Ebook Operacja łódzka 1914 mobi,epub

gotowania do operacji. Hindenburg uznał za konieczne rozwinąć grupę, wyznaczoną do flankowego uderzenia, na odcinku Łowicz-Łęczyca-Dąbie w położeniu wyjściowym do natarcia na Tomaszów i Piotrków. W celu zajęcia tych pozycji grupę uderzeniową czekały od rana 16 (3) listopada następujące przesunięcia12: a) I i XXV Korpusy Rezerwowe - z rejonu Torunia przez Włocławek na Łowicz; b) I Korpus Kawalerii, XX Korpus Armijny i 3. dywizja rezerwowa gwardii - z rejonu Inowrocławia przez Kutno na odcinek nad Bzurą Łowicz-Łęczyca; c) XVII Korpus - z rejonu Gniezna przez Sompolno do Łęczycy; d) XI Korpus - z rejonu Wrześni przez Koło na Dąbie. Do grupy uderzeniowej wyznaczono jedenaście dywizji piechoty i dwie dywizje kawalerii (132 bataliony, 48 szwadronów, 904 działa), czyli 70% wszystkich sił 9. Armii. Współdziałać z grupą uderzeniową miały III Korpus Kawalerii oraz skoncentrowany koło Kalisza korpus poznański i skoncentrowany koło Kępna korpus wrocławski, razem 48 batalionów, 72 szwadrony i 226 dział. Odciągnięciem Rosjan na kierunek mławski miał się zająć korpus Zastrowa, który podlegał bezpośrednio sztabowi Frontu Wschodniego i miał nacierać na Modlin i Pułtusk. Celem jego wzmocnienia między 16 (3) listopada i 21 (8) listopada skierowano do wyładunku w Olsztynie i Lidzbarku przerzucany z frontu francuskiego13 II Korpus Kawalerii (2. i 4. dywizje). Jeden z niemieckich historyków14 uważa powyższy plan Hindenburga za genialny w swoim zamyśle i prostocie. Uwzględniono w nim skrytość przegrupowania, zaskakujące uderzenie i niemożność powstrzymania przez Rosjan ruchu niemieckich korpusów do linii, na której miały się rozwinąć, ponieważ na ich drodze nie mogło być więcej niż sześć, siedem rosyjskich dywizji. Niemcy nie obawiali się przy tym szybkiej koncentracji wojsk rosyjskich, bo dobrze wiedzieli, jak wolno reaguje rosyjskie dowództwo na błyskawicznie zmieniającą się sytuację. Sztab niemieckiego Frontu Wschodniego zdawał sobie sprawę z niewystarczających sił grupy uderzeniowej, ale obiecane przez Falkenayna korpusy mogły przybyć z frontu francuskiego dopiero w końcu listopada15. Odkładanie rozpoczęcia operacji do tego momentu nie byłoby najlepszym wyjściem, ponieważ Rosjanie dostaliby czas na zorientowanie się w sytuacji i podjęcie decyzji o stosownym kontrmanewrze. Z tego powodu zdecydowano się na rozpoczęcie natarcia posiadanymi siłami, licząc że oczekiwane korpusy pojawią się przed nastaniem najintensywniejszych walk. Przygotowanie tyłów. W taborach jednostek niemieckich dopuszczano dystans 60-kilometrowy, tymczasem w przypadku realizacji opracowanego planu brano pod uwagę możliwość oderwania się wojsk nawet na odległość 120 km od stacji wyładunkowych16. Z tego powodu formowano dodatkowe oddziały transportowe w rodzaju kolumn samochodowych lub taborowych celem zapewnienia nieprzerwanego zaopatrzenia wojsk we wszystko, co niezbędne. Nie chciano korzystać z wąskotorowych linii kolejowych, biegnących do punktów granicznych z Inowrocławia, Mogilna i Gniezna, aby uniknąć niepotrzebnych przeładunków. W tym celu podjęto też wstępne działania mające na celu szybsze odbudowanie rosyjskich linii kolejowych, ze zmianą przy tym torów na węższe, stosowane w Niemczech. Składy i magazyny w twierdzach Toruń, Poznań i Wrocław zostały uzupełnione o wszelkie niezbędne zapasy, utworzono też nowe bazy w Inowrocławiu, Gnieźnie i Ostrowie. Wszystkie te działania miały zostać zakończone do 16 (3) listopada, tj. do momentu wyruszenia z linii rozwinięcia Łowicz-Łęczyca-Dąbie. Jak zobaczymy dalej, natarcie zaczęło się jednak pięć dni przed tym terminem. PRZYGOTOWANIA ROSJAN Działania Naczelnego Dowództwa. Wraz z zarządzeniem przygotowania do ofensywy Naczelnego Dowództwo postanowiło zreorganizować lekką artylerię, a konkretnie przejść z baterii ośmiodziałowej na sześciodziałową17. Z taktycznego punktu widzenia był to krok w dobrą stronę (baterie stawały się łatwiejsze w dowodzeniu), jednak ponieważ liczba baterii w dywizji nie zmieniła się, to i liczba dział spadła o 25%. Rosyjska dywizja na początku wojny i bez tego miała mało artylerii, a wraz z wprowadzeniem nowego stanu etatowego jej siła w działach stawała się dwukrotnie mniejsza od niemieckiej (po reorganizacji 36 lekkich dział przeciwko 72). Decyzja ta była podyktowana brakiem dział do uzupełnienia strat poniesionych w walkach, bowiem fabryki nie były w stanie wyprodukować potrzebnej ich liczby. Wojsko jednak nie było zadowolone, ponieważ pozbawiano je najistotniejszego czynnika warunkującego osiągnięcie sukcesu w walce. Widać to w raporcie 1. Armii, w której jeszcze 3 listopada (21 października) brakowało do stanu etatowego 30 dział i 92 jaszczy amunicyjnych, tymczasem po przejściu na nowy etat nieoczekiwanie wychodziła nadwyżka 92 dział i 104 jaszczy a