Ebook Niewidzialny strażnik mobi,epub

Amaia. - I opowiedział nam sporo ciekawych rzeczy, na przykład że jego dziewczyna lubiła ostry seks, włącznie z drapaniem, gryzieniem i policzkowaniem. Wszystko to potwierdziły jej przyjaciółki. Opowiadała im o tym ze wszystkimi pikantnymi szczegółami. To by wyjaśniało zadrapania i ugryzienie na piersi. Podtrzymuje wcześniejsze zeznanie: dziewczyna była trochę rozchwiana po zażyciu narkotyków i dostała, dosłownie, paranoi. Potwierdza to raport toksykologiczny. Powiedział też, że regularnie goliła owłosienie na wzgórku łonowym, co wyjaśnia, dlaczego na miejscu zdarzenia nie znaleziono żadnych włosów. - Szefowo, mamy zdjęcia z miejsca zamordowania Carli Huarte. Jonan zaczął je rozkładać na stole i wszyscy nachylili się w stronę Amai, żeby je obejrzeć. Ciało Carli znaleziono w miejscu, gdzie rzeka wezbrała. Czerwona sukienka i bielizna, również czerwona, były pocięte od klatki piersiowej aż po pachwiny. Sznurka, którym została uduszona, nie było widać - z powodu opuchlizny szyi. Na jednej nodze widać było na wpół przezroczysty pasek, który na początku uznano za skórę, a okazał się pozostałością rajstop. - Ciało jest w dobrym stanie jak na pięć dni leżenia na wolnym powietrzu - powiedział jeden z techników. - Z pewnością dzięki temu, że było zimno: w tamtym tygodniu temperatura w ciągu dnia nie przekraczała sześciu stopni, a w nocy prawie zawsze spadała poniżej zera. - Zwróćcie uwagę na ułożenie rąk - powiedział Jonan. - Zwrócone ku górze, jak u Ainhoi Elizasu. - Carla wybrała na sylwestra krótką czerwoną sukienkę na ramiączkach i biały żakiet z materiału przypominającego plusz. Nie znaleziono go - czytała Amaia. - Morderca rozerwał sukienkę od dekoltu w dół, dzieląc bieliznę i sukienkę na dwie części. W okolicach łonach brakuje kawałka skóry i tkanki, o nieregularnym kształcie, o wymiarach mniej więcej dziesięć na dziesięć centymetrów. - Jeśli morderca zostawił na łonie Carli txatxingorri, właśnie dlatego zwierzęta wygryzły tę część. - A dlaczego nie pogryzły Ainhoi? - zapytał Montes. - Nie zdążyły - odpowiedział doktor San Martín, wchodząc do sali. - Pani inspektor, przepraszam za spóźnienie - powiedział, siadając. - A reszta niech się wali - wymamrotał Montes. - Zwierzęta idą do wodopoju o świcie. W odróżnieniu od poprzedniej, ta dziewczyna była tam zaledwie kilka godzin. Przynoszę raport z autopsji i trochę nowości. Dziewczynki zginęły dokładnie tak samo, uduszone sznurkiem zaciśniętym z niebywałą siłą. Żadna się nie broniła. Ubrania obu rozcięto bardzo ostrym narzędziem, nacinając przy tym powierzchownie skórę na klatce piersiowej i brzuchu. Włosy łonowe Carli usunięto przy użyciu tego samego ostrego narzędzia i rozrzucono wokół ciała. Na łonie położono ciastko. - Txatxingorri - sprecyzowała Amaia. - Ciastko typowe dla tego regionu. - Nie znaleziono ciastka na ciele Carli Huarte, ale, jak doradziła inspektor Salazar, zbadaliśmy ubranie, szukając śladów, i znaleźliśmy resztki cukru i mąki podobnej do tej, jaką znaleziono na ciele Ainhoi Elizasu. - Może jadła takie na deser i okruchy spadły na sukienkę - zasugerował Jonan. - Na pewno nie w domu, już to sprawdziliśmy - powiedział Montes. - To nie wystarczy, żeby je powiązać - powiedziała Amaia, rzucając długopis na stół. - Myślę, że mamy to, czego pani szuka, pani inspektor - powiedział San Martín, rzucając swojemu asystentowi porozumiewawcze spojrzenie. - No to na co pan czeka, doktorze San Martín? - zapytała Amaia, podnosząc się. - Na mnie - odpowiedział, wchodząc do sali, komisarz. - Proszę nie wstawać. Doktorze San Martín, proszę powtórzyć wszystko, co mi pan powiedział. Asystent lekarza powiesił na tablicy wykres z mnóstwem różnokolorowych linii i skal. Bez wątpienia był to wykres porównawczy. San Martín wstał i przemówił zdecydowanie, głosem człowieka nieznoszącego sprzeciwu: - Przeprowadzone analizy potwierdzają, że w obu przypadkach użyto tego samego sznurka. Nie jest to jednak rozstrzygające. Mamy do czynienia ze sznurkiem do pakowania. Używa się go powszechnie na farmach, budowach, w handlu hurtowym. Produkuje się go w Hiszpanii i sprzedaje w sklepach metalowych i domach towarowych dla majsterkowiczów, takich jak Aki czy Leroy Merlin - zawiesił teatralnie głos, uśmiechnął się i zerkając na komisarza, a potem na Amaię, mówił dalej: - Co jest rozstrzygające: fakt, że sznurek został ucięty z tej samej szpuli, jeden kawałek po drugim - powiedział, wskazując na dwa zdjęcia o dużej rozdzielczości. Przedstawiały dwa kawałki takiego samego sznura, przecięte idealnie na pół. Amaia powoli wstała, nie odwracając wzroku od zdjęć. - Mamy seryjnego mordercę - wyszeptała. Przez salę przeszła fala tłumionego podniecenia. Narastający szum przerwał komisarz: - In