Ebook Od Valinoru do Mordoru mobi,epub

tr i ciemności nie pozwalają mu dołączyć do nich. Błąka się szukając drogi na południe, odegnany daleko - do krain, gdzie wstaje Słońce. W końcu zaś dociera do Przystani Sirionu i zastaje ją pustą i zniszczoną. Szukając wieści, zapuszcza się aż do ruin Gondolinu, gdzie dowiaduje się o splądrowaniu Przystani przez Melka i śmierci Elwingi. Ponoć Nauglafring zatonął, a ona została zmieniona w morskiego ptaka. Szukając jej, płynie do Falasqil, gdyż chce ją odnaleźć na Wyspie Morskich Ptaków. Wędruje wśród wraków nawołując Elwingi, lecz nie udaje mu się jej odnaleźć. Błądząc po ruinach świata dociera wszędzie, penetruje nawet spustoszone po wojnie z elfami Angamandi. Wygłasza wtedy proroctwo, iż ,,jego dziećmi będą ci wszyscy, których porywa tęsknota do nieskończonego żeglowania po morzach". Eärendel odpływa, by już nie powrócić do Śródziemia, i dociera do Wyspy Morskich Ptaków, a w końcu, spełniając swoją przysięgę, do Siedziby Mandosa, gdyż ci, którzy cierpieli ponad miarę, mają ten przywilej. Tym samym Eärendel Tolkiena, gnany wiatrami z północy na południe i ze wschodu na zachód, dociera do największych głębin piekieł Angamandi i Domu Mandosa, idąc - jak można powiedzieć po lekturze Chrystusa Cynewulfa - tropami Chrystusa, by w końcu dostąpić wniebowstąpienia. Jak bowiem mówi dalsza opowieść, mija nawet wybrzeża Valinoru, podziwiając Taniquetil, przepływa (jak ojciec) granice świata i wznosi się na firmament, by tam spojrzeć na świat z wysokości nieba i odszukać zaginione - matkę i żonę. Jednak lśni tak jasno, że ściga go Księżyc-Łowca. Ucieka przed nim przez Bramy Nocy. Odtąd pod groźbą śmierci (gdyż zbyt wiele jest w nim z człowieka) nie może stamtąd powrócić, musi pozostać jako Gwiazda Zaranna. Elwingę znajdzie dopiero w czasie kończącej okres mityczny Wielkiej Podróży [Faring Forth]. Eärendel wciąż czeka na rozpalenie Magicznego Słońca i co wieczór pragnie powrócić z nieba do Kôru i zapytać, czy nadszedł już ten dzień. Jednak wciąż Księżyc zabiega mu drogę. Kiedy w końcu nastaje czas Wielkiej Podróży, Eärendel ma dotrzeć do Luthany (Albionu), by spotkać Ingwëgo, prawdopodobnie pierwszego ludzkiego mieszkańca tej wyspy. Zyskawszy u niego i jego ludu schronienie przed gniewem Ossëgo, daje mu do wypicia zapewniający mu nieśmiertelność łyk limpë. Opowiedziawszy mu o istnieniu Tol Eressëa, dokąd odeszła większość elfów po niepowodzeniu Podróży, rozbudza w jego sercu tęsknotę za elfami, po czym, pobłogosławiwszy wprzódy jego potomstwo, odpływa na zawsze. Z rodu Ingwëgo wywodzić się miał AElfwin. Tak więc w początkowym zamyśle Eärendil Żeglarz był spóźnionym Posłańcem i Wędrowcem, błakającym się po wodach świata, podobnie jak Odyseusz - raczej z powodu gniewu bogów niż, jak św. Brendan, z woli Boga. W jego osobie stopiły się różnorodne wątki ,,ostatniej podróży" bohatera: Artura, Brana, Väinämöinena czy Quetzalcoatla oraz obecnego w angielskich legendach tajemniczego żeglarza Inga, przybyłego zza morza. Ing, prawdopodobnie tożsamy z przodkiem Sasów (Ingwenonów), zrodziwszy potomków, wsiadł na swój statek i odpłynął, znikając na zawsze z horyzontu. Jego rydwan miał odjechać jego śladem. Tolkien celowo wprowadził Inga (Ingwëgo) do opowieści o Eärendelu, jest to bowiem łącznik, dzięki któremu wszystko, co widział i przeżył Eärendel, nie zostało przez ludzi zapomniane. Potomstwo Inga zachowało przekazaną przez Gwiezdnego Żeglarza wiedzę o dziejach elfów i Valarów i przekazało ją swym dzieciom. I tak tęsknota za Prawdziwym Zachodem nie wygasła w Anglii. Taka była ówczesna nadzieja Tolkiena. Posługuję się słowem ,,nadzieja" celowo, gdyż należy ono do centralnych kategorii teologii Tolkiena i jej rudymenty uwidocznione są już w KZO (np. Gondolin jako błędna nadzieja Noldolich81 czy wzmianka o Eärendelu jako prawdziwej nadziei). Jednak wraz z rozwojem jego legendarium osoba i czyny Eärendela powoli nabierały silniejszego wyrazu. W późniejszym Szkicu mitologii zmianie ulega przede wszystkim układ Eärendel - Elwinga, pojawia się też ich syn Elrond. Eärendel, powracając z podróży na południe (gdzie zabił Ungoliantę), odnalazł wyludnione wybrzeże i spotkał Voronwëgo (Bronwega), który opowiedział mu o bratobójczym napadzie Maidrosa i skoku Elwingi do morza. Zasmucony Eärendel wraz z Bronwegiem wyrusza w drogę do Valinoru, szukając przy tym Elwingi. Mija wyspy i Tol Eressëa, w końcu przybija do Kôru. Znalazłszy go opuszczonym, nie odważa się wkroczyć dalej, w głąb Valinoru. Na wyspie na połnocnych morzach, gdzie przylatują morskie ptaki, buduje wysoką wieżę, by z niej wypatrywać Elwingi. Chcąc objąć wzrokiem całe Śródziemie, prosi o pomoc swych przyjaciół-ptaki. Te unoszą go na statku w powietrze, ale, jak Ikar, zostaj