Ebook Papież Jan mobi,epub

Jego oblicze tak samo jaśniało w obecności chorego, jak w rzymskich katakumbach, w murach więzienia Królowej Niebios czy też w gwarnej watykańskiej Sali Klementyńskiej - jaśniało do tego stopnia, że ten, kto obserwował go z bliska, pojmował, iż znalazł się blisko tego, kto ,,wierzył w to, co czytał, nauczał tego, w co wierzył, praktykował to, czego nauczał". Papież Jan, dobry papież, nie wzbudza nostalgii, gdyż byłoby to oglądaniem się wstecz. Raczej pociąga do podjęcia przygody dawania świadectwa i zaprasza do otwarcia Bożej księgi, aby odkryć natchnienie do wierności i odnowy - przewodniej myśli Drugiego Soboru Watykańskiego. Angelo Giuseppe, ten anioł Boży, znowu nas napomina, aby czuwać, ponieważ zagrażają nam ciemności, aby podwoić czujność i nie ulegać modom obcym Ewangelii. Czyni to z autorytetem otrzymanych charyzmatów, wymową przykładu, siłą dobroci i świętości. Błogosławiony papież Jan dał nam przykład, jak rozmawiać z duszami zanim otworzy się usta. Tak zresztą mówił do swojego Boga słowami z cudownej książeczki ,,O naśladowaniu Chrystusa": ,, Jezu, jasności wiekuistej chwały, pociecho dusz wędrujących! Przed Tobą głos mój zamiera na ustach, tylko me milczenie woła do !"1 (Księga III, 21,4). + Loris F. Capovilla arcybiskup Mesembrii 1 Tłumaczenie wzięte z: Tomasz a Kempis, ,,O naśladowaniu Chrystusa", Kraków31981. Podobnie inne fragmenty tego dzieła, cytowane w książce. ,,Jan XXIII był przywódcą, był przewodnikiem. Ale przewodnikiem prowadzonym przez Ducha Świętego, przez posłuszeństwo. A jeszcze głębiej, przez to swoje codzienne zdanie się na wolę Bożą. Przyszły papież Jan przeżył oczyszczenie, które dało mu moc zupełnie oderwać się od siebie samego i przylgnąć do Chrystusa, a to pozwoliło ujawnić się jego świętości, którą Kościół potem oficjalnie uznał. (...) Tu jest prawdziwe źródło dobroci papieża Jana i źródło pokoju, który rozsiewał w świecie, tu są korzenie jego świętości, w tym jego ewangelicznym posłuszeństwie". papież Franciszek 3 czerwca 2013 Święty bez cudu? Dwudziesty siódmy kwietnia 2014 roku, druga niedziela wielkanocna, czyli Bożego Miłosierdzia, to dzień kanonizacji ex certa scientia Jana XXIII, papieża błogosławionego, a teraz ogłoszonego świętym bez wymagania drugiego cudu przypisanego jego wstawiennictwu. Wydarzenie to kończy spory trwające dziesięciolecia, jednak nie jest absolutną nowością. W 2000 roku papież Wojtyła zrobił coś podobnego wobec słynnych męczenników chińskich. W procesie kanonizacyjnym zniósł wymóg stwierdzenia cudu, przyjąwszy niezaprzeczalną opinię ludzi o ich świętości za życia, w momencie śmierci i po śmierci oraz uznawszy znaki (cuda i łaski) po śmierci (fama sanctitatis et signorum), a także wpływ tych męczenników na wytrwałość w wierze innych chrześcijan. W 1960 roku papież Angelo Roncalli podobnie kanonizował kardynała Gregoria Barbariga, biskupa Bergamo, a później Padwy. Zastosował się do doktryny ustalonej przez Benedykta XIV w ,,De Servorum Dei Beatificatione et Beatorum Canonizatione" [o beatyfikacji sług Bożych i kanonizacji błogosławionych], gdzie jest mowa o kanonizacji równoważnej2, czyli rozwiązaniu przyjętym przez kilku papieży od czasów Benedykta XIV aż do czasów współczesnych. Ze względu na prawdę należy jednak - według kardynała Angela Amata, prefekta Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych - wspomnieć, że w kanonizacji Jana XXIII ,,nie wprowadzono żadnej ulgi, ani też papież Franciszek nie uchylił konieczności wykazania cudu". Ojciec Święty ,,tylko skrócił czas procedur z powodu wielkiej okazji, jaka się nadarzyła dla całego Kościoła - połączenia kanonizacji Jana XXIII, inicjatora Drugiego Soboru Watykańskiego, i Jana Pawła II, realizatora wielkich planów duszpasterskich, duchowych i doktrynalnych, wynikających z dokumentów soborowych". Zresztą, według słów kardynała Amata, ,,Positio" Roncallego także po beatyfikacji stopniowo wzbogacało się wielkimi cudami opatrzonymi dokumentacją medyczną. Fakt ten, będący istotną częścią procesu, nie pozwala formalnie zaklasyfikować go do kanonizacji równoważnych3. W każdym razie, za tą decyzją stoi papież Franciszek poruszony troską, jaką Jan XXIII ,,zawsze przykładał do czuwania nad własną duszą pośród najróżniejszych zajęć na polu kościelnym i politycznym", i tym, że jako papież okazał się najbardziej twórczy w recepcji soboru. I dlatego pro gratia sprawił, że zbyteczne okazały się dalsze badania i oczekiwanie nowego cudu. W przypadku papieża Roncallego chodziło o szczęśliwy koniec długiego procesu kanonicznego, przyspieszonego faktycznie dwukrotnie: najpierw przez przełomową interwencję Wojtyły, który w 2000 roku połączył beatyfikacje Roncallego i Piusa IX, a następnie przez jeszcze bard