Ebook Ocena własna sprawności fizycznej członków kadry narodowej karate mobi,epub

n, gdzie zapoczątkował oryginalny odłam buddyzmu zen. Praktyka zen polegała na życiu w ubóstwie i milczącej medytacji w pozycji siedzącej, a w celu wzmocnienia mnichów i utrzymania ich w dobrej kondycji psychicznej i fizycznej Daruma wdrożył zestaw ćwiczeń, który do tradycji przeszedł pod nazwą "Osiemnastu rąk Lo-han". Większość stylów wu-shu wiąże początki swego istnienia z klasztorem Shaolin. Okres chiński Argumentem, który w sposób najbardziej poważny i wiarygodny przemawia za chińskim rodowodem karate jest sama nazwa tej sztuki walki. Do końca lat dwudziestych XX wieku karate zapisywano za pomocą dwóch ideogramów: kara - co znaczyło chińskie, konkretnie z czasów dynastii Tang (618-907 ) i te - ręce. W czasach narastających procesów nacjonalizacyjnych w Japonii, ale także pod wpływem japońskich mistrzów, zamieniono pierwszy ideogram na homonim kara - puste (wymawiano tę nazwę w taki sam sposób, lecz inaczej zapisywano). Dynastia Ming (1368 - 1644 ) dała światu sztuk walki jedną z najważniejszych ksiąg z zakresu taktyki i sztuk walki - Wu Pei Chih. Okres bezpośrednio po jej upadku to czasy uchodźców politycznych chroniących się w klasztorach, gdzie ćwiczono i rozwijano sztuki walki. Z klasztorami i mnichami związanych jest dużo przekazów o założycielach różnych szkół kung-fu i chińskiego boksu. Stopień wtajemniczenia adeptów kung-fu przebiegał równolegle z weryfikowaniem ich progresu w sztuce walki, według legend trzeba było pokonywać tory przeszkód takie jak tunele z atakującymi mechanicznymi manekinami, zapadnie, ruchome worki itp. Historia nie oszczędziła klasztoru Shaolin w prowincji Honan, który został splądrowany i zburzony a mnisi zabici (choć legenda mówi o mniszce-mistrzyni kung-fu, która się uratowała i później utworzyła styl modliszki). Okres Tsing (1644 - 1911) był czasem, kiedy rozwinęło się wiele stylów kung-fu. Ich sklasyfikowanie jest skomplikowane z tego względu, że był to czas burzliwy, a mistrzowie często stojący na czele grup powstańczych zmuszeni byli do ukrywania się. Duża ich cześć uciekła na Tajwan, a po podbiciu przez Mandżurów tej wyspy-na Okinawę. Po raz ostatni praktykujący kung-fu dali o sobie znać podczas "powstania bokserów" w 1900 r., kiedy przynależący do tajnych związków takich jak "Wielkie Pięści" podjęli walkę i z armią europejską. W klasyfikacji chińskich sztuk walki wręcz, w zależności od przyjętych kryteriów, wyróżnia się style wewnętrzne (związane z rozwijaniem siły wewnętrznej i spektakularnych technik ataku punktów witalnych, nacisków) i zewnętrzne (stawiające na siłę fizyczną i dynamikę), style południowe i północne (podział geograficzny), style wzorujące się za zachowaniu zwierząt, często mitycznych (styl smoka, tygrysa, węża, małpy, żurawia itd.). Okres okinawski Okinawa była wyspą, na której ścierały się wpływy kontynentalne (głównie chińskie) i wpływy pochodzące z głównych wysp Japonii. Zapoznanie się z elementami obcych kultur umożliwił Okinawczykom prężnie rozwijający się handel oraz rybołówstwo. Już w połowie XIV wieku cesarz chiński wysłał na Okinawę, w celu przekazania wiedzy rzemieślniczej i artystycznej, 36 rodzin, które tam osiadły. Zagrożeniem dla mieszkańców Okinawy byli piraci, zaborczy samurajowie z Kyushu, a także wizyty Tajwańczyków i rozmaite intrygi natury politycznej prowadzone przez większych i silniejszych sąsiadów. Król Okinawy Sho Hashi wydał w tych niespokojnych czasach surowy zakaz posiadania broni, aby ukrócić walki na wyspie (która często dzieliła się na kilka księstw wojujących ze sobą). Po podbiciu Okinawy przez klan Shimazu w roku 1609, Japończycy potwierdzili edyktem zakaz posiadania broni. Dla wielu Okinawczyków była to prawdziwa okupacja. I tak zaczęto uczyć się walki bez broni (karate) oraz tej z wykorzystaniem przedmiotów codziennego użytku (kobudo). Po upadku dynastii Ming uchodźcy z Chin i Tajwanu eksperci kung-fu dotarli na Okinawę i przekazywali swoje umiejętności, wiedzę i doświadczenia. Ćwiczono, zachowując tajemnicę (głównie w nocy). Wiedzę i umiejętności przekazywano z mistrza na ucznia i z ojca na syna za pomocą kata, czyli tzw. walki z cieniem. Mistrzowie tworzyli nowe kata i ćwiczyli te powstałe w przeszłości, aż do wypracowania unikalnego i efektywnego sposobu walki podporządkowanego regule ikken hisatsu, czyli zabicia jednym uderzeniem. Stopniowo karate przestało być praktykowane w tajemnicy; ćwiczono je ze względu na poszanowanie tradycji oraz podtrzymywanie tężyzny fizycznej. W rozwoju okinawskiego karate (zwanego przez niektórych tode, śmiertelne ręce) wyróżnić można dwa kierunki: dynamiczny, szybki shorin-ryu i siłowy, preferujący walkę w krótszym dystansie shorei-ryu. Stopniowo powstały szkoły karate skupiające mistrzów wokół jakiegoś miasta, kt�