Nietypowa Matka Polka

­dząc całą drogę obok i będąc cze­goś świad­kiem. Więc ja mu na to tra­dy­cyj­nie: - Napie­przam na szy­dełku stringi dla rysiów! Jego to za chuja nie zbija z tropu, więc cią­gnie: - Zgasł ci! Mnie też mało co zbija z tropu, więc ja rów­nież cią­gnę: - Ło cię! O ja pier­dzielę! A niech to gęś kop­nie! Fak­tycz­nie! Taki spo­strze­gaw­czy jesteś, że się aż boję, co jesz­cze odkry­jesz?! Czego się dziś jesz­cze dowiem?! Że w Waty­ka­nie mieszka papież? To całą drogę powrotną nic już nie mówił. Tylko robił miny i wzdy­chał. Jak­bym, kurwa, jechała z Jimem Car­reyem cier­pią­cym na astmę! Fakt, że mnie cza­sem też ponie­sie. Na ten przy­kład ostat­nio mi mówi: - O, w tym miej­scu jest przy­kład takiego nie­prze­my­śla­nego znaku wła­śnie. Ogra­ni­cze­nie do pięć­dzie­się­ciu, a tuż za zakrę­tem - rondo. Nie sądzę, żeby kto­kol­wiek wszedł na rondo powy­żej, no mak­sy­mal­nie, trzy­dzie­stu. No to mu odpo­wia­dam: - Chal­lenge accep­ted! Ale już tak nie robię, bo mi o mało co tę łapkę znad okna wyrwał i się pra­wie popła­kał. A teraz, od jakie­goś tygo­dnia, jak pro­wa­dzę to mnie nagrywa. Nie mam poję­cia, po co to robi. Na pamiątkę? Dla kum­pli? Do tego sądu na tę sprawę roz­wo­dową? Dla poli­cji, że też jest ofiarą tej nauki jazdy? Nie wiem. Samo to nagry­wa­nie by mi nie prze­szka­dzało, ale on myśli chyba, że jest Kry­styną Czu­bówną, więc pro­wa­dzi nar­ra­cję. I tak na ostat­nim fil­miku sły­szymy: - Dojeż­dżamy do świa­teł. Całą drogę moja żona jechała, jak - Hamil­ton - mówię. - Nie. Jak Ste­vie Won­der. Ale trzeba przy­znać, że to jed­nak kie­rowca z sąsied­niego pasa w pew­nym momen­cie zaje­chał jej drogę. Wła­śnie się z nim na świa­tłach zrów­nuje. Coś tam do sie­bie krzy­czą Chwi­leczkę... Nie jestem pewien, Tak, zdaje się, że będzie pró­bo­wała poka­zać mu dupę. - Nie­prawda! - krzy­czę, siłu­jąc się z roz­por­kiem. - Wyłącz to nagry­wa­nie! - Myślę, że jesz­cze będzie z - Hołow­czyc! - pre­cy­zuję. - Nie. Ozzy Osbo­urne. Cza­sem myślę sobie, że może kie­dyś będę miała wnuki. A może nie. Ale jeśli jed­nak będę miała, to oby wtedy nikomu nie przy­szło do głowy, aby poka­zać im bab­cię na fil­mi­ Zdję­cie Nie­mal nie mam zdjęć w rodzin­nym albu­mie, to ja zawsze jestem foto­gra­fem. Tak wolę, bo Siara nie jest dobry w te klocki. Choćby czło­wiek był Anją Rubik, to i tak u Siary na zdję­ciu wyj­dzie naj­wy­żej jak ofiara spię­cia w inku­ba­to­rze. Po Czar­no­bylu. W szoku poura­zo­wym. I klap­kach Kubota. Na skar­petki. Oko­licz­no­ści przy­rody były cudne. Piękna pogoda, las, jezioro, po któ­rym malow­ni­czo pły­wały łabę­dzie i kaczki. ,,Tego nie da się spier­dzie­lić" - pomy­śla­łam i popro­si­łam: - Zrób mi zdję­cie do albumu. Kuc­nę­łam, tak tro­chę wysta­wi­łam jedną raciczkę, żeby wyda­wała się dłuż­sza. Jak zwy­kle. Popra­wi­łam włosy. Wcią­gnę­łam brzuch, wypię­łam cycki. Spraw­dzi­łam, czy boczki nie wystają. Czy się nie gar­bię. Czy mi tyłek nie wisi. Czy stóp nie kośla­wię. Czy sobie maki­jażu nie roz­ma­za­łam. Syno­wie spraw­dzili, czy na zębach nic nie mam. I w końcu mówię: - Gotowa, byle szybko, bo tak długo nie wytrzy­mam w tej spon­ta­nicz­nej i natu­ral­nej pozy­cji. Zda­nia dobrze nie skoń­czy­łam, a on mówi: - Już! No to się roz­la­łam z powro­tem jak Jabba i żeśmy poszli. A wczo­raj to mi kum­pela zdję­cia poroz­wie­szane w swoim domu poka­zy­wała, co prze­lało czarę gory­czy, bo my swoje foty w ram­kach uak­tu­al­niamy już co naj­mniej od pół roku i jakoś ni­gdy skoń­czyć nie możemy. Jedną ramkę to mamy taką, że każdy ma w niej swoje indy­wi­du­alne zdję­cie. I wła­śnie przy kasie byłam, bo mi się skoń­czyło mleko do kawy, gdy Siara zadzwo­nił do mnie z pyta­niem: - A Twoje to jakie tam wrzu­cić? Nie waha­łam się ani chwili! - To znad jeziora. Wyglą­dam tam jak Cindy Craw­ford w mło­do­ści. Jak bogini. Jak michałki, ale te kla­syczne, nie koko­sowe. Jak milion dolców. Wcho­dzę na chatę i czuję, jak mi bez­wied­nie to mleko z ręki wypada. Oto oczom mym uka­zuje się - jedyne, jak się potem oka­zało - zdję­cie nr 2, na któ­rym z dur­no­wa­tym uśmie­chem w pozy­cji na Mały­sza sram do jeziora! Mój­ty­pa­nie­bo­brze!!! ZDJĘ­CIE NR 2: Oko­licz­no­ści przy­rody były cudne. Piękna pogoda, las, jezioro, po któ­rym malow­ni­czo pły­wały łabę­dzie i kaczki. ,,Tego się nie da spier­dzie­lić" - pomy­śla­łam i popro­si­łam: - Zrób mi zdję­cie do albumu. Bra­cia mniejsi Dwa­dzie­ścia pięć lat temu posta­n