Ebook Nigdziegęści. Bajkopolis mobi,epub

ć pełne dostatku, samodzielne życie ze swymi partnerami. Bracia zdobywali nowe planety, siostry zarządzały wielkimi instytucjami. Rodzicom pozostał jedynie syn Enervand, którego przyszłość wciąż jawiła się niejasno i przepełniona była niepewnościami. Pewnego dnia, po nieprzespanej nocy, król wezwał Enervanda do siebie i rzekł: - Synu, bardzo martwimy się z matką o ciebie. Twoje rodzeństwo odnosi sukcesy, zarządza kopalniami i dba o przyszłość i poszerzanie naszego królestwa, a ty? Jakie są twoje aspiracje, przecież jesteś królewskim synem! Od dawna zastanawiamy się nad tym z twoją matką, królową, co z tobą począć. Może rzeczywiście twoim przeznaczeniem są dalekie wyprawy w nieznane. Dlatego zdecydowaliśmy, że z okazji twoich urodzin, ofiarujemy ci ostatnio zbudowany, nowoczesny statek kosmiczny. Wybraliśmy już doświadczoną załogę, która będzie ci towarzyszyć, a pozostałe decyzje będą należały już wyłącznie do ciebie. Skoro tak sobie wymarzyłeś, to leć w nieznane. Szukaj szczęścia i pamiętaj, choć data naszego następnego spotkania może nigdy nie nastąpić, że zawsze będziemy tu z matką na ciebie czekać. Leć skoro taki los sobie przygotowałeś. Enervand z powagą wysłuchaj słów ojca i musiał przyznać, że chyba nawet się lekko wzruszył. Opuścił komnatę władcy i natychmiast rozpoczął intensywne przygotowania do dalekiej podróży. Nie chciał tracić czasu, wszystko przebiegło więc błyskawicznie i już po kilku dniach zorganizowano ucztę pożegnalną, na którą bardzo nalegali rodzice. Gdy wielki zegar na wieży pałacowej zabił siedem razy, silniki pojazdu kosmicznego zakasłały wypluwając z siebie niebiesko pomarańczowy płomień. Enervand i jego załoga wystartowali. Czas w przestrzeni kosmicznej mija inaczej. Młody książę nie wiedział jak długo już lecieli, bo był zbyt podekscytowany. Starał się nad wszystkim czuwać, niczym dowódca wzorowo przeprowadzanej kampanii wojskowej. Zobaczywszy gdzieś w oddali szafranowo migoczący punkt otoczony przez dwie żarzące się kule, zarządził przygotowania do lądowania, a sam postanowił sprawdzić stan lądownika. Usadowił się w środku, po kolei sprawdzając wszystkie systemy w małym pojeździe rozpoznawczym. Niespodziewanie w hamujący już statek mocno uderzył jakiś meteoryt. Kosmolot wprowadzony w drgania zaczął zbaczać z obranego toru lotu, a dzierżący stery zastępca kapitana stracił kontrolę nad panelami dowodzenia. Turbulencje coraz bardziej się nasilały i w końcu opanowały cały statek, który zaczął wirować wokół własnej osi. Potem nagle nastąpiła już ciemność. Enervanda bolała głowa, odruchowo dotknął dłonią czoła i spojrzał na zakrwawione palce. Następnie próbował poruszyć nogami. Nie bez trudności udało mu się wydostać, ale ból przeszywał całe ciało. Dopiero teraz, odzyskując powoli świadomość, rozejrzał się. - Co się stało do kurwy nędzy - zaklął. - Gdzie my jesteśmy, gdzie są wszyscy i co to było? Książę stracił pewność siebie, którą emanował jeszcze przed katastrofą. Zniknął gdzieś jego spokój i opanowanie. Zaczął gwałtownie odgarniać zniszczone części kabiny, szukając pozostałych członków załogi. Niestety, spełniły się jego najgorsze przewidywania, bo lądowanie okazało się tragiczne. Nikt z załogi oprócz niego nie przeżył. Enervand został sam, na nieznanej planecie, pozbawiony nieswojej trochę dziecięcej naiwności, którą kierował się patrząc na gwiazdy i marząc o dalekich podróżach. Uratowała go dodatkowa osłona sprawdzanego lądownika. Nie wiedział ile czasu spędził siedząc na fragmencie statku, który przypominał teraz raczej rzeźbę obłąkanego artysty, niż część pięknego statku kosmicznego. W końcu czując narastającą wściekłość, dziwnie pomieszaną z bezsilnością zaczął iść przed siebie sam dobrze nie wiedząc, w jakim kierunku i celu. Przemierzał nie zmieniający się, wypełniony piaskami teren, otaczała go głucha pustka, gdy nareszcie w oddali zobaczył olbrzymi zamek. Pomyślał, że musi mieć halucynacje. Spojrzał jednak ponownie i teraz już upewnił się, że naprawdę widzi samotną, majestatyczną budowlę górującą nad porośniętą suchą roślinnością doliną. Był to pierwszy budynek jaki zobaczył na tej dziwnej planecie. Licząc, że mieszkają w nim żywe istoty, ruszył w jego kierunku z nadzieją, że być może uzyska od nich pomoc. Iskra nadziei, którą przez moment poczuł, szybko jednak zaczęła gasnąć, mimo że książę nie zwalniał kroku, a wręcz przyspieszał, zamek wcale się nie przybliżał. Dopiero wieczorem, gdy oba słońca zaczęły zachodzić, wyczerpany, odwodniony i bliski obłędu Enervand doczołgał się do ogromnej bramy. Jak w amoku zaczął krzyczeć, walić pięściami w ogromne spiżowe wrota i rzucać kamieniami. Wszystko na nic, n