Ebook Paranoja mobi,epub

wo­je wy­ni­ki te­stów miesz­czą się w gór­nym prze­dzia­le. W col­le­geu spe­cja­li­zo­wa­łeś się w in­ży­nie­rii. Ja­kiej? - Elek­trycz­nej. - Chcia­łeś być in­ży­nie­rem, gdy do­ro­śniesz? - Mój oj­ciec ży­czył so­bie, że­bym skoń­czył stu­dia, któ­re po­zwo­lą mi zna­leźć pra­cę. Ja chcia­łem grać na gi­ta­rze w Pe­arl Jam. - Do­bry je­steś? - Nie - przy­zna­łem. Uśmiech­nął się lek­ko. - Na­uka w col­le­geu za­bra­ła ci pięć lat. Co się sta­ło? - Na rok mnie wy­rzu­ci­li. - Do­ce­niam szcze­rość. Przy­najm­niej nie pró­bu­jesz wci­skać mi kitu z wy­jaz­dem za gra­ni­cę. Co się sta­ło? - Głu­pi wy­bryk. Mia­łem kiep­ski se­mestr, więc wła­ma­łem się do sys­te­mu i zmie­ni­łem stop­nie. So­bie i współ­lo­ka­to­ro­wi. - Więc to twój sta­ły nu­mer. - Zer­k­nął na ze­ga­rek, spoj­rzał na Me­acha­ma i z po­wro­tem na mnie. - Mam pe­wien plan co do cie­bie, Ada­mie. - Nie spodo­bał mi się spo­sób, w jaki wy­mó­wił moje imię. Za­brzmia­ło upior­nie. - Bar­dzo do­bry plan. Nie­zwy­kle hoj­ną ofer­tę. - Dzię­ku­ję panu. - Nie mia­łem po­ję­cia, o czym mówi, ale z pew­no­ścią o ni­czym do­brym. - To, co te­raz po­wiem, musi po­zo­stać mię­dzy nami. Za­prze­czę, że kie­dy­kol­wiek coś ta­kie­go mó­wi­łem. Nie tyl­ko temu za­prze­czę. Je­śli ko­mu­kol­wiek pi­śniesz sło­wo, oskar­żę cię o znie­sła­wie­nie. Ja­sne? Zmiaż­dżę cię jak ro­ba­ka. Co­kol­wiek miał na my­śli, dys­po­no­wał nie­zbęd­ny­mi środ­ka­mi. Był mi­liar­de­rem, trze­cim czy czwar­tym naj­bo­gat­szym czło­wie­kiem w Ame­ry­ce. Kie­dyś zaj­mo­wał dru­gie miej­sce, ale po­tem cena na­szych ak­cji spa­dła. Chciał być naj­bo­gat­szy, za­mie­rzał wy­prze­dzić Bil­la Ga­te­sa, ale nie wy­da­wa­ło się to praw­do­po­dob­ne. Ser­ce za­trze­po­ta­ło mi w pier­si. - Ja­sne. - Do­brze ro­zu­miesz swo­ją sy­tu­ację? Za bram­ką nu­mer je­den masz pew­ne, ab­so­lut­nie pew­ne dwa­dzie­ścia lat wię­zie­nia. Mo­żesz wy­bie­rać: to albo na­gro­da ukry­ta za za­sło­ną. Za­gra­my? Prze­łkną­łem śli­nę. - Ja­sne. - Po­zwól więc, że po­wiem ci, co jest za za­sło­ną, Ada­mie. Świe­tla­na przy­szłość dla in­te­li­gent­ne­go in­ży­nie­ra. Tyle że mu­sisz grać we­dług za­sad. Mo­ich za­sad. Pa­li­ła mnie twarz. - Chcę, że­byś za­jął się spe­cjal­nym pro­jek­tem. Przy­tak­ną­łem. - Po­dej­miesz pra­cę w Trio­nie. - Trion Sys­tems? - Nie ro­zu­mia­łem. - Przy mar­ke­tin­gu no­we­go pro­duk­tu. Mają kil­ka wol­nych po­sad w stra­te­gicz­nych miej­scach. - Nig­dy mnie nie za­trud­nią. - Masz ra­cję. Nig­dy cię nie za­trud­nią. Nie ta­kie­go le­ni­we­go nie­udacz­ni­ka. Ale su­per­gwiaz­do­ra z Wy­at­ta, mło­de­go ge­niu­sza, któ­ry nie­dłu­go roz­bły­śnie peł­nym bla­ jego za­trud­nią, w ułam­ku se­kun­dy. - Nie ro­zu­miem. - Taki spry­ciarz jak ty? Wła­śnie stra­ci­łeś kil­ka punk­tów IQ. Za­sta­nów się, ku­rzy móżdż­ku. Lu­cid to prze­cież two­je dziec­ko, praw­da? Miał na my­śli fla­go­wy pro­dukt Wy­att Te­le­com, oso­bi­sty or­ga­ni­zer, coś jak palm­top na ste­ry­dach. Nie­sa­mo­wi­ta za­baw­ka. Nie przy­ło­ży­łem ręki do jego pro­duk­cji, na­wet ta­kie­go nie mia­łem. - Nig­dy w to nie uwie­rzą. - Po­słu­chaj mnie, Ada­mie. Naj­więk­sze de­cy­zje biz­ne­so­we po­dej­mu­ję, kie­ru­jąc się in­stynk­tem. I in­stynkt pod­po­wia­da mi, że masz dość spry­tu, tu­pe­tu i ta­len­tu, by ci się uda­ło. Wcho­dzisz w to czy nie? - Mam nadal pra­co­wać dla pana, tak? Czu­łem na so­bie jego świ­dru­ją­cy sta­lo­wy wzrok. - Coś wię­cej. Chcę, że­byś zdo­był dla mnie in­for­ma­cje. - Jak szpieg, kret? Coś w tym sty­lu? Otwo­rzył dło­nie, jak­by chciał po­wie­dzieć: nie uda­waj kre­ty­na. - Na­zy­waj to, jak ze­chcesz. Trion ma cen­ne in­for­ma­cje, któ­re chcę zdo­być, a ich ochro­na jest wła­ści­wie nie do przej­ścia. Tyl­ko ktoś we­wnątrz może zdo­być to, cze­go po­trze­bu­ję. I to nie zwy­kły pra­cow­nik, ale pierw­szo­li­go­wy. Moż­na ta­kie­go zre­kru­to­wać, pod­ku­pić albo zwy­czaj­nie za­trud­nić. Tak się skła­da, że mamy na po­do­rę­dziu mło­de­go, in­te­li­gent­ne­go, re­pre­zen­ta­cyj­ne­go czło­wie­ka ze wspa­nia­ły­mi re­fe­ren­cja­mi. My­ślę, że szan­se są spo­re. - A je­śli mnie zła­pią? - Nie zła­pią - od­parł Wy­att. - A je­ś - Je­że­li spi­szesz się, jak na­le­ży - wtrą­cił Me­a