Obcy w antykwariacie

atarakach porastających brzegi rzeki Jakaś zbudzona ze snu dzika kaczka rozkwakała się w sitowiu, lecz po chwili zawarła dziób i znowu zaległa cisza. Żołnierze w milczeniu, z twarzami usmarowany- mi na czarno, w mundurach polowych w tak zwaną panterkę, w hełmach na głowach wysypali się z pojazdów Z lornetkami przy oczach obserwowali lecący, zdawałoby się wprost na nich, świecący punkt, rosnący z sekundy na sekundę. Jaśniał zimnym, srebrzystym blaskiem niczym tajemnicza Gwiazda Betlejemska przed dwoma tysiącami lat. Zbliżając się do miejsca lądowania, wytracał prędkość, a wraz z nią intensywność poświaty. Zarówno oficerów, jak i żołnierzy, zaskoczyła kompletna cisza, brak jakich­kolwiek dźwięków silników, zazwyczaj ryczących na wysokich obrotach, jak to ma miejsce w przypadku ziemskich pojazdów latających. Widocznie na tym polegała owa wyższość tej cywi­lizacji. W końcu to oni przybywali na Ziemię, a nie odwrotnie. Major Kwiatkowski z surowym wyrazem na swojej kancia­stej, gładko wygolonej twarzy, warknął do żołnierzy stojących z rozdziawionymi gębami: - Kryć się! Momentalnie przypadli opancerzonych ścian Rosomaków, których pokryte maskującymi barwami blachy zlewały się z oko­licznymi krzakami, drzewami i zagajnikami Rozłożyli się plac­kiem na wilgotnej od rosy trawie, z bronią gotową do strzału, z szeroko rozsuniętymi nogami. W ciemnościach błyskały jedynie białka ich oczu. Major stojąc w rozkroku, tuż obok swoich pod­władnych, jeszcze raz przytknął lornetkę do oczu i obserwował szybko zbliżający się punkt. Jaśniał na czarnym tle nieba dziwną, błękitną poświatą. Kształtu na razie nie mógł rozeznać. Tajem­niczy pojazd zbliżał się z ogromną prędkością, wirując wokół swojej osi. Nagle wystrzelił z niego snop światła, pomknął w dół i oświetlił przeciwległy brzeg. Major zesztywniał. Gwałtownie uregulował ostrość i wlepił wzrok w rosnący z minuty na minutę jasny kształt. Sprężył się jak do skoku. Do bólu zacisnął szczę­ki, mało nie popękało mu szkliwo na zębach. Po chwili drama­tycznym, trochę teatralnym gestem opuścił ręce wzdłuż tułowia. - Kurwa mać. - warknął pod nosem. - Zdaje się, że wylą­duje na drugim brzegu. Kapitan Frendly, w maskującym, polowym mundurze, niewi­doczny niczym kameleon na tle plamistego Rosomaka, błyska­wicznie spojrzał w lornetkę i zastygł w bezruchu. Mięśnie jego szerokiej jak u konia żuchwy pracowały zawzięcie, jak to zwy­kle miało miejsce w sytuacjach stresowych. Szparko przerzucał gumę do żucia z jednej strony ust na drugą. Gapił się w ten snop światła wypuszczony z pozaziemskiego pojazdu, jakby chciał go zahipnotyzować, aby wylądował tam, gdzie on, oficer najnowo­cześniejszej armii świata, sobie życzył. - wymamrotał pod nosem. Po kilku sekundach namysłu podjął decyzję. - Na drugi brzeg! - rzucił rozkaz w stronę żołnierzy rozłożo­nych pod osłoną Rosomaków. - Go, go, go! - wrzeszczał, prze­bierając w miejscu nogami. - Panie kapitanie! - zawołał dowodzący oddziałem sierżant Pokrowski, zrywając się na równe nogi i prężąc służbiście przed oficerem. Wraz z nim, z ziemi poderwali się żołnierze, spoglą­dając nieco zagubionym wzrokiem na amerykańskiego oficera. - Rosomaki to nie amfibie! Major Kwiatkowski natychmiast opanował sytuację. - Lądem, durniu! Lądem! - wrzasnął na całe gardło i popra­wił nerwowym ruchem ściągacz pod szyją. - Przez Most Grun­waldzki, do kurwy nędzy! Żołnierze w kilka sekund zajęli miejsca w transporterach, a obaj oficerowie biegiem dopadli wozu technicznego. Jeszcze nie zdążył ruszyć, a oni już zatopili czujne spojrzenia w ekra­nach komputerów i klepali palcami po klawiaturze niczym pia­niści na konkursie chopinowskim. Na monitorach pojawiały się w ekspresowym tempie jakieś wyliczenia, cyfry, liczby, wykresy, sinusoidy, hipocykloidy, hiperbole i cała masa innych, więcej lub mniej znanych krzywych matematycznych. Kawalkada opan­cerzonych samochodów gnała z rykiem silników przez śpiące miasto w stronę mostu Grunwaldzkiego, prowadzącego na dru­gi brzeg Odry. Puste, wyludnione ulice pozwoliły na pokonanie tej odległości w błyskawicznym tempie, choć kilka razy jakieś zapóźnione auta osobowe z piskiem opon szukały schronienia na chodniku w obawie, że zostaną staranowane. Za mostem Ro­somaki zjechały w lewo, klucząc po krętych uliczkach, nie pa­trząc na znaki zakazu czy nakazu. Przecież oni byli na służbie i poruszali się samochodami uprzywilejowanymi. Gdy w końcu wtarabanili się na jakąś podmokłą łąkę, Kwiatkowski i Frendly wyskoczyli z wozu zanim ten zdążył się całkiem zatrzymać. Przy­byli akurat na ten moment, aby ujrzeć dziwny pojazd, w niczym nie przypominający owych latających talerzy, których wizerun­kami epatowano czytelników fachowych czas