały basen, który nadaje temu miejscu charakter spokoju i beztroski. Pierre ruszył teraz dalej, ku kolejnemu mostowi, ku Pont Notre-Dame. Po drodze, oprócz bukinistów, minął lokal gastronomiczny -- Bistrot Marguerite. ,,Caramel au beurre salé."[19] -- pomyślał. ,,Ale wcześniej przystawka, camembert rôti au miel[20] i danie główne, saumon ? lunilatérale[21]. Do deseru oczywiście café gourmand.[22]" Zapachy Paryża. Pierre wziął głęboki oddech. Kawa, perfumy paryżan i zapachy turystów. Zapach ze sklepu z serami i z Szedł wzdłuż quai de Gesvres, aż do mostu. Nie śpieszył się. Nie chodzi tu o zaliczanie kolejnych posągów i cudów architektury, trzeba jeszcze cieszyć się podróżowaniem i podziwiać to, co się zwiedza. Potrzeba czasu, by przyjrzeć się Paryżowi. W odróżnieniu od wielu metropolii i zglobalizowanych miast, właściwie podobnych do siebie -- odmienionych przez fontanny zastygłego betonu, betonowe osiedla, sztucznie wystawione pomniki -- Paryż zachowuje wspaniałą, dostojną niepowtarzalność. Oczywiście nie można wszystkiego szufladkować. Każde miasto ma swoją duszę -- na przykład stary rynek -- wartą odwiedzenia. Zatrzymał się chwilę przy Pont Notre-Dame[23]. Most jest przedłużeniem rue de la Cité przy quai de la Corse na Île de la Cité i łączy wyspę z prawym brzegiem. W 4. dzielnicy przechodzi w rue Saint-Martin. Na terenie dzisiejszego mostu już w starożytności znajdowała się jedna z pierwszych przepraw przez Sekwanę. Został zniszczony w 886 roku, w czasie ataku Normanów. Kolejną platformę na tym miejscu zbudowano natychmiast po odparciu ich ataku i przetrwała ona do pożaru w 1406 roku. W roku 1413 Karol VI rozkazał zbudować nowy kompozyt, Pont de Notre-Dame. Kolejny pożar strawił go w 1499 roku. Osiem lat później znów odbudowano go jako potężny, oparty na sześciu łukach most, i zarazem jedno z najpopularniejszych miejsc handlu w mieście. W trakcie ,,rewolucji" Haussmanna w 1853 roku postawiono nowy, pięciołukowy most, który jednak stał się miejscem wielu wypadków barek i łodzi, co przysłużyło się do jego nieoficjalnej nazwy: Pont du Diable. Aby uniknąć ciągłych wypadków, w 1919 roku rozebrano starą kamienną konstrukcję i wzniesiono most jednołukowy z żelaza. Pierre wrócił na chwilę myślami do znamienitej rue Saint-Martin, która jest najstarszą paryską arterią, zaraz po rue Saint-Jacques. Na początku historii Paryża była ścieżką rzymską, łączącą miasta Senlis i Orléans, i przejściem przez Paryż z północy na południe. Następnie stała się główną paryską trasą pielgrzymów do grobu św. Marcina w Tours, w drodze do hiszpańskiego miasta Santiago de Compostela (Saint-Jacques-de-Compostelle). Rue Saint-Martin bierze swoją nazwę od słynnego klasztoru w Saint-Martin-des-Champs, mieszczącego się w Conservatoire National des Arts et Métiers. Klasztor ten założył w 1060 roku Henryk I. Wiadomo, że św. Marcin (apostoł Galów) poświęcił swoje życie dla bezdomnych. Historia głosi, że młody Marcin w pobliżu bramy miasta Amiens podarował połowę swego płas