Ebook Niezapomniany wernisaż mobi,epub,pdf

tatnie dwa tygodnie spędziłaś poza domem wszystkie noce, Bóg jeden wie z kim i - Mam dwadzieścia sześć lat - wtrąciła nadąsana - i mogę postępować, jak mi się - Nie w moim domu i nie za moje pieniądze. - Mówił spokojnie, ale ostrość w jego spojrzeniu kazała jej spuścić wzrok. - Rozumiem, że jesteś przygnębiona tą całą historią, - Nie o to chodzi. - Popatrzyła na niego wyzywająco, jak krnąbrne dziecko. - Chodzi o prawdę. Oscar milczał przez dłuższą chwilę. - Och, Zoe - powiedział ze smutkiem. - Naprawdę myślisz, że to ma jakiekolwiek znaczenie? - Oczywiście - odparła ostrym tonem. - Przynajmniej dla mnie. - Cóż, mogę cię tylko zapewnić, że dla mnie nie ma żadnego. A jeżeli koniecznie chcesz wiedzieć, podejrzewałem to jeszcze przed twoim - Jak to? - Aż drgnęła z wrażenia. - Wiedziałeś? - Podejrzewałem - odparł ze spokojem. - Twoja matka i no cóż, od jakiegoś czasu nie byliśmy już razem szczęś - I nic mi nie powiedziałeś? - Potrząsnęła głową, przełykając łzy. - Dlaczego miałbym ci mówić? - spytał łagodnie. - Jesteś i zawsze byłaś moim ukochanym dzieckiem. Nie potrafiła wyrazić słowami kłębiących się w jej wnętrzu emocji, czuła jednak, że Oscar nie miał racji. Czuła w głębi sercu, że nie należy do rodziny. - Wiem, że to dla ciebie trudne. W krótkim czasie straciłaś macochę i dowiedziałaś się, że masz jeszcze jedną siostrę... - powiedział łagodnym, współczującym tonem. - Przecież z Mią nie łączą mnie więzy krwi. Wspomnienie Mii zabolało. W ciągu kilku minionych tygodni to właśnie ona odkryła, że, jeszcze przed ślubem z Lilian, Oscar miał krótkotrwały romans, który zaowocował narodzinami córki. W ten sposób wyszło na jaw, że w żyłach Zoe nie płynie błękitna krew Balfourów. - Nie chodzi o więzy krwi - rzucił ostrzej, niż się spodziewała. - Może popełniłem błąd, utrzymując cię w nieświadomości, ale wiesz doskonale, że bardzo cię kocham. Odwróciła głowę, próbując powstrzymać łzy. - Ale nie należę do rodziny. Oscar milczał na tyle długo, że poczuła się lekceważona. - Rozumiem - powiedział w końcu, a w jego głosie brzmiało rozczarowanie. - W gruncie rzeczy chodzi ci o nazwisko i opinie znajomych. Obawiasz się ich ocen? Zarumieniła się po korzonki włosów i pospiesznie odwróciła plecami. - A jeżeli tak? To nie twoje zdjęcia pojawiły się na pierwszych stronach brukowców. - Owszem, niestety i moje, i twoich sióstr - westchnął. - Moje błędy ujawniono przed całym światem i mogę się tylko starać trzymać głowę wysoko. Mam nadzieję, że ciebie też na to stać. Nie odpowiedziała. Dorastając, zawsze czuła się inna, jakby obca w swoim środowisku. Bella i Oliwia były bliźniaczkami i łączyła je nierozerwalna więź. I tylko ona jedna zupełnie nie pamiętała matki, bo Aleksandra zmarła przy porodzie. Emily miała kochaną przez wszystkich Lilian; Kat, Sophie i Annie miały swoją matkę, także uwielbianą przez wszystkie dziewczęta, Tilly. Tylko Zoe żadnej z matek nie mogła nazwać swoją. Teraz zrozumiała, dlaczego wtedy czuła się taka inna. Po prostu nigdy nie należała do rodziny. - Chciałbym, żebyś pojechała do Nowego Jorku. - Oscar wyciągnął z szuflady skórzany portfel, w którym był bilet lotniczy pierwszej klasy. Możesz zostać w naszym tamtejszym apartamencie, jak długo będziesz chciała. Wzięła portfel i pogładziła miękką skórę. - Dlaczego? Oscar westchnął i potarł zmęczone oczy. - Przeczytałem dziennik twojej matki i domyśliłem się, kto jest twoim biologicznym ojcem. - Wiesz, kto to jest? Wskazał portfel. - Szczegóły znajdziesz w środku. Mieszka w Nowym Jorku i zapewne zdołasz go odnaleźć. - Uśmiechnął się smutno. - Jesteś silniejsza, niż ci się wydaje, Zoe. Jakoś wcale nie czuła się silna. Nie umiała się nawet zdobyć, by odnaleźć tamtego mężczyznę. Nie miała odwagi zagadnąć kogokolwiek na tym przyjęciu i z każdym dniem coraz mocniej odczuwała żałość. Max spoglądał na tłum okupujący galerię, ale widział jedynie mnóstwo jasnych, nieokreślonych kształtów. Czy jego wzrok pogorszył się w ciągu ostatnich godzin, czy to tylko reakcja na stres? - zastanowił się. Upił łyk szampana i rozejrzał się po ścianach galerii, na których wisiały płótna współczesnych artystów. Szczegóły na szczęście były dla niego niedostrzegalne. Przyszedł tu tylko z obowiązku, bo to jego firma, Monroe Consulting, była głównym sponsorem tej wystawy. Nie miał pojęcia, dlaczego wydali ćwierć miliona dolarów na wystawienie czegoś tak paskudnego, ale skoro ktoś z rady nadzorczej podjął taką decyzję, podpisał się pod nią, bo w sumie niewiele go to obchodziło. - Max. - Dwie kobiece dłonie zacisnęły się na jego ręku, nozdrza podrażnił przesłodzony i duszący zapach perfum.